In Knack las ik vorige week een artikel over kieskeurige singles, hoe ze zoveel eisen stellen aan een potentiële partner en de zoektocht daarmee onmogelijk maken.  Ergens kan ik die kieskeurigheid wel goed begrijpen.  Als ik bedenk hoe ik het zou aanpakken als ik alleen zou zijn, ik zou niet direct weten waar ik een man moet gaan vinden.  Ik schrik altijd als gescheiden mensen na enkele maanden alweer iemand anders hebben.  Blijkbaar is een nieuwe partner dan toch vlot te vinden?  Ok, het internet is nu wel een heel toegankelijke plek en misschien kun je daar wel iemand vinden die gelijkgestemd is als je het een kans geeft.  Niet dat ik van plan ben om van man te wisselen.  Neeneen, deze kanjer blijft van mij.  Ik zou al goed gek moeten zijn om zo’n prachtkerel te laten schieten.  Niet alleen ziet hij er goed uit, excuseer: supergoed ;-), hij heeft nog eens heerlijk karakter.  En je gaat zeggen: ze is daar weer met haar gestoef over haar verrukkelijke man.  Maar verdikke zeg, ik ben content dat ik zo’n man heb.  Eén die er is voor mij als het nodig is.  Eén die mij gerust laat als ik daar nood aan heb.  Ik veronderstel dat het niet simpel is om met zo’n karakter als het mijne samen te leven, maar hij slaagt erin om dat te doen werken.  Omgekeerd aanvaard ik ook veel van hem en zo blijft het tandwiel draaien.  Dit, waar je voelt dat de basis van je relatie zo’n sterke fundering is voor alles wat rond je draait, is zo kostbaar.  Vandaag is hij jarig.  Van zijn 35 jaar mag ik al 11 jaar meevieren.  En daar ben ik best heel trots op.  Gelukkige verjaardag keptje!