#boostyourpositivity – Shout your heart out

april 10, 2017april 10, 2017

To blog or to blog

Bloggen brengt op. Op veel verschillende manieren. Het is waarschijnlijk wel geweten dat ik met dit plekje helemaal geen geld verdien noch veel producten in de kijker zet. Het gebeurde wel eens dat ik iets mocht weggeven, of iets ontving. Soms word ik wel eens verwend door de lieve mensen die Boost Your Positivity sponsorden en ik heb al massa’s veel gewonnen door mijn kans te wagen op andere blogs. Een volledige set feestdecoratie bij Annick, een pop en playmobil bij Erika, een nivea-pakket bij Josie om maar een paar dingen te noemen. De laatste tijd heb ik weer regelmatig “prijs”.

Het kaartje dat bij het pakketje van Hanne Vandersteen zat vond ik zo mooi en als kattenliefhebber kreeg het een plaatsje in mijn “decor”. Bedankt Hanne!
Het tasje (Hanne Vandersteen) won ik via de give-away die zij en Miss Pixie organiseerden. Mijn lief bewaart er zijn tondeuse in (lees: voor één keer schooit hij iets af van mij en niet omgekeerd)
Bij Annelore won ik tapijtreiniger, een beetje ironisch als je weet dat ik nu niet bepaald het grootste kuiswonder ben, maar kijk, merci Annelore!!!
Op de blog van Homme Sauvage werd deze mannengeur gepromoot. Toen ik mijn nieuwsgierigheid uitte kreeg ik er prompt ééntje opgestuurd. En hell, meneer Sauvage kent er iets van, want dit is inderdaad een geweldige mannengeur! Merci Ascari!

IMG_20170410_090934

5. Ik wou deze morgen een selfie nemen met mijn gewonnen ketting maar daar stak de kabouter een stokje (of moet ik zeggen, hoofdje) voor. Het kettinkje ontvangen bracht wat problemen met zich mee. Stephanie stuurde me dit vorige week op, ik ontving alles netjes in de enveloppe, alleen bleek deze bij aankomst opengescheurd aan de zijkant en het effectieve kettinkje was “verdwenen”. Toch raar dat juist dàt item niet meer te vinden was? Ze was zo lief om me een nieuw op te sturen. Ik bestelde maar meteen nog één van haar creaties. Bij BPost werd nogal sceptisch gereageerd op mijn geklaag. Ik verwacht er niet veel meer van eerlijk gezegd maar ik was eigenlijk echt ontgoocheld over de diefstal (die ik volgens Bpost geen diefstal mag noemen aangezien er geen bewijzen zijn, jah, hallo zeg). Anyway: dubbel merci Miss Pixie!

Het belangrijkste wat ik reeds heel vaak heb gewonnen uit bloggen is fijne ontmoetingen en zelfs vriendschappen. Meer en meer leer ik mensen kennen waar het echt goed mee klikt. Is het de connectie van het schrijven, is het feit dat je het meest gaat lezen bij mensen die in een gelijkaardige leefwereld zitten de reden? In maart had ik een afspraak met Delphine van de blog: Failing to be a superwoman. Haar verloofde gaf ons een rondleiding in zijn brouwerij en samen met hen proefden we de heerlijke biertjes van ’t Verzet.

De mannen vonden gezamenlijke muziekinteresses en er was bier. Een tweede date werd dus al vlug geprikt. Voor Delphine was het de eerste blogdate, zelf heb ik maar weinig zenuwen meer als ik iemand voor het eerst blogsgewijs ontmoet. Al zou ik toch schrikken moest ik Den Menck ineens door Brugge zien dwarrelen. Hij staat dan ook al lang op mijn “want-to-meet”-lijstje 🙂 Staan er nog op: Sofie van Sofinesse, Samaja (echte naam = ongekend) van Samajatalk , Anne van Mama van Vijf. Stuk voor stuk blogsters die ik graag lees en hun eigen manier van schrijven hebben. Ze kijken allen op een andere manier naar het leven en toch voel ik overal enigszins herkenning bij het lezen. Ik heb nu tijdelijk een stop gezet op het vullen van mijn Feedly-lijst. Het 40-Dagen-Bloggen-project van Kathleen (nog zo’n krachtige want-to-meet-blogster waar ik OOK al eens iets bij won, nl haar cursus “Meststoffen voor je blog”: een aanrader trouwens!) zorgt ervoor dat mijn “unread”-lijst vulkanisch is ontploft! Ik kan gewoon niet bijbenen met de instroom aan posts.

