“…het was kiezen en verliezen, geen weg daar tussenin…”

Ik kan er niet aan doen, het is sterker dan mezelf maar ik krijg altijd de kriebels als ik het woord “ploetermoeder” lees.  Vreselijk woord vind ik.  Er komen altijd van die voorstellingen in mijn hoofd van een vrouw die in een modderpoel vooruit tracht te zwemmen en haar kind(eren) daarbij op haar rug draagt.  Of zoiets.  Ook als iemand antwoordt met “druk druk” als ik vraag hoe het is, dan denk ik altijd direct “oei oei”.  Maar voor velen is dat een positief antwoord.  Ik ervaar het eerder negatief, maar ik hou dan ook van algehele rust, terwijl het hier de laatste tijd toch niet te ontkennen valt: de balans tussen druk en op ’t gemak weegt de laatste maanden toch teveel door naar de verkeerde kant.  Maar ik weiger om hierover te klagen (ook al komt dat nu misschien anders over): ik heb het namelijk zelf veroorzaakt.

Het is al sinds het begin van het jaar een twijfelperiode.  Of eerder een “ik-maak-afwegingen”-periode.  Het is niet zo dat ik twijfel tussen verschillende zaken maar eerder denk van “waar haal ik het meest profijt uit”.  Het klinkt egocentrisch maar het is nodig om zo te redeneren. De gestolen uurtjes zijn de laatste maanden schaars.  Als de kinderen thuis zijn probeer ik mijn mènage-klusjes zo veel mogelijk te beperken.  Het is geen sinecure om een pot kokende aardappelen af te gieten met een peuter die rond je benen draait.  En dan blijkt de poetshulp ineens ziek, net na het weekend uiteraard waarin je vanalles “niet hebt gedaan omdat de poetsvrouw morgen komt”.  Het bureau kon gelukkig een vervangster voorzien.  Ze werd de volgende dag ontvangen met “jah, het is hier wel…euhhh… vuil”.  Haar reactie in gebroken Engels: “No problem, that’s why I’m here” was recht in het doel.  ’t Is eigenlijk waar, waarom maak ik excuses?  Blijkt dat ik die eigenlijk gewoon aan mezelf maak.  Ik moet ook niet dwaas doen: ik verpruts teveel tijd aan sociale media èn ik wil ook veel zelf doen.  Zo maak ik elk jaar met de hand de uitnodigingen voor de verjaardagsfeestjes van de kinderen, met een “echte” foto en tekenpapier.  Het raast dan wel eens in mijn hoofd: “alléé had ik dat nu gewoon laten maken met één of andere fotowebsite dan was de kous af” maar neen, ik sta er ook op om zelf een verjaardagkroon te maken, inclusief meten van hun alsmaar groeiende hoofdje.  En terwijl ik het eerder klungelend doe, de enveloppen schrijven, de cijfers -elk jaar me afvragen waar de tijd gebleven is- uitknippen uit gekleurd papier, dan voel ik me gewoonweg goed.  Met een vleugje Boudewijn De Groot (“Avond“) of Els De Schepper (“Als ik je morgen ergens tegenkom“) op de achtergrond.  Ik ben verre van de creatiefste maar die kleine dingen wil en mag ik niet laten varen.  En dan schiet er een hobby bij in: lezen of bloggen of nog een extra toertje gaan lopen.  Zo stel ik mijn prioriteiten: wat maakt mij op dit moment gelukkiger?  Zeker zijn totje in dit kroontje komende zondag.