door Toen ik zeven jaar geleden mijn eerste zwangerschap aankondigde is er iets in gang gezet. Er werd ineens ongevraagd met clichés gegooid. Ik probeerde maar ik kon ze niet ontwijken, ik zocht met mijn dikke buik dekking op de grond maar ze bleven maar smijten. Vanaf de aankondiging van de zwangerschap was het hek van de dam. Men sloeg me om de oren met allerhande wijsheden. Van “wacht maar!” tot “alles zal veranderen”. Het was zelfs een inspiratiebron voor mijn allereerste blogpostje op deze blog (ondertussen ook al meer dan zes jaar geleden). Ondertussen zijn we 7 jaar verder. Hadden ze indertijd gelijk? De mooiste clichés:
“Moeder, je bent dat vanaf het moment dat je dat kindje in je armen hebt.”
Tjah. Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb niet het gevoel dat ik een echte moeder ben. Huh? Did I just say that? Begrijp me niet verkeerd, maar dat doe je hopelijk ook niet. Ik voel me gewoon geen mama-mama. Ik wil dat eigenlijk ook niet zijn. Mij ga je niet veel ouderschapstips weten rondsmijten, ik doe ook maar wat. Vind ik dan dat ik een slechte moeder ben? Neen, dat vind ik niet. Ook al liep mijn kind rond met een gabbe waarvan ik dacht dat ik die met steristrips wel ging dicht krijgen of eten ze al eens twee keer boterhammen op een dag (sshhttt, gebeurt niet zoveel hoor, en ja ze zijn alletwee op gewicht, surtout die kleinste). Ziet, ik kan zelfs geen mama-blog schrijven zonder mij te verontschuldigen voor mijn niet-mama-mama-bestaan.
“Alles verandert als je moeder/vader wordt.”
Dat vind ik ook. Maar je hebt wel zelf in de hand in welke mate de dingen veranderen. Je kunt hierin ver, zelfs heel ver gaan. Van je werkritme tot je vrije tijd tot jezelf. Als je dat zelf wil kun je een heel andere persoon worden als moeder (of vader). Er zijn er ook die dicht bij zichzelf blijven, maar dat vergt wat relativeringsvermogen en nuchterheid. De komst van een kind dat veroorzaakte een beving in mijn bestaan. De keuze voor ons tweede kindje liet even op zich wachten omdat we echt moesten bekomen van die eerste zwangerschap en het leven met een baby/peuter. Mensen die kiezen voor één kind, ik kan daar dus perfect inkomen waarom je zoiets doet ook al heb ik er twee en klinkt het misschien helemaal fout.
“Je hebt nooit twee gelijke hé!”
Cliché cliché maar in ons geval: overschot van gelijk. Waar Ilja zich vooral op zichzelf kon bezighouden als baby en peuter moet ik Linus al van dag één entertainen of op zijn minst in zijn buurt zijn om te zien wat hij uitsteekt. Waar Ilja op zijn eerste dag in de peuterklas alleen de basiswoordjes kon vormen babbelt Linus al bijna een half jaar in volzinnen.
“Bij een tweede trek je je van veel minder iets aan.”
Inderdaad, mijn weegschaal hangt nu misschien iets teveel aan de andere kant, ik spring inderdaad minder op als er iets mis is. Zo twijfelde ik nog in het begin van het jaar om met Linus naar de huisarts te gaan toen hij op zijn kaak was gevallen (cfr het gabbeverhaal hierboven). Toen de dokter ter plekke besliste om hem meteen toe te naaien schoot ik toch even in paniek. Misschien moet ik maar iets vlugger panikeren.
“Het gaat zo rap. En hoe ouder ze worden, hoe vlugger het gaat!”
Onze peuter spreekt volop en gebruikt uitdrukkingen zoals “dat klopt” en “dat is gevaarlijk hé” When did that happen? En was ik dan thuis?
Mijn oudste kind zit in het eerste leerjaar en schrijft de letter “k” met zijn kleine handje. WTF?? k?
“Van een eerste neem je superveel foto’s en van een tweede niet meer.”
Misschien wel. Ik heb veel meer foto’s van Ilja, maar tussen hun geboortes door is de smartphone aan een opmars begonnen waardoor ik nu veel meer foto’s heb van mijn kinderen in het algemeen. Ik trek wel nog foto’s met mijn fototoestel maar veel minder dan toen Ilja klein was.
“Je kan er niet meer zonder eens je ze hebt.”
’s Waar. Ze zijn het belangrijkste in mijn leven en dat zullen ze altijd blijven. Maar ik ga toch ook blij zijn om ze eens een grote week achter te laten volgend jaar om er eens met mijn echtgenoot onderuit te muizen.
“Je eigen kind begrijp je het best”
Ja? Ik krijg soms kop noch staart aan mijn kinderen en hoe ze redeneren. Ik kan niet begrijpen waarom Ilja moord en brand schreeuwt bij een bloedje maar wel heel stoer de binnenkant van zijn gescheurde mond laat dichtnaaien door de huisdokter zonder een kik te geven. Of hoe ze knuffelend onder een dekentje in één seconde kunnen omslaan en aan elkaars haar beginnen te trekken (ja, mijn kinderen zijn niet van de voorzichtigste, dat is misschien ondertussen duidelijk).
