door Hoe je een kat naar de dierenarts brengt: een tutorial.
De voorbereiding
- Je maakt een afspraak bij de dierenarts en noteert die in uw google calendar. De dag voor de afspraak geef je haar de laatste keer eten.
- De dag zelf ben je blij dat ze staat te jammeren bij het openen van de rolluiken. Dat bespaart zoekwerk.
- Je mag ze geen eten geven van de dierenarts en negeert haar ankerende blik tot het moment van de waarheid. Negeren dus. Blijven negeren. Ook de smachtende oogjes negeer je. Moest er zoiets bestaan als “ooglezen” ipv liplezen, dan zeggen die oogjes “feed me, feed me”.
- Je zoekt je kattenmand.
- Je vindt ze nergens.
- Je beseft dat die mand in het tuinhuis staat en klimt daarbinnen over je parasol, je grasmachine en de go-cart van je zoon om ze te pakken.
- Je ziet dat het deurtje verdwenen is. Weg. Foetsie. Niet onder de go-cart, niet bij de grasmachine, je versleept zelfs de zware parasol om verder te zoeken. Niets.
- Je vloekt. Uiteraard.
- Je zoekt een doos en wonder boven wonder: je vindt er één die perfect past.
- Je maakt een note to self: bij “voorbereiding” de volgende keer vroeger voor die mand kijken.
De uitvoering
- Je steekt de kat in de doos.
- Je maakt je kinderen klaar om naar school te gaan
- Je hoort de oudste roepen “de poes is uit de doos gesprongen!!!”
- Je kalmeert de paniek van de oudste
- Inwendig begin je je op te jagen maar uitwendig doe je alle binnendeuren dicht.
- De kinderen worden in de auto geplaatst.
- De poes wordt weer in de doos gepropt.
- Je brengt de wild bewegende doos naar de koffer, legt er een buggy op en slaat de boel toe.
- Even later zie je dit in je achteruitkijkspiegel:
- Volgende zaken floepen door uw hoofd: als ze maar niet piest, als ze maar niet op Linus springt, als ze maar niet in mijn nek springt, als ze maar niet onder mijn pedalen komt zitten. Ik moet zorgen dat ik de oudste vlot uit de auto krijg zonder de deuren lang open te laten, als ze maar de zetel niet kapot krabt, als Linus maar niet begint te graaien naar haar….
- Er gebeurt niets spectaculairs, ik krijg Ilja vlot aan de schoolpoort en Linus trekt het zich niet aan. Schanulleke kijkt verwonderd uit het raam.
De afwerking:
- Aangekomen bij de dierenarts parkeer je zo dicht mogelijk. Uiteraard is daar nergens plaats.
- Je probeert de poes terug in de doos te steken
- Het lukt voor geen meter.
- Ze springt uit de auto
- Graaien naar haar achterpoten helpt om haar nog net te pakken te krijgen.
- Je negeert je gsm die overgaat (why now??)
- De poes wordt terug in de auto geduwd.
- Je zet een spurtje in naar de voordeur van de dierenarts.
- Tegelijkertijd besef je dat ze het misschien in haar kop zou kunnen krijgen om Linus te attaqueren.
- Je spurt bij dat besef zo vlug mogelijk terug met de vrouw van de dierenarts en een grote kattenmand
- Linus zit te zwaaien met zijn armen, even grote paniek
- Zonder reden, hij was gewoon content – oef –
- De koffer gaat rustig open, je grijpt de kat en propt ze in de grote kattenmand.
- Je veegt het zweet van je voorhoofd terwijl je jezelf voor het hoofd slaat
- Je plant in uw google calendar om een nieuwe kattenmand te kopen.
Shout your heart out 
Hahaha, tien op tien voor moed en volharding. Zou dat misschien de reden zijn dat “onze” dierenarts zelf altijd voorstelt om aan huis te komen – zonder meerkost overigens?
Alleen om onze kattinnen te steriliseren nam ze ze mee en leverde ze ze ’s avonds terug af, netjes alletwee in een aparte transportkooi.
amaai zalige dienst! Er is hier op streek eigenlijk ook wel een dierenarts op wielen maar ik ga precies altijd naar dezelfde dierenarts.
Haha… Ik lig plat van het lachen. Zalig verhaal 🙂
Geweldig geschreven!!
