I’ll stare here, in the distance

Het moet al zeker vijf of zes jaar zijn nu.  Dat ik van mezelf niets moet.  De persoon die ik ben zorgt ervoor dat ik doorbol, dat mijn leven zijn leven gaat.  Ik hoef daar geen extra inspanningen voor te doen wat de druk aanzienlijk verlaagt.  De introvert in mij maalt de dingen zelfstandig weg.  De pragmaticus lost problemen op als ze zich voordoen en de planner bekijkt hoe het in de dichte toekomst eraan toe zou kunnen gaan.

Vandaag is geen goede dag.  Het wegmalen lukt me niet, problemen zijn er altijd en voor plannen heb ik weinig zin.  Het is het hoogtepunt van een langere periode waarin dit zichzelf al een tijdje opstapelt.  Waarbij sommige dingen maar niet afgewerkt geraken, waarin de oneindigheid van andere zaken niet te  relativeren is en waarbij elk prikje in die luchtballon teveel is.  Ik voel hoe de spanning niet meer mag toenemen en moet dringend de overbodige stoom aflaten.

Ik wil knutselen met mijn zoon, neen, knutselen dat doe ik eigenlijk niet graag.  Omdat ik het nooit doe, en zo nooit zijn gezicht zie als hij bezig is.  “teveel rommel”

Ik wil uit gaan eten met mijn man, maar ik ontzie mij de rompslomp met thuiswachters of rondrijden om de kinderen weg te brengen “we blijven gewoon thuis”

Ik wil boekjes lezen met mijn peuter, maar tegelijk staat het eindeloze huishouden in de weg  “ik plooi eerst wat was”

Ik wil een date met mijn 4 schoolvriendinnen.  “geen courage om een doodle te starten”

Ik wil declutteren “verdikke die kapaza-mensen kunnen zagen, een Bumba-bus van 3 euro, moet je daar serieus de afmeting van weten?”

Ik wil onze garage opgeruimd zien “maar waar moet ik hier eigenlijk beginnen?  En waarom hebben wij eigenlijk drie boormachine-achtige dozen?”

En één telefoontje later is alles anders.  Er moet eigenlijk helemaal niet gememd worden over hoe de dingen soms allemaal teveel zijn.  Voor sommige mensen is hun leven uitzichtloos, lijden ze pijn, zoveel dat de uitzichtloosheid ervan ondraaglijk is.  De mensen die achterblijven moeten nu omgaan met een verlies, met de idee dat hun dierbare wou afscheid nemen van zijn leven en tegelijk kaderen dat dit zijn wens was.  Dat zijn pijn dit leven oversteeg.

Ik her-evalueer.  Alles baadt ineens in een ander licht.  Wat wij hebben is geweldig.  Hoe kunnen drie volle wasmanden nu ineens een last zijn?   Hoe kan ik me ergeren aan iets waar ik gewoon zelf een oplossing voor kan zoeken.  Wat is dat nu eigenlijk, een beetje kruimels vegen en een opvangplanning voor de paasvakantie maken?  Alles is zo relatief.  Mijn gedachten gaan uit naar hen in die rare periode.  Ik glimlach naar mijn zoon en bekijk zijn lijfje, dansend, gezond.  We zijn de gelukkigste mensen op de wereld wij.