“Wacht maar!”
Aarghh! Zie dat is nu iets dat ik vreselijk vind. Ik kan het niet horen. Zo blij dat mijn moeder dat nooit deed met mij. Ik probeer er echt een punt van te maken om dat nooit te zeggen tegen iemand die zwanger is of een kindje wenst. Soms denk ik wel eens het mijne als iemand wilde plannen maakt “voor na de bevalling” maar het is uiteindelijk toch iedereen zijn eigen ding hé. Of iemand nu graag alle zwangerschapsvleesjes kwijt wil in enkele maanden of na een bevalling graag terug aan het sporten of feesten wil is hun zaak. Er zijn mensen die dat doen en daar met glans in slagen, er zijn er ook die achteraf beseffen dat dit misschien te hoog gegrepen was maar laat hen zelf uitmaken tot welke categorie ze behoren.
Wacht maar! Je gaat het wel zien!
Oeih!
😉
Welke clichés mocht jij regelmatig horen? (Het moet daarom niet persé iets met kinderen te maken hebben)
Shout your heart out 
“Op je eigen kind kan je toch nooit écht kwaad zijn.”
Euh pardon?? Die heeft dan misschien zo’n modelpostkaart-instagramkind of zo? Ik heb de mijne dikwijls achter het behang willen plakken. Ik ben er vaak ZO boos op geweest dat ik een toertje ben gaan wandelen buiten om mezelf te kalmeren. En nu nog denk ik vaak: “Moh kind toch, onnozelaar, wie heeft jou opgevoed??” Ik ben over het algemeen de kalmte zelf, maar die zoon van mij haalt al twintig jaar het bloed vanonder mijn nagels.
ja wel, ik ben ook heel kalm maar met mijn kinderen raast mijn bloed ook al eens vlugger dan normaal 😀
“Wacht maar!” staat hier met stip op nummer 1 tot nu toe. De rest zal ongetwijfeld de komende maanden/jaren ook nog wel de revue passeren. 😛
ik verwacht een blogpost 😉
Haha, nu al herkenbaar en mijn zoon is vier weken oud. Ik schreef net een blogje over de clichévragen die ik constant krijg
oh super, ik kom eens neuzen
Ik kan alleen maar beamen dat de meeste cliché’s waar zijn. 🙂
van jou neem ik dat heel graag aan!!!x
Cliché of niet, we moeten de manier waarop we ouders zijn toch zelf invullen.
Ik ben momenteel doodmoe van het moederschap. Letterlijk. In een dorp wonen en kinderen hebben die stages doen in steden met vroegdiensten en moeten gebracht worden. Dat soort moe.
En ik durf geen behang meer afdoen uit schrik wie er allemaal al niet achter geplakt is 🙂
Maar het is ook boeiend, en we leren veel van mekaar (ook dingen die we niet willen leren) en ik zie ze immens graag, …
je leert vooral veel over jezelf vind ik 🙂
De “wacht maar, we zullen later nog eens babbelen” toch wel de irritantste. Die vermijd ik ook bij aanstaande moeders. Ze zullen het zelf wel ontdekken en het misschien op sommige vlakken wel beter doen dan wij in den tijd. Ik stoorde me bij baby nr. 1 ook erg aan de “GENIET ERVAN!”-boodschappen op de kaartjes. Want ik genoot er toen helemaal niet van en had het gevoel dat ik vast iets verkeerds deed omdat ik niet aan het genieten was. Dus ook dat komt nooit meer op een kaartje voor een verse mama. Maar verder, de meeste clichés zijn waar natuurlijk…
“we zullen later nog eens babbelen”. Vreselijk. Hopelijk VEEL later 😉
Haha, zalig, zo herkenbaar!
Ik ben ook geen mama-mama, net zoals jij.
En ik ben zo blij dat jij eens neerschrijft dat het perfect oké is om maar één kindje te willen.
I LOVE YOU! 🙂
Xxx
Oh, ik krijg een heel arsenaal te horen aan clichés aangezien wij nog altijd geen kinderen hebben. Je moet er nu toch echt eens aan beginnen want je bent al niet meer zo jong, je gaat er anders zeker spijt van krijgen enz…
je weet hoe ik erover denk hé Samaja. Het is geen walk in the park, eerder een trailrun door een omgewoeld strand.
Yep, check check en check. Jij noemt het geen “mama-mama” zijn, ik noem het geen “oer-moeder” zijn, maar we bedoelen hetzelfde. Peins’k. 🙂 Niet zozeer een irritant cliché, maar wel iets waar ik nog vaak op terugdenk: toen ik zwanger was van mijn oudste, zei ik tegen mijn ma (toen ik weer eens aan het flippen was over wat er allemaal verkeerd kon gaan) “ik ga pas gerust zijn eens ze geboren is”, waarop mijn ma zei “neeneen, jij gaat nooit meer helemaal gerust zijn”. And… she was right.
ja. Ik heb zelf vaak de neiging om enkel maar dichtbij vooruit te kijken en te denken dat ik me later in bepaalde dingen geen zorgen meer ga maken -eens het gepasseerd is- maar er zal dan iets anders zijn 🙂
Mag ik je al wat clichés voorschieten tegen het moment dat je oma wordt?
schrijf er mij een hele blogpost over pannenkoek, asjeblieft!