Lang leve onze hond! 🙂 🙂
Leuk geschreven! (Maar ik kan mij voorstellen dat het op het moment zelf even stressy was i.p.v. leuk)
ja idd, twas niet zo’n topmomentje qua zen
Ik zat hier even luidop te lachen – en dat met een kat. Of nee, niet met de kat, bedenk ik me nu, maar een beetje met jou… 🙂
Been there done that, ik kocht zo’n kattenverhuisding en bewaakte die met mijn leven. De kat vond hem zelfs best gezellig en wou er bij de dierenarts niet eens meer uit. ’t Is ook altijd iets.
Haha, die foto over wat je in je spiegel zag…schitterend!
Koop je dan gewoon een goudvis 🙂 !!
Eén voordeel, het blijft een mooie kat 🙂
ja zot hé. Nu is het buikje wel helemaal geschoren, vraag me af hoe lang het zal duren eer al dat haar teruggroeit
Dat beeld in je achteruitrijspiegel 😀
Wat een onderneming.. ha ha ha..
Hahaha, zalig omschreven! Maar wel een schoon beest seg, amai!
Onze hond was daar ook niet zo happig op, op meerijden met de auto. De gans daarentegen, die zat op het gemakje op mijn moeder haar schoot naar buiten te kijken.
oh m god: een gans?
Ja, op een dag zat die op ons gazon en ze is nooit meer vertrokken. Superbraaf beest: nooit blazen (iets waar ganzen nochtans goed in zijn), zich laten strelen… en dus mee op schoot naar de dierenarts 🙂
Haha. De kat is er precies nog rustig onder gebleven.
Bij ons is naar de dierenarts gaan soms ook een klein gevecht.
Niet kopen..heb er een die je mag hebben. Wij laten de dierenarts naar huis komen. Superhandig 😉😉
oh serieus? Dat zou wel heel lief zijn….
Schitterend! Kalm blijven, gewonden vermijden én intussen een foto maken van het ‘incident’: wat een knap staaltje multitasking zeg 😀 Blij dat alles goed is afgelopen!
Mo Lieze toch….ik lig hier helemaal strike bij het lezen van je tutorial 🙂 🙂 ! Zalig!
Haha, toch een beetje grappig.
Ik ben content dat dat bij ons altijd vlot gaat! 🙂
Hilarisch… maar ik mis de terugweg nog.. of is dat supervlot verlopen met een gedrogeerde kat op de achterbank ?
gisterenavond ging ik ze gaan ophalen, ze was inderdaad nog high in the sky, nog altijd trouwens
🙂 grappig maar zo herkenbaar! Je gaat zot content zijn met een “professionele kattentransportmand”, ik geef het je op een briefje!
ja ik had er één hé, maar het deurtje was verdwenen. Daar ben je dus helemaal niks mee hé 😀
Oh boy! Dat is het verschil tussen een kat en een hond, hé. Die kat denkt:”Waarom zou ik in die doos blijven zitten?” Een hond denkt:”Woehoe, baasje neemt me mee!”
Ik heb de kat van mijn ouders naar de dierenarts gebracht toen ze moest gesteriliseerd worden. Sindsdien loopt ze iedere keer van mij weg als ze me ziet of hoort. En dat is toch wel 10 (!) jaar geleden…
oei oei, hopelijk denkt die van ons er zo niet over 🙂
Echt een machtig relaas. Ik heb mateloos genoten van je capriolen. Ook: die foto’s zijn zalig.
Hilarisch!!! Ik zie het allemaal gebeuren… en dan die blik als je ziet dat de poes niet meer in haar mand zit… ik kan het mij al zo voorstellen 🙂
Maar eind goed… al goed!
haha heerlijk!
oooh, doet me denken aan die keer dat ik verhuisde en we de kat ook moesten mee verhuizen… Dat beestje had zo’n gigantische schrik en we kregen hem nergens in. Uiteindelijk is het een doodgewone sporttas van Adidas geworden. En daarmee zijn we een paar honderd meter over straat gewandeld. Je kan je voorstellen hoe de mensen naar ons keken, met die verdachte sporttas waar wel een heel raar geluid uit kwam…
(ps: klinkt mss gruwelijk maar hij wilde écht nergens anders in…)
super !! (misschien moet ik die hond die we overwegen toch nog maar even uitstellen 😉 )