Gisteren had ik nog een date met instagram-fenomeen Renilde van de blog Mooi Ding. Samen met onze menage gingen we naar Gevleugelde Stad Ieper. Het straattheaterfestival vindt elk jaar plaats in het begin van april. Enkele sfeerbeelden:

IMG_20170410_090418

IMG_20170410_090524

Een aanrader voor wie volgend jaar een weekendje Westhoek plant.

Ik had bijna opgeroepen om nieuwe te-ontdekken-blogs aan te brengen maar hoe ga ik dat allemaal bolwerken?

Ohja: wie ook graag nieuwe mensen wil leren kennen: op 3 juni is er weer een nieuwe Instameet in Roeselare, meer info volgt via instagram! (insiders hebben me al toegefluisterd dat je er cheesecake zal kunnen scoren!)

juni 23, 2016juni 23, 2016

Geluk zit in een klein notitieboekje

In de ene winkel horen dat iets totaal uit de mode is en “ze eens langsachter zal moeten gaan kijken of ze er nog hebben!” (duidelijk geen fashionqueen ik!) en in de andere winkel een volledig rek vinden – inclusief je eigen maat!
Dat gevoel dat je hebt, als je iets in je vuilnisbak gooit, en je hoeft niet te proppen. Het valt gewoon netjes in het vuilnisbakzakje zonder meer. Extra credits als je nog een “tonk” hoort bij een superlege vuilbak.
Het moment dat je de afwasmachine gaat ledigen. Je denkt “ik begin er gewoon aan”. En wat blijkt? Op de één of andere bizarre manier had je dat al gedaan. Waarschijnlijk terwijl je met je hoofd ergens anders zat. Of bestaat dat parallel universe toch?
Het eind van de maand, je opent je online banking en klikt met een verwrongen gezicht richting zichtrekening. En hey, het valt precies nog goed mee deze maand. Extra credits voor onverwachte stortingen.
Een zakje zoeken in je Marie-Kondo-zakken-zak. Te groot, te klein, te plastic, te papier, te mooi om weg te geven….en dan uiteindelijk: een perfect zakje vinden. Qua maat, qua uitvoering. Perfect.
Een beetje moeten rushen om op tijd je kinderen te kunnen ophalen in hun opvang. Beslissen om een langere route te nemen om zo een heikel kruispunt te vermijden en onderweg beseffen dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Mooi, rustig kunnen doorsjeezen en netjes op tijd arriveren.
In een vers notitieboekje beginnen. In dit geval het notitieboekje tot een hoger niveau tillen en effectief met een Bullet Journal starten. Thuiskomen nadat je een andere papierlover tegenkwam tussen de rekken bij Hema, dat verhaal doen en dan niet uitgelachen worden door je echtgenoot. Want eigenlijk heb je nog maar eens een boekje gekocht.
’s Avonds nog een kuisuitspatting krijgen en beginnen poetsen. De volgende ochtend beneden komen op blote voeten en zien dat het nog heel eventjes proper is. Dat je lekker kan doorwandelen zonder dat er een stukje boterham aan je hiel plakt, je hoeft geen dinosaurus te ontwijken en er wentelt geen babykousje onder de chauffage. Ja, dat uurtje is goud waard.

februari 14, 2016

Krokusverlof in woord en beeld

Er waren koekjes naar het recept van Annelies. De superfood-produkten die ik vorig jaar bij Josie won kwamen nog goed van pas! Supersimpel om te maken en een echte powerboost!

Het koekendoosje kocht ik op een homesale.

Er was een armbandje voor ThinkPink. Madame Stof zette deze verkoop op poten, chapeau!

Er werd gesnoozed in bed met Linus. Niet op tijd aan de schoolpoort moeten staan heeft zo zijn voordelen. De blauwe pinguïn op de foto heb ik al bijna 5 jaar, ik gebruik hem massa’s veel, hij biedt net voldoende licht om te zien waar je trappelt en net te weinig licht om iemand wakker te maken. Superding!

Ondertussen zijn mijn wenkbrauwen eindelijk weer in orde, vreselijk als ze helemaal uit de kom groeien!

De oudste zoon werd in het werk gestoken. Als je 4 bent kun je toch al eens helpen afdrogen vind ik. Ik herinner me nog dat ik als kind samen met mijn broer moest afwassen, daarna mochten we de kookpot van de pudding uitlepelen op het trapje tussen de keuken en de living.

Nog iemand waarbij het haar uit de kom lijkt te groeien! De trui is oma-made btw.

Ik werd verwend door Danone, die ook de geheime aanbidder bleek te zijn. Zalig zo’n ontbijtpakket! Bedankt Danone en WalkieTalkie! Het smaakte dubbel zo hard op zaterdagochtend na een nachtdienst!

