door Het moet ergens liggen tussen “ik kom niet graag met mijn kop op je blog” en het feit dat dit de plek is waar ik de dingen uit mijn perspectief bekijk. Maar ik vertel bitter weinig over “de man” in mijn leven. Er werd opgemerkt dat hij zelfs niet in ons huishoudplan werd vermeld in het vorige bericht. En inderdaad, wat hij doet vind ik zo vanzelfsprekend dat ik het niet meer benoem. Klassieke relatiefout #1. Maar hij is er wel. Voor mij, voor ons, voor zijn werk en zijn bijberoep. Hij is de vader in dit gezin, de echtgenoot in onze relatie, de werknemer van zijn baas en de ondernemer in zijn bijberoep. Soms moet ik hem eraan herinneren dat hij er ook voor zichzelf moet zijn. Met binnenkort nog wat meer veranderingen op de planning zal de werking van ons gezin weer op de proef worden gesteld en het zal schuiven en zoeken zijn om alles te doen passen. Maar dat doen we al 13 jaar en hoe langer we het doen, hoe meer vertrouwen ik heb dat alles altijd goed komt.
We zijn al langer samen mèt kinderen dan er zonder en dat voelt ergens wel wat eigenaardig. Ik weet niet of andere mensen dat gevoel ook hebben: maar de tijd voor ons ouderschap, daar hebben wij echt te weinig van geprofiteerd. Ik woonde al alleen toen ik hem leerde kennen maar daarna ging ik nog eens verder studeren, ging hij ook verder studeren en er was altijd wel iets: examens of een taak die dringend binnen moest. Ook financieel is alleen wonen geen sinecure dus veel geld voor grote reizen was er niet. Ik kan mezelf soms wel eens lichtjes voor de kop slaan omdat we toen onvoldoende beseften hoe vrij en onbezorgd we wel waren. Hadden we maar meer gereisd, waren we maar meer uitgeweest. Aan de andere kant besef ik ook wel dat we toen niets misten dus maakt het in feite niet zoveel uit. Alles komt terug ook al komt het leven er soms tussenin. Al sinds 2006 waren we aan het fantaseren over een reis naar New York maar dat was financieel nooit haalbaar of het paste nooit in ons werk/studie-schema om langer dan 5 dagen weg te gaan buiten het seizoen. Dus deden we het dit jaar in maart ook al was het waarschijnlijk helemaal anders dan we het ooit voor ogen hadden, het is ons toch gelukt om die reis te maken. Het opent perspectieven, het betekent dat de dromen die we ooit samen maakten toch nog kunnen vervullen, zij het misschien op een andere manier. Het betekent ook dat we niet bang moeten zijn om onze dromen te formuleren en te parkeren. En hij, hij maakt dagelijks deel uit van die dromen. Van ons verleden samen, van deze dag en van de dag van morgen. En of we samen zullen verschrompelen: dat zal de toekomst uitwijzen, we moeten realistisch blijven, anything can happen. Maar het voelt als a damn good plan om er voor te blijven gaan.
Hij vergeeft het me wel van die foto’s. Ja toch kep?
Shout your heart out 
En weet je, binnen dit en een paar jaar kun je al veel makkelijker eens op reis zonder kinderen – nog een paar jaar later willen ze al niet meer mee en ga je weer genieten van gewoon onder jullie twee te zijn. Fit en verliefd blijven! 🙂
inderdaad, binnen 10 jaar zal Ilja bijna volwassen zijn….
Die man in je leven komt toch wel regelmatig aan bod in je weblog, steeds op een mooie manier. Houden zo, jullie zijn top samen!
we doen ons best!
Heel herkenbaar, dat onbezonnen leven in het pre-kindertijdperk niet gewaardeerd hebben. Wij waren toen aan het bouwen dus ook geen geld om te reizen, waardoor we nu wel heel mooie plannen kunnen maken en blijven dromen. Onze tijd komt nog wel 😉
welja, al zo’n dingen waren wij ook mee bezig, uiteindelijk viel alles mooi op zijn plaats, misschien omdat we juist voorzichtig waren, geen idee, maar kijk, what’s done is done.
Persoonlijk vind ik dat hele gedoe rond reizen overrated. Samen zijn daarentegen helemaal niet.
ja ik begrijp je wel, ik ben sowieso ook ècht niet iemand die zo’n reishonger heeft, maar eens ik ergens geweest ben kan ik nog lang nagenieten. Ik ga toch graag elk jaar op reis, al is het maar voor een klein weekje, thuis is er toch altijd wel iets wat je bezighoudt waardoor ik niet volledig kan mijn knop omdraaien.
De liefde kan toch schoon zijn hé 🙂
swaar!
Mooi! Het raakt me!
xx
Ach, aangename kennismaking, meneer. Ik verwarde u zelfs even met mijn buurman, want u lijkt er als twee druppels water op. Hij heet overigens Dennis.
Mooi beschreven, Liese!
nu zijn we uiteraard heel curieus naar Den Dennis!
Ik moest glimlachen met je post over ‘je man’ omdat dit hier zo’n beetje de afspraak was: schrijf wat je wil, maar hou mij erbuiten, toch wat foto’s betreft. Mijn blog is van 2003 en het is pas in juli 2018 dat er echt een foto van hem kwam. Gelukkig mét zijn toestemming. Na al die jaren bloggen is hij er geruster in !
Wat het reizen betreft heb ik het omgekeerde traject gevolgd. Ik heb ontzettend veel gereisd in héél wat continenten. Toen ik trouwde (klinkt zo deftig) vond het lief niet dat ik daarmee moest stoppen. Dus vloog ik nog alleen naar India, Nepal, China enzovoort. Ik moet echter zeggen dat de pret er vanaf was, hoe graag ik ook reisde.
Nu zijn de kinderen oud genoeg en zouden we samen kunnen reizen, maar de goesting is over. Tegenwoordig trek ik er wel veel alleen op uit met de caravan (het lief is gewoon liever thuis), maar dat is een ander soort reizen.
Iemand hierboven schreef dat reizen misschien wel overrated is. Daar valt veel voor en tegen in te brengen, maar wat volgt is wel waar: Samen zijn is niet, en ik denk nooit, overrated.
Geniet ervan ! Van de reizen, van de lieve man !
merci! Zo fijn dat jullie zo’n open relatie hadden/hebben, ik heb ook helemaal dat gevoel hier dat zoiets zou kunnen en dat hij me dat zou gunnen.
Topkoppel, jullie! xxx
Zo schoon ❤