Hoe zijn hoofdje ruikt als ik hem vastpak terwijl hij hardhandig zwaait naar opa die naar het voetbal vertrekt. Hoe hij met zijn armpje heen en weer beweegt als hij gedreven naar een plek wandelt. Hoe hij “Jaaaha?” antwoordt als ik hem vanuit een andere kamer roep. Verbaasd en nieuwsgierig naar het waarom van de kreet.
Hoe hij “checkt da mama” zegt. Tjekt da. De manier waarop hij langs zijn neus weg zegt: “ik hou veel van Linus” en daarmee mijn hart doet druppelen op de grond, compleet gesmolten. Wanneer hij voor Moederdag een CD inzingt in de klas en zijn hese stemmetje de kamer vult. Tranen. Tuiten.
Ja moeder zijn. Hoe is dat eigenlijk?
Oh ja, ik had het geluk om het liedje al eens in voorbeschouwing te mogen aanhoorden. Prachtig mooi, ik kreeg er ook tranen van in mijn ogen. Geniet er van, bij pubers is de mama toch even iets minder populair. Gisteren toch even stiekem heimwee naar de tijd dat ze van ’s ochtends vroeg aan mijn bed stonden met hun zelfgemaakte schatten. Stiekem want ik kon gisteren toch maar lekker iets langer slapen 😉
Ik herinner mij nog zijn optreden in de tweede kleuterklas, voor Moederdag. Dagenlang had hij het liedje thuis al zitten zingen, ik kon het al uit mijn hoofd en hij zong het zo mooi. Het optreden in de turnzaal, ik zat een beetje achteraan en hij zocht mij, zag ik, hij zong flink mee, maar toen hij na twee zinnen mij zag zitten, vulden zowel zijn als mijn oogjes zich met tranen van vreugde en kon geen van twee nog een woord uitbrengen.
Even tellen, da’s dus vijftien jaar geleden.
Ik heb nooit moeten zingen voor mijn moeder. Een geluk voor de mensheid 🙂 !
Mag ik ook eens tellen? In mijn geval 54 jaar geleden…
Nee, je kunt dat niet beschrijven.
Het is teveel, te groot, te emotioneel, te gelukkig, te…
Ooit zei iemand me: het hart van een moeder, dát is de natuurs mooiste meesterwerk.
Mooi zeg! Inderdaad, moeder zijn. Hoe beschrijf je dat? Het is zoveel! Het is een rollercoaster van emoties.
Geen liefde zo groot als die voor je eigen kind(eren). Mijn collega heeft gelijk met die uitspraak! En de onze zegt na baba/papa nu ook al iets dat om mama begint te trekken. Smelt!
Moeder zijn is onvoorwaardelijk…
Wat mooi zeg! Het beschrijven dat gaat niet … Want het is zoals Mamafien zegt, een rollercoaster aan emoties.
Ik ben nog maar pas moeder geworden, maar ik herken het toch. Wanneer onze kleine vriend voor de eerst keer zijn lach toonde, inclusief bijhorende geluidjes, smolt ook ik helemaal weg! Ik probeer het nu en dan ook bij te houden op m’n blog, ga gerust eens kijken: geweuneniegeweune.wordpress.com
Doe ik!
En oneindig
Mamamamamam
Yep. Eentje met soms hele scherpe bochten
Wijs persoon
Zot he hoe goed je die dingen onthoudt