Mijn lief bracht een doggybag mee voor mij ~~(ik ben dan ook zijn bitch!)~~ toen hij met vrienden ging uit eten naar Pizza Hut. Gewoon het feit dat hij me een smsje stuurde “dat hij een stukje voor mij had meegenomen” maakte heel mijn avond goed. Superlief.

Ja, Pizza Hut is nu niet bepaald the real pizza zoals je hem bij de Italiaan eet, maar whatever, ik vind dat lekker!

Mijn zonen gaan sinds vorige week samen in bad. Het is een waar spetterfestijn en het eindigt wel eens met een baby die omfloept of schuim in iemands’ ogen maar fun gegarandeerd!

januari 14, 2016januari 15, 2016

Hoe de dingen hier blijven rollen oftewel: “perfectionisme is een fucker”

Tijdens de eerste boostyourpositivity-campagne werd er al gevraagd hoe we alles laten bollen en toen schreef ik dit als antwoord. Ondertussen zijn we bijna een jaar verder en is dat befaamde tweede kindje al bijna 9 maanden bij ons. En hoe bolt (of rolt) het nu nog? Vierkantig? Laat ons zeggen: ovaal. Het rolt niet zoals het vroeger deed maar ik vind het nog niet zo dramatisch. De dagen gaan wel open en toe, dat kun je echt wel zeggen. Maar ik deed enkele belangrijke aanpassingen waardoor het haalbaar blijft:

Ik neem een voorsprong op de kinderen.

Ze worden rond 7u15 allebei wakker, meestal tegelijkertijd. Moest ik gelovig zijn, ik deed elke dag een gebedje tot God, om hem te danken voor dit feit. Mijn wekker staat (op vrije ochtenden) om 7u, als ik vroeger wakker word maak ik de keuze: soezen of meer koffietijd. De koffie is mijn start van de dag, addict voor duust. Ik probeer te douchen voordat ze wakker zijn (soms zet ik mijn tasje koffie op het bankje naast het bad). Op de één of andere manier helpt dat om de dag vlotter te laten verlopen: zorgen dat ik klaar ben voor hen. Hey, soms lukt het mij niet en spring ik pas in de douche als de kleinste zijn voormiddagdutje doet.

2. Ik ben tevreden met minder.

Minder geld: Ik koos voor poetshulp. Twee keer per maand komt mijn Slavische poetsvrouw in stilte heel mijn huis kuisen. Dat kost mij geld. Maar ik krijg er veel voor in de plaats, dus ik vind dat goed besteed. Ik werk 4/5e. Als ik fulltime zou werken zou mij dat waarschijnlijk 250 tot 300 euro meer opbrengen (of misschien zelfs meer, ik weet het eigenlijk niet exact). Maar ik zou ook (met mijn uurschema’s) mijn kinderen minder zien en die 300 euro mogen verdelen over mijn beide kinderopvangen. Mijn pensioen, daar denk ik niet aan. Dat is misschien niet slim, ik weet dat. Maar misschien ben ik dan al dood, dat kan ook *insert dramatisch muziekje*.
Minder materiaal: Ik doe niet aan hippe dingen. Hippe dingen kosten tijd en geld. De nieuwste boeken lees ik één of twee jaar na datum, ik leen ze in de bib (of ik vraag ze voor mijn kerst) Kleren koop ik in de solden. Ook die zijn tegen dan niet meer hip. Als ik echt iets nodig heb dan koop ik het wel tussenin, alleen als ik het echt nodig heb. Voor de kindjes krijg ik heel vaak kledij van andere mensen -waarvoor dank-. Er is niets aan die kleren als ik ze krijg, er is niets aan die kleren als ik ze doorgeef van mijn oudste naar jongste zoon. Again: als ik iets nodig heb, dan koop ik het wel. Als Ilja in één week tijd drie keer thuis komt met een gat in zijn broek (drie verschillende broeken welteverstaan), dan ga ik om nieuwe broeken, punt. Ik shop weinig online. Online shoppen doet mij veel te veel spenderen, vooral dingen die ik eigenlijk niet nodig heb.
Minder vrije tijd. Ik probeer (zeg wel: probeer) om de dingen meer direct te doen. Had ik dat gelezen in “Getting things done”? Ik weet het niet meer, het boek was al oud toen ik het las en ik heb het nooit uitgelezen omdat ik het niet zo leuk vond. Maar alles wat ik in 5 minuten kan verwezenlijken doe ik zo goed als meteen. De vaatwas legen om 22u terwijl ik eigenlijk aan het smachten ben naar mijn kopkussen, toch maar even vlug doen. Zo krijg ik de volgende dag geen aanrecht vol vuile koffietassen. De was ophangen om 7u ’s morgens, vlug even doen, dan kan ik dat misschien de volgende dag al in de kasten leggen. Maar hey, soms staat mijn was een hele week droog naar mij te gapen. Dat gebeurt ook. En dan gaap ik terug. Even droog.