Ik zal je ervan sparen, Lieselot !
Toffe blogpost om te lezen en vooral zo herkenbaar! ‘T zou moeten de mijnen zijn’ vind ik echt irritant, en meestal zijn het mensen die nog geen kinderen hebben die dit zeggen, aan zulke zinnen heb je niets als je kleine met een woede aanval op de grond ligt… :o)
neen, das waar. Als je kind spartelend op de grond ligt heb je iets aan mensen die je aankijken en zeggen “is it that age yes?”
Amai ja, echt zo herkenbaar voor een niet-mama-wel-mama als ik!! 🙂
Jouw blogposts zijn dus echt de max hé, altijd. Merci, alweer!
en jij merci voor het compliment!
Zo herkenbaar! Eentje die ik vaak te horen kreeg: “mama zijn en carrière maken dat gaat niet samen hè, heb je dan al besloten wat je gaat doen nadat je mama bent geworden?” Toegegeven het is hier vaak een strijd en hollen van hot naar her maar alleen maar mama zijn, neen bedankt! En net zoals Text Fairy: hartjes dat je durft schrijven dat het meer dan ok is om maar 1 kindje te willen!
carrière maken, wat is dat eigenlijk? Als je nu tevreden bent met wat je hebt of hoe je je loopbaan aanpakt?
Haha, zalig. We denken over veel hetzelfde! Geen mama-mama. Volop genieten van me- en ustime zonder zoonlief te missen (zelfs een week NY ging voorbij zonder veel hartzeer)
Maar het meest irritante vond ik: Geniet ervan! De eerste dagen kon ik mensen kelen die dit schreven of zeiden. Zelfs de eerste weken/maanden dacht ik: genieten whut?? Waar? Hoe?
Ik zal dit ook nooit uitspreken tegen kersverse moeders. Eerder: “Veel sterkte, het wordt wel beter.” 😂
Van het 1-kindje verhaal neem ik de raad van ouders met meerdere rakkets ter harte. En mijn eigen gevoel. Voor mij is het een no go, een tweede. Respect voor zij die er meer hebben!
Ook daar krijg regelmatig opmerkingen op: “Eentje is geentje” euh, ik herinner me nog heel goed hoe het was zonder. Heel gemakkelijk! (Wat niet wil zeggen dat ik spijt heb! Oh ja, ik verdedig me ook 😜)
Maar de ergste die ik te horen kreeg, was: “Wat als je zoon sterft, dan heb je niemand meer!” Ik was te verbouwereerd om daarop te reageren.
“Eéntje is geentje” vind ik zo denigrerend. Alsof je niet mag klagen met één kind. Of alsof het kind geen echt leven zal hebben zonder broer of zus. Wat als je zoon sterft???? gow zeg, wie zegt zoiets? Alsof een eventuele tweede kind zo’n verlies kan opvangen.
” Het wordt makkelijker.”
Dat hoop ik dan maar…
“Je bent méér dan alleen maar een moeder”
True, maar het ontbreekt mij aan tijd en energie om nog iets anders te doen dan moederen en werken.
en dan wordt er gezegd :”het zal passeren” maar op het eigenste moment zit je er wel in en heb je helemaal niets aan die boodschap.
Nu Sep gestart is met school, hoorde ik continu: “goh, maar nu gaat het snel gaan ze, eens ze naar school beginnen te gaan!”. Kierewiet werd ik ervan. Maar het klopt wel. Hoe ik de afgelopen 2 weken al opgekeken heb van wat er uit dat kind zijn mond komt, niet normaal! Verder merk ik dat “die andere moeders doen ook maar wat” de laatste tijd precies overal opduikt, al vind ik dat niet zozeer een slechte zaak 🙂
Knal erop! Nu, als newbie-moeder vraag ik me wel iets af… wat geef je ze dan als ze geen twee keer boterhammen mogen eten op een dag?:)
haha, ik bedoelde het als “geen warm eten” 🙂
Bij mij viel dat nogal mee met de clichés. Ofwel heb ik vrienden en familie die zich daar minder dan gemiddeld aan bezondigen? Soms denk ik ook dat mensen maar iets zeggen om iets te kunnen zeggen en dat je dat niet altijd letterlijk moet nemen. Als het mij niet aanstaat haal ik mijn schouders op. Ik weet wel dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar moet ik dan zeggen: ‘sterkte, hopelijk krijg je er geen spijt van’ tegen een kersverse mama? Ongetwijfeld zal er zich daar dan weer iemand aan ergeren. Terwijl ik de mensen toch echt toewens dat ze er af en toe ook van kunnen genieten, waar doe je het anders voor.