Gotta catch ‘em all!

Er ligt een oude Picachu-knuffel in mijn zoon zijn bed.  We are in some serious Pokémon-business here.  Al enkele maanden verzamelt Ilja Pokémon-kaarten.  Juist ja, die kaarten die je vorig jaar bij je Marie Kondo-schie weggooide “want wie gaat dat ooit nog nodig hebben??” en “dit sparkt alleen maar afgrijselijke figuurtjes” Ah, right.  Helemaal in op de speelplaats van het eerste leerjaar blijkbaar.  Het pakje Pokémonkaartjes is dan ook het meest belangrijke item in de hand van mijn oudste zoon.  “Kijk mama, deze is energy en dit is Ash en hij is het baasje van Picachu” Mijn ogen trekken altijd meer en meer open want ik begrijp er geen snars van.  Elke avond blijkt hij er gewisseld te hebben en het is altijd een betere dan die hij kwijt is want iets met punten en namen en I’m going bananas.  Dat Picachu die gele is met zijn gekartelde staart is zowat het enige dat ik kan onthouden en dat ze graag kwetteren op Netflix als het opstaat, dat dan ook weer.

Maandag bij het uitladen van de wasmachine ging het echter fout.   Hoor je mij komen?  Het moment dat ik de deur van de machine open begon ik al te vloeken “godverdomme, iemand heeft een papieren zakdoekje in zijn broek laten zitten!” Meestal ben ik zelf de schuldige maar het helpt om toch te vloeken.

Overal brokjes papier.  Geen tissue-brokjes maar Pokémon-kaarten-brokjes.  FUCK.  Was het mogelijk dat het maar één kaartje was?  Een vergeten Pokémonnetje dat niet in het grote pakje mocht?  Kon ik nog hopen hierop?  Ik riep Ilja bij me en vroeg waar zijn pakje kaartjes was.  “In mijn Chiro-broek!”  ’t Ventje was trots dat hij voor een keer direct kon antwoorden als ik vroeg waar iets was.  Toen ik hem het volgende toonde scoorde ik echter weinig moederpunten:

Zijn rijkdom, verpulverd in mijn hand.  Tranen, wenen, snot.  Ochère toch.  Ik denk dat de impact van het drama rond deze Pokémon-kaartenmassa voor hem het equivalent is van een meegewassen iPhone voor ons.  (en geloof me, er zijn hier al smartphones meegewassen, it ain’t funny).

Mijn uitleg over hoe we beiden moesten checken wat er in de broekzakken zit was een beetje lame maar hij aanvaardde ze wonderwel vlot. Ik zei dat ik niet had opgelet en gaf aan dat hij zelf ook zeker zijn broekzakken moest checken voor hij zijn kleren in de was deed maar dat de verantwoordelijkheid wel bij mij lag.

We surften naar Bol.com en bestelden meteen een nieuw setje Pokémonkaarten.

Hij legde zijn hoofdje tegen mijn schouder en zei “’t Is niet erg hoor mama” de stukjes verpulverd hart veegde ik samen met de rond dwarrelende Pokémondeeltjes op.

Daarna begon ik met het wegprutsen van de 865 741 stukjes Pokémonkarton uit mijn wastrommel.

Gotta catch ‘em all zeggen ze dan….