Er zijn ook gloriedagen waarop het wasrek leeg is. “Al komen die maar weinig voor…”

3. Ik maak het mezelf gemakkelijk

Samen met de poetshulp werd ook Collect And Go weer ingevoerd. Ok, dat is online shoppen, maar ik maak een boodschappenlijstje en volg dat gewoon terwijl ik de bestelling doe. De kostprijs van het klaarzetten (5,50 euro) heb ik er voor over. Heel vaak heb ik ook ergens een bon gevonden die die kost wegneemt. Of ik bestel ineens het dubbel aantal cola zero-blikjes dan ik normaal doe “omdat je dan geen servicekost betaalt”, ik weet dat dat extra kosten en marketingtrucs zijn: jazeker, maar die blikken drinken we sowieso, als het niet deze maand is, dan wel de volgende maand. (en voor iemand zegt: blikjes kosten veel meer dan grote flessen. In ons geval niet, grote flessen gieten we na een halve fles leeg omdat er geen gas meer op zit)
Het weekmenu werd ingevoerd (oeh, ik ben toch een beetje hip!). Ik probeer één keer per week te winkelen om alle ingrediënten voor één week (of vijf dagen, afhankelijk van mijn uurrooster) te voorzien. Vreemd genoeg spendeer ik sindsdien veel minder geld. Die kleine, tussentijdse boodschappen zijn de dooddoeners voor het budget.

4. Ik stel nog steeds geen verwachtingen of eisen, niet naar mezelf, niet naar anderen rond mij.

Ik weet wat ik aankan en wat niet. Voor de komende periode heb ik mezelf voorgenomen om niet meer van Dinner Party te doen. Vroeger was ik de eerste om te zeggen “kom gerust bij ons eten, ik maak wel iets klaar”. Het gebeurt nog, maar ik zeg er meteen bij “het zal een simpele spaghetti zijn” of ik hou het op verse pistolets met beleg. Soms nodig ik mensen uit voor koffie met taart. Het samenzijn is voor mij nog steeds het belangrijkste. Dinner Party betekent twee dagen op rij: tussen babydutjes door gaan winkelen, menu’s ontleden, tafels opslaan, zien dat je geen tafellakens meer hebt, nog eens gaan winkelen voor de dingen die je vergeten bent, enigszins het huis toonbaar proberen te krijgen, kortom: allemaal dingen waar ik weinig tijd voor heb. Ik noem dat: prioriteiten stellen. Als ik uitgenodigd ben door andere mensen dan verwacht ik ook geen tralala.

5. Het huishouden is een neverevendingstory. Ik leg mij daar zo goed als mogelijk bij neer.

Natuurlijk vloek ik ook wel eens als ik na het eten mijn keuken bezie. Of als ik de dag nadat de poetshulp is gekomen alweer een vol vuilblik kruimels in de vuilnisbak gooi. Ik murmel wel eens als ik kleren in de wasmand gooi en die gewoon terug op de grond vallen omdat er geen plaats meer in is. Als ik hoopjes strijk van de ene naar de andere kant leg godver ik ook. In tegenstelling tot wat sommigen denken ben ik niet altijd zen en chill en relax. Maar soms laat ik de boel de boel en doe ik alleen wat het dringendste is. Het komt wel in orde.

6. Slaap is van groot belang. Slaap is de sleutel tot een goeie dag.

Ik probeer op tijd te gaan slapen. Het helpt dat ik (of wij) weinig tot niet moet(en) opstaan voor de kinderen (auch, jinxed it!). Meestal val ik in slaap in de zetel. Ja, soms is dat al om 21u. Dat is niet zo fijn, maar de televisie heeft echt dat effect op mij, ik val weinig tot niet in slaap achter mijn laptop of met mijn boek in mijn hand.

