door Mild zijn voor onszelf. Er wordt veel over geschreven, op sociale media, op blogs, in de krant. Hoe we onszelf meer een break moeten geven. Dat het niet allemaal perfect moet zijn en dat we het eens moeten durven laten slingeren. Ik sta vooraan in de rij als het op het schrijven van zo’n blogposts aankomt denk ik. Als er iemand is die perfectionisme neersabelt dan ben ik het wel. Deze week las ik in een boek het volgende:
Is mijn huis een zwijnenstal? Verre van. Is het proper, netjes en compleet georganiseerd, nog minder. Er staat tijdens de winter bijna constant een wasrek in de living, we vinden al eens hoopjes vanalles op de livingtafel en de tablet van de keuken kan wel eens een verzamelplek zijn van alle items die we normaal met ons meeslepen. Schooltaakjes, gsmladers en fruitdoosjes op kop.
Ik moet eerlijk zijn dat ik momenteel een haat-liefde-relatie ervaar met sociale media. Ik stopte reeds lange tijd geleden met een actieve facebookaccount, ook Twitter, Goodreads, ik vergeet soms dat ik dit ergens heb. Mijn twee email-accounts (school en privé), whatsapp, mijn instagram en wordpress zijn al voldoende om mij danig in de weer te houden met mijn smartphone. Toch blijf ik kritisch tegenover Instagram. Ik ben redelijk immuun voor de parade die daar soms wordt opgevoerd ook al krijg ik wel eens de kriebels van de reclametags die ik onder foto’s terugvind. Als ik foto’s post op Instagram zijn dat meestal snapshots waar ik een zo proper mogelijke filter op smijt. Ik trek de laatste weken veel minder foto’s waardoor ik ook minder post. Er zijn periodes waar ik dagelijks wel stories maak maar nu is dat vuur eventjes uitgedoofd. Volgen doe ik wel heel regelmatig en als ik dan ergens lees dat iemand keihard twijfelt om een bepaalde foto te posten “omdat die niet goed genoeg is voor de feed” dan vrees ik wel dat die mildheid waar ik de laatste maanden over las nog niet echt is geïnstalleerd. Ik begrijp ook niet zo goed waarom alles perfect moet zijn op Instagram. Uiteraard post ik ook foto’s van mijn gezin en van mijn schoolresultaten, maar er staat evenveel eens een foto van een zak brood, een kind dat in zijn pyjama zit te gamen. Er wordt gezegd dat de broers ruzie maken of dat ik bijna op mijn broek heb gepiest in de trein. Is dat allemaal perfect? Neen, maar ik vind het gezellig.
Waarom zit ik dan op Instagram? Omdat ik er wel veel inspiratie in vind. Omdat ik accounts volg van vrienden die ik veel te weinig in het dagelijkse leven zie, ook al is dat relatief. Omdat ik hou van mooie foto’s, halfjaarlijks print ik al mijn instagramfoto’s af om ze in een jaarboek te plakken. Om nieuwe plekken, boeken, blogs te ontdekken. Om aan anderen foto’s van ons gezin te tonen. Om bij te houden voor mezelf hoe mijn kinderen veranderen, hoe ik de dingen op dat moment ervaar. Omdat ik fier ben op mezelf, op mijn kinderen. Omdat ik er kleinere snaps van deze blog kan posten. Dingen die hier niet terechtkomen omwille van tijdgebrek. Daarom hou ik van Instagram. En de dag dat ik voel dat ik iets moèt van Instagram, dan smijt ik de app er gewoon af. Want ik moet juist niks.
Shout your heart out 
A-men! Ik ben ondertussen weg van Instagram, gelukkig niet omdat ik het gevoel had dat ik mooiere foto’s moest posten of de foto’s in mijn feed op elkaar moest afstemmen (met mijn traditie van één foto per dag zou het véél te vermoeiend zijn om daar elke keer een fantastisch gekadreerd en belicht plaatje van te maken 🙂 ). Plus: ik vind dat eigenlijk een beetje griezelig, van die accounts waar alles, elk echt mogelijk dingetje, past in een palet van wit en pastel. Wel omdat het tijd opslorpte die ik er niet meer aan wilde besteden: dat eindeloze scrollen langs (inderdaad, vaak perfect gestileerde) beelden, nja, ik had het er wat mee gehad.
Hoera dus voor jouw instelling! Want ik hou van mooie beelden, maar al evenzeer van echte 🙂
Ik heb exact hetzelfde gevoel bij Instagram, maar in tegenstelling tot jou ben ik de ene dag al wat minder immuun voor wat ik er zie passeren dan de andere dag. Wat wil dat dan zeggen? Ik vind het een fantastisch medium om alle redenen die jij hier opsomt, maar onlangs las ik een artikel hoe het je ook wat neerslachtig kan maken. Dat is misschien een groot woord, noem het bij mij eerder onzekerheid. Vandaar dat ik onlangs van ‘grote kuis’ heb gedaan en een pak mensen niet meer volg omdat het toch allemaal zo fake was. Natuurlijk zorg ik ervoor dat de mooiste plaatjes in mijn feed verschijnen, maar dan wel omdat ik ze mooi vind. Want of ik nu 0 of 1500 volgers had, ik zou nog steeds dezelfde beelden online plaatsen.
ps: ik ben blij dat mijn living er nu ongeveer hetzelfde uit ziet en dit haast een dagelijks tafereel is. 🙂
He-le-maal. Ik zat gisteren te kauwen op een gelijkaardige post. Maar postte uiteindelijk iets over welke niet zo koosjere dingen ik allemaal uithaal met mijn zoon. Jammer genoeg heb ik dat gevoel ondertussen soms ook in de blogwereld. Een reisartikel dat dan ineens reclame voor een luchtvaartmaatschappij blijkt te zijn. Pfff.
hahaha, ik weet welke blogpost en ik had ook een wtf en snel wegklikken en zeker geen comment nalaten
Ja, hè!
Aan dàt onderdeel erger ik me ma-te-loos…. Al die tags onder berichten… Ik geraak amper aan 3 (als ik er al eens aan denk). Hoe dikwijls worden merknamen genoemd?
En blogberichten die gesponsord blijken te zijn… Schrijf dat dan asjeblief als eerste zin, nie?
Het neemt een stuk het eerlijke ‘eigene’ onbezonnen-zijn weg.
Het is eigenlijk best inspirerend om te zien hoeveel mensen, die oorspronkelijk wild waren van alles wat met social te maken had, nu inzien dat het allemaal maar grote poeha is (trouwens een fantastisch woord, poeha, het omschrijft precies wat ik bedoel). Het is van alle tijden, perfect willen zijn naar de buitenwereld toe, het wordt de laatste jaren enorm uitvergroot door de technische mogelijkheden om het de wereld in te spuien. Ik heb er niks mee, vind IG best leuk, maar niet “open”, de wereld hoeft mijn gezin niet te volgen. Diegenen die meekijken doen dat omdat ze dat leuk vinden, wij zijn NIET perfect en