Het ijle niets.  Waar meestal honderden gedachten gretig en aan speedtempo door mijn hersenpan razen is er nu al enkele weken: niets.  Geen openstaande tabbladen bij mij.  Als de stilte neerdaalt en er tijd is om de gedachtestroom te volgen, als het lukt om mistroostige gedachten af te couperen of om ideeën uit hun ei te laten breken, dat zijn zalige momentjes in de dag (of in de week, laat ons eerlijk zijn, als ouderfiguur wordt mijn gedachtegang wel meerdere keren onderbroken, als het niet constant is als we allen samen zijn).  Het is iets dat ik echt mis sinds ik moeder ben: dat mijn gedachten de mijne zijn.  Dat ik niet eerst honderd vragen moet beantwoorden van “waar ligt die blauwe robot die ik op vakantie gekregen heb bij de frietjes” tot “Mama!  Komen!” en “Mama, kijk!” (57X per voormiddag).  Ik moet dan soms een moment afdwingen om even mijn hoofd te kuisen.  De gedachtengolven te trotseren.  En nu merk ik het soms als ik alleen ben in de wagen of op de momenten dat de kinderen in de opvang/op school zijn en ik tijd heb om zelf mijn dag te organiseren.  Niets.  Geen gedachtestroom.  Ik zie alles rond me maar er komen geen ideeën.  Er komen geen opmerkingen.  Geen commentaren.  Weinig te zeggen, nog minder te verkondigen. Reflecties die ik vroeger uit mezelf maakte moet ik nu forceren, het lukt me wel, maar het komt niet meer onaangekondigd.  Ik nam de laatste weken voldoende rust, bouwde bewust enkele activiteiten af.  Is deze periode een keerpunt?  Word ik wel nog genoeg getriggerd?  Moet ik meer buitenkomen?  Is het tijd voor iets nieuw?  Of moet ik juist genieten van deze tijd waarin het veel te kalm is in mijn hoofd.  De ergernis die ik anders voel als ik mijn gedachten geen kansen kan geven is nu omgezet in een soort angst: wat als de molen niet meer op gang komt?  Ik voel me momenteel nogal saai eigenlijk, ik zou mezelf niet willen tegenkomen op een feestje.  Tegelijkertijd weet ik wel ergens dat het zal keren, en de idee dat ik dit zelf kan aanpakken is voor mij momenteel voldoende.

10 reacties

  1. Bij mij is het dubbel: tijdens drukke periodes zit mijn hoofd vaak vol, waardoor er geen plaats meer lijkt voor spontane invallen of prikkels die de creativiteit aanwakkeren. Maar wanneer het dan wat kalmer wordt, lijk ik in een soort mentale (zomer)slaap te belanden wegens te weinig prikkels. Niet altijd makkelijk om die balans te vinden, heb ik de indruk.

  2. Als het een troost mag zijn: ík zou jou anders wel eens willen tegenkomen op een feestje. 😉
    Don’t worry: de molen komt vanzelf weer op gang. Dergelijke stiltes kom ik wel vaker tegen – onder andere de laatste weken – maar voor ik er erg in heb, zijn ze foetsie. Ervan genieten is de boodschap.

  3. Pingback: Life, lately

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s