7. Als er weinig tijd is kies ik niet tussen leuk en leuker. Ik ga voor leuker.

Zo vind ik het heel leuk om blogs te lezen en te reageren. Het geeft me vaak inspiratie om zelf iets te schrijven. Voor dit postje haalde ik de inspiratie hier. Maar schrijven vind ik nog leuker, dan kies ik om zelf iets te posten en het lezen bij anderen eens niet te doen. Zie ik jullie daarom minder graag? Ba neen. Ik zie jullie allemaal nog graag. Ik kom wel terug lezen en commentaar spuien, als ik tijd heb 😉

december 17, 2015

#boostyourpositivity reload

Boost your positivity. Het is precies eventjes nodig: het huis is een catastrofe. Overal waar ik kijk is er wel iets dat overhoop of niet op zijn plaats ligt. Mijn was zou eigenlijk netjes geplooid in de kasten moeten liggen…

Ik had twee dagen nachtdienst waardoor ik overdag wel het één en ander kon doen maar mijn lichaam vroeg rust. Ik heb geluisterd. Want het is nu al sinds 2 december dat ik rondloop met keelpijn. Mijn keel is mijn zwakke plek, vermoeidheid, ziekte, alles slaat op mijn amandelen. Er werd een antibioticakuur opgestart in de week van 2 december, ik bleef zelfs thuis van het werk omdat ik door de koorts niet meer uit mijn zetel raakte. Toch heb ik deze week weer vapeurs, koortsnachten en doet het zelfs pijn om te ademen. Ik hoop dat het (derde) doktersbezoek straks een verbetering betekent. Ondertussen loop ik rond met een afslobberende oude jeansbroek (ahja, alles zit hier gewoonweg in de vuile was) om de één of andere bizarre reden ben ik 4 kg vermagerd in de laatste maanden. Ik vind dat een beetje “ik heb niet gestudeerd voor dat examen” en dan toch 16/20 halen (was het Kamal in De Slimste Mens die dat uiteendeed?) maar ik heb er niets voor gedaan om op mijn “trouwgewicht” te komen. Ik loop al drie weken niet en diëten doe ik al zeker niet (wist je trouwens dat de paprikachips van het merk Hema extreem lekker zijn?).

Soit, het is niet allemaal kommer en keel. Ik was niet ziek genoeg om de blogbrunch af te zeggen al leefde ik wel op dafalgan toen. Amaai, ik had al eens geloerd op de website van zaal Lux in Gent maar the real stuff was nog een ander paar mouwen. Wat een locatie! En de catering was uiteraard top. Zijn we toch lucky bastardinnen! Als ik dan nu terugkijk naar mijn rampzalige huishouden lijkt dat geweldige boostyourpositivity-concept met al die toffe vrouwen zooo ver weg. (oei, is het nu mijn gedacht alleen of ben ik echt wel een beetje in mijn zagen vandaag?)

Vanaf nu is het ook in één rechte lijn naar de feestdagen, nog één weekenddienst en dan ben ik door overuren 13 dagen thuis tijdens de kerstvakantie. Hopelijk fit en gezond (en ietsje meer rond).

En jullie? Doen jullie iets spectaculairs tijdens het kerstverlof of zal het net als hier zijn: chillaxen en zoeken achter nieuwe savatjes?

november 19, 2015

#boostyourpositivity achter de feiten aanhollen!

Oeih, ik sta een beetje achter met de boostyourpositivity-campagne. De thema’s die aangehaald werden zijn dan ook thema’s die hier regelmatig aan bod komen. Kelly vraagt:”Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? ”

Weet je dat ik daar echt heel goed moet over nadenken? Als ik denk aan Ilja, hoe hij de laatste weken zoveel is gegroeid en geëvolueerd, voor we het weten zit hij in het eerste leerjaar en moet ik helpen schrijfoefeningetjes maken. Zijn uitspraken soms “Ja, sorry hé mama” of “Ik zie jou en Linus heel graag hoor” en dan meteen daarna “maar papa ook hoor!” of “Eigenlijk is dat echt heel grappig, eigenlijk” en tegelijkertijd is het nog zo’n klein kindje. Eéntje die nog steeds bang is in het donker maar toch stoer elke avond in een pikkedonkere kamer gaat slapen. Eéntje die niet alleen uit zijn bed durft stappen, ook al zeg ik dat hij mag “nee mama, je moet komen!”.

