Run baby run

Het heeft een tijd geduurd eer ik kon zeggen dat ik echt van lopen hou.  Dat het iets is dat ik grààg doe.  In feite is het heel lang gewoon een middel geweest om chips te kunnen eten (enter Homer Simpson-kwijl: “mmmmm chips” ) of om die extra portie op te scheppen.  Gedurende mijn twintigerjaren begon ik gestaag zwaarder te worden.  Op mijn 29e voelde ik me na mijn eerste zwangerschap uitgeflubberd.  De gigantische flap vel die ik overkwam viel me zwaar (padapum!) en met de baby in huis was het niet evident om sport een plek te geven in het dagelijkse leven.  Neem daarbij dat we nog meer dan een half jaar verbouwd hebben aan deze woonst en er stond al gauw een 8 vooraan, ook al heb ik nog niet matig met kruiwagens vol steenpuin lopen rondrijden.  De laatste weken vragen mensen mij hoeveel ik ben vermagerd.  Niets eigenlijk.  Ok, als er wordt gerefereerd naar de zwaardere periode voor mijn tweede zwangerschap dan ben ik wel vermagerd.  Bij de zwangerschap van Linus was ik “maar” 14 kg bijgekomen waarvan 4,450kg kind bleek te zijn.  Nu zijn we 20 maanden verder en ik weeg nu 20kg minder dan vlak voor mijn bevalling.  Ik ben al maanden niets meer vermagerd, kilogewijs dan toch.  Mijn kuiten zijn echter stevig geworden en als ik loop voel ik verschillende spieren opspannen.  Er zijn zoveel andere redenen om te gaan lopen behalve een extra portie chips (of was het een extra portie avondmaal?  😉 )

• Je bent buiten

De buitenlucht doet niets dan goed.  Ok, misschien zijn ze het in Tokio niet helemaal met mij eens maar ik woon gezellig tussen de boerenvelden waar ik hier en daar wel eens een varkensstal of een bemest veld moet verduren.  Maar dat hoort erbij.  Vrijdag liep ik in -3 graden, het was geweldig, mijn longen trokken helemaal open, mijn kaken stonden rood en ik voelde me de rest van de dag alsof ik zonet op een rollercoaster had gezeten.

• Je leert de natuur beter kennen

Het klinkt misschien heel laat-uw-okselhaar-maar-wemelen-achtig maar sinds ik loop leef ik meer naar de seizoenen.  Het kon me vroeger niet schelen of de zon al dan niet scheen, nu vind ik de zonsopgang een geweldig moment om tussen de velden te crossen.

Het begint heel goed te lukken om in te schatten hoeveel laagjes er nodig zijn om tijdens de vrieskoude te lopen en wanneer een windbreker nodig is.  En elk seizoen heeft zijn charme al vind ik het gevaarlijk lopen in de herfst met de natte bladeren.

Aangezien ik op den buiten woon loop ik volledige stukken door de velden en altijd ziet dat er anders uit.  Waar de mais vorige zomer voor de schaduw zorgden krijg ik nu volle bak wind voor op dat blanco terrein, de bomen die in de herfst hun bladeren allemaal verloren hingen vol ijspegels vorige week.  Het gebeurt ook dat ik het twee dorpen verder kan zien regenen zoals ik deze avond thuis fotografeerde.

• Je hebt meer oog voor de dagdagelijkse dingen langs je looproute.

Het huis dat er precies een beetje bouwvallig bijlag de laatste maanden bleek ineens “te koop”.  Even later was het bordje overplakt met “verkocht” en vandaag zag ik de nieuwe eigenaars gordijnen opmeten.  Er staan verschillende kapelletjes langs de wegen, bij veel boerderijen kun je er ééntje vinden, het ene al meer onderhouden dan het ander.  Maria heeft het niet altijd zo goed voor elkaar als haar buurvrouw.  Een volledige verbouwde site in het centrum doet nu dienst als verzekeringskantoor.  Ik gluur er altijd stiekem binnen en het gebouw maakt zelfs verzekeringen aantrekkelijk.  Vandaag hadden ze blijkbaar een dag collectief verlof want alles was potdicht.