Ik probeer de laatste tijd een beetje te werken rond het uiten van zijn gevoelens. Hij reageert soms heel impulsief op uitdagingen van andere kindjes, soms helemaal niet correct waarbij een gevecht niet geschuwd wordt. Ik wil hierbij zeker niet zeggen dat hij een braaf zieltje is dat door de andere kindjes uit zijn kot wordt gelokt, verre van. Als er iets is dat ik niet hanteer dan is het “mijn kind, schoon kind“! Hij is geen heilige! Het is een grote uitdaging om hem te leren reageren op de juiste manier, bvb: “ik vind dat niet leuk dat je dat zegt” of om zelf weg te stappen als hij in een moeilijke situatie terecht komt. Er zouden al heel wat kleine problemen opgelost geraken. Het moeilijkste hierbij vind ik: het kaderen voor mezelf. Als opvoedster zijnde ben ik dagdagelijks bezig met het bijsturen van gedrag, het valt me moeilijk dat ik dat niet altijd kan doen bij mijn eigen kind omdat ik niet (altijd) aanwezig ben bij de moeilijke situaties. Ik weet dat hij enorm lief kan zijn, ik zie het dagelijks met zijn broertje, daar trek ik me wel heel sterk aan op. Als hij thuis of elders speelt met vriendjes lukt het ook, het zijn de grote groepen met minder sociale controle die een uitdaging vormen. Dat we nog regelmatig eens gaan moeten horen “dat het fout is gelopen” daar wil ik aan werken, samen met hem, maar het is niet simpel. En tips hierrond zijn zeker welkom!!

oktober 28, 2015

#boostyourpositivity My Body

Er passeerden al heel wat lichamen in ondergoed op instagram deze week. Over imperfecties, putjes, striemetjes en littekens. En over trots, lichamen die kindjes hebben gedragen en gebaren, lichamen die dat jammergenoeg niet kunnen, zieke lichamen, gezonde lichamen. Maar allemaal: doodgewone lichamen.

Ik zou durven schrijven dat ik tevreden ben over mijn lichaam. Tegelijkertijd zou ik mezelf keihard gaan tegenspreken. Ik weet het eigenlijk niet zo goed wat ik van mijn lijf vind. Ook ik heb putjes, striemen, bultjes en plekjes die er niet horen. Mijn grootte (1m78) maakt het mij niet zo gemakkelijk, als ik enkele kilo’s te zwaar weeg wordt dat weggelachen “want ik ben toch groot”. Mijn gewicht (77kg) is niet slecht denk ik, al klinkt dat wel veel. Mijn BMI is volgens de richtlijnen “gezond”. Toch heb ik het soms moeilijk als ik met mijn “magere” vriendinnen ga shoppen. De keuze die zij hebben in een winkel is vaak zo groot dat ze niet kunnen beslissen. Ik moet soms zoeken om iets te vinden waar ik me goed in voel. Een broek in mijn maat, die ik netjes dicht krijg en die niet te kort komt lijkt even moeilijk als een puzzel van 1000 stukjes. Mijn “mummytummy” belet mij om strakke truitjes te dragen of ik moet mij erover zetten. Het is nooit 100% goed, ik ben altijd “maar” voor 80% tevreden. Of het zijn mijn rimpels of mijn grijze haren, in sommige kleren vind ik dat ik een dikke kont heb, in andere vind ik mijn love-handles too much. Hell, ik was deze week zelfs “kipfilet” aan het denken toen ik met mijn blote bovenarmen zwaaide. Toch ga ik mij niet gedragen als een triestig musje dat al dagen geen eten vindt. Ik ga mij niet heisen in figuurcorrigerend ondergoed om alles iets af te strakken. Ik kijk in de verte naar mijn knappe man en denk “ik heb die toch maar mooi kunnen strikken, het moet zo erg nog niet gesteld zijn met mij”, dat is een boost van jewelste voor mijn positivity. Elke keer opnieuw.

Mijn lichaam is zoals het is, dat moet ik aanvaarden en ik besef dat maar al te goed. Het bracht twee kinderen op de wereld, het is gezond, mijn lief vindt het mooi -dat zegt hij mij toch heel vaak- en ik moet leren dat niet alles is zoals je het zelf wil. Een kwabje, een striem, dat hoort erbij. En 80 op 100, dat is toch ook een heel mooi resultaat hé?

oktober 22, 2015

#boostyourpositivity show your job!

My job. Het is zo danig veelzijdig dat ik er wel uren over zou kunnen doortypen. Ik ben opvoedster bij personen met een verstandelijke beperking. Het is moeilijk om hier veel specificaties over te geven als je niet in die sector werkt. Ik ben ook gebonden aan beroepsgeheim dus de foto’s van de vorige blogpost is echt al het verste dat ik kan gaan. Ik probeer het duidelijk te maken in mijn eigen woorden. Mijn werkplek is een leefgroep. Dat houdt in dat dit één groep is binnen een grote(re) organisatie (waar verschillende leefgroepen zijn). Concreet is het bij mij zo dat “mijn” leefgroep deel uitmaakt van een buitenproject. Een huis in de stad zeg maar. In onze leefgroep wonen 11 jongeren met een verstandelijke beperking. Onze taak is in eerste instantie om hen te begeleiden in hun dagdagelijkse bezigheden. Simpel zou je zeggen: boterhammen klaarzetten, douche aanzetten, zorgen dat ze hun jas aanhebben en wachten op de bus die hen naar school brengt. Hmm, akkoord, dat ook. Maar het is zoveel meer. Elke bewoner heeft zijn eigen “rugzak”. Als opvoedsters zijn we erop getraind om de inhoud van de rugzak een beetje met een keer te analyseren en te achterhalen hoe die persoon bestaat, hoe hij denkt, hoe hij redeneert. De rugzak blijft echter altijd even vol, we maken hem nooit leeg, want dat is onmogelijk. In feite kan iedereen opvoeder zijn, want je werkt effectief met een heel specifieke doelgroep die je moet leren kennen. De basis van onze opleiding is dan ook algemeen. Uiteraard is het belangrijk om te weten wat het syndroom van down is, hoe je communiceert met mensen met autisme en wat je al dan niet mag verwachten van iemand met een matig verstandelijke beperking, maar uiteindelijk leer je de job terwijl je hem uitoefent. Ik doe het nu 13 jaar en ik groei nog elke dag. Het gebeurt nog vaak dat ik thuiskom en zeg “amaai, dat heb ik nu nog nooit meegemaakt!” Gisteren kreeg ik nog een vorming over “omgaan met (verbale) agressie”. Er werden tips aangereikt om situaties die aan het escaleren zijn terug om te buigen. Hoe we erkenning kunnen bieden aan bewoners, hoe we door onze stem iemand kunnen kalmeren of juist opjutten.

In tegenstelling tot in mijn thuissituatie ben ik op mijn job wel heel perfectionistisch ingesteld. Ik wil alles onder de duim hebben ook al besef ik dat dat niet altijd mogelijk is. Vroeger was mijn perfectionisme een valkuil, het belette me om te groeien. Nu kan ik mijn fouten beter onder ogen zien. Een collega leerde me ooit “ja, als je gemist hebt, dan heb je gemist hé, we zijn allemaal mensen.” De worktools zijn: mijn lichaamshouding, mijn stem, mijn geduld, alertheid, creatief zijn, doordacht zijn. Ook mijn ellebogen moet ik veel gebruiken, aanvoelen hoe iemands’ muts staat, zoeken naar de juiste aanpak op het juiste moment. Op een ander moment kan dat een totaal andere aanpak zijn. Het kan ook volledig fout lopen, maar dat maakt het juist heel uitdagend.

Is het mijn droomjob? Het is niet de ideale job qua werkuren, dat schreef ik al in mijn vorige post. Ik ben ook sinds mijn zwangerschapsverlof verantwoordelijk voor mijn leefgroep. Ze willen dit in de toekomst “teamcoördinator” noemen. Dus ik neem een deel administratie op mij en ik ben het aanspreekpunt tussen teamleden en oversten. Ik heb nog niet veel ervaring, maar het is soms een beetje het gevoel alsof twee partijen mij uit elkaar willen trekken, maar op de één of andere manier probeer ik te bemiddelen, probeer ik mensen aan te spreken op een niet-veroordelende manier. Het is niet simpel maar ik doe het graag.

Wat ik later nog wil worden? Een alsmaar betere opvoedster. Ik ambieer ook een masteropleiding maar dat staat even on hold voor mijn kinderen. Maar ooit ga ik psychologie studeren. Misschien ga ik wel al 50 zijn, maar dat zien we dan wel. En dan moogt ge allemaal op mijn sofa komen zitten. Ik maak alvast een potje koffie.

oktober 15, 2015

Weekend/Werk #boostyourpositivity

Ik ben nog een beetje zoekende in mijn nieuwe functie op het werk. Vooral het opmaken van de dienstroosters is een hele puzzel. Deze week deed ik al wat voorbereidend werk.

De post-it-fabriek verdient goed aan mij!

Ik ben nog een grote voorstander van het werken op papier. Het spreekt nog net iets meer dan de eeuwige computer. Omdat we elkaar weinig zien wordt er veel schriftelijk gecommuniceerd met elkaar. Ik kan ook meteen zeggen wie er tot mij “spreekt” omdat ik vlug handschriften herken.