• Je komt allerlei eigenaardige dingen tegen onder route

Op mijn toertje vandaag zag ik volledige geplette pompoen liggen in de gracht, ik vond verschillende verbrokkelde wortelen die van de vrachtwagen waren gevallen en er ligt al wekenlang een siliconespuit op kilometer 2,1.  Schoenen, truien, lege blikjes, en zelfs een gaine kwam ik al tegen.  Geld blijkt nooit ergens te vinden zijn echter.

• Je luistert ook aandachtiger naar muziek.

Overdag zet ik de radio aan op bepaalde tijdstippen (sommige momenten moet die ook helemaal uit van mij, maar dat is een ander verhaal), maar echt luisteren naar muziek kan ik het best met oortjes.  Het is wel allemaal easy going en er zijn nooit diepzinnige teksten tenzij je “don’t you wish your girlfriend was a freak like me” hoogstaande literatuur noemt, maar veel muziek is gelaagd qua stemmen en instrumenten en ik vind het wel vermakelijk om daar beter naar te luisteren.  Het moet uiteraard geen symfonisch orkest zijn en de jaren ’90 zijn wel represent op mijn spotifylijst (2 Fabiola, bring it on!) maar het mag ook wel wat pompeus of een beetje triestig zelfs zijn:

• Je relativeert

Relativeren is sowieso my middle name, maar toch bekijk ik de dingen soms anders na het lopen.  Blogposts (jawel, ook deze) worden bedacht, er komen ideeën om zaken beter of anders uit te werken of het verstand gaat op nul en ik luister naar de muziek.

• Je bent lid van een community

Dat klinkt misschien belachelijk, maar wat het inhoudt om een loper te zijn, hoe vlug of hoe traag, hoe veel of hoe weinig je het ook doet, dat is iets wat alleen lopers begrijpen.  Kom je een andere loper tegen onderweg dan wordt er gegroet.  Er wordt niet stiekem gelachen met elkaars rode kop, neen, we denken in onszelf “beter bezig dan dien die in zijn zetel nu zit”.  We zouden nog zo’n signaaltje moeten uitvinden zoals de motards doen met hun voetje.  Kom ik een bekende tegen dan wordt er al eens geroepen “ik ben bijna thuis” of “zalig weertje hé”.  Ik maak daar eigenlijk wel graag deel van uit.

Ok, genoeg geromantiseerd, er zijn ook enkele nadelen aan lopen:

• Je moet die fantastische seizoenen ook trotseren.  Een regenbui mag je niet tegenhouden maar in een stortvlaag vertrekken is toch geen zo’n goed plan tenzij je een spurtje van 200 meter wil trekken.  Ook de brandende zon kan een domper zijn op de loopvreugde.
• Tussen de velden lopen is geweldig entertainend maar een veldkanon dat afgaat of in de zomer een automatische besproeier, dat is niet altijd zo amusant.  Zo werd ik al eens volledig natgeregend door zo’n ding.
• Ik weet niet hoe het op een ander is, maar ik zweet mij te pletter en als ik thuiskom gooi ik al mijn kleren stante pede in de wasmachine (of toch ergens in de buurt ervan), dus er komt wel wat wassen aan te pas, zeker als je meer dan één keer per week gaat lopen.
• Mijn voeten zijn een ramp.  Het wordt er alleen maar slechter op en mijn schoonheidsspecialiste krabt al eens in haar haar maar pedicure is echt een noodzaak.

Maar kijk, ik ben met de jaren geëvolueerd van een strompelend hijgend toertje rond de blok naar meezingen tijdens toeren van gemiddeld 7 tot 11 km en ik voel me er altijd beter en beter bij, mentaal en fysiek!