Nog vlug een “deskie” alvorens ik weer voor enkele uurtjes vanalles door elkaar doe: uurroosters voorbereiden, emails beantwoorden, telefoons opnemen, praktische zaken regelen, teamvergadering voorbereiden, delegeren van taken die ik zelf niet kan uitvoeren en daarna als de bewoners thuiskomen: opvoedster/begeleidster zijn tot de avond valt. Al sinds Ilja er is werk ik 4/5e. Dat komt erop neer dat ik nog steeds heel veel op mijn ouders moet rekenen om de avonden te overbruggen. Ik werk gemiddeld 3 avonden per week minimum tot 19u45, soms tot 22u. En jawel, ik heb een man die voor de kinderen zorgt op die avonden. Hij werkt fulltime, maar heeft ook soms avondafspraken die hij niet altijd kan afstemmen op mijn avonduurrooster, al doen we goed ons best. Dus de grootouders kennen het reilen en zeilen van onze avondsituatie al heel goed. Waarvoor dank. Zonder hen zou het ècht niet lukken om onze job uit te voeren.

Verder deze week -naast een beetje extra uren op het werk – waren er nog volgende foto’s:

Het uitzicht als ik ’s morgens op het werk ben!

Ik begon te lezen in mijn broers' boek dat vorig week uitkwam. Ik lees nooit overdag, maar voor dit boek maak ik graag een uitzondering! — Ik begon te lezen in mijn broers’ boek dat vorig week uitkwam. Ik lees nooit overdag, maar voor dit boek maak ik graag een uitzondering!

Ik won een bon bij Sofie van Sofinesse! Yey! Merci Sofie, merci!

En verder is er morgen een receptie voor een huwelijk en zondag de Ieper Trail. Oeioei, en ik heb de hele week niet kunnen lopen, als dat maar goed komt!

september 30, 2015september 30, 2015

#boostyourpositivity de überplezante ochtendshow

“Show your morning” is het thema van de eerste uitdaging in #Boostyourpositivity. Wel mijn morning zag er vandaag alleszins anders uit dan die van gisteren. Gisteren was misschien ook wel een uitzondering. Mijn echtgenoot moest gevoerd worden naar het werk omdat hij die avond ging terugkomen met zijn bedrijfswagen. Op mijn “vrije” ochtend sta ik ten laatste om 7u10 op, zo ben ik al wakker voor de kinderen, want nadat mijn ogen open gaan heb ik graag het eerste kwartier een klein beetje rust. En koffie, veel koffie uiteraard. Toen hij wist te zeggen dat hij om 7u30-7u45 op het werk aanwezig moest zijn was dat toch een dompertje op de vrije dag-feestvreugde. Anyway, no problem, Linus werd in zijn berepakje gesjord, Ilja werd warm gemaakt voor het plan dat hij in zijn peignoir boterhammen in de auto mocht eten, we vertrokken. Ik had als enige bij mij: kinderen, sleutels. Mijn lief had zijn werkpapieren mee en zijn prachtige zelf. Eens in de auto vroeg ik waar de boterhammen van Ilja waren. “Oh, staan nog op tafel”. Mijn lief keert terug. Probeert de sleutel in het sleutelgat te steken….het lukte niet. “Mijn sleutels zitten nog op de binnenkant” wist hij te vertellen. “Ik ga wel achterom via de achterdeur.” Een beetje verward zei ik: “Maar de rolluiken zijn nog naar beneden”. Fuck. Damn you automatische rolluiken! Om een lang verhaal in te korten, het eindigde met een paar beschadigingen en de illusie om nooit meer de sleutels op de deur te steken. Ilja had zijn boterhammen alsnog. We reden totaal ongestresseerd naar zijn werk, want uiteindelijk was het probleem opgelost. Het enige dat we wel vergaten waren Pieters’ boterhammen.

Deze ochtend was het gelukkig anders. Ik had “de vroegen”. Een klein foto-verslagje:

Ik kom dat uur beneden en hoop dat de koffie vlug zal klaar zijn.

Twintig minuten later sta ik gedouched en gekleed klaar om eindelijk aan die koffie te beginnen. Addict? Moi? Mijn haar laat ik drogen “aan de stake”. Met de vroegen moet dat allemaal maar kunnen. Ontbijten doe ik op het werk.

Om 5:55 ben ik onderweg naar het werk. Gelukkig is het niet ver en is er bitter weinig verkeer op dat uur.

Oeie…best dat ik altijd speling reken in mijn vervoerstiming. Ik parkeer zo dicht mogelijk en stap nog een goeie vijf minuten tot ik er ben. (Serieus, ik rij 7 minuten en stap 5 minuten)

Om 6u10 sta ik op het werk om vijf minuten later te beginnen. Maar niet zonder een zjatje koffie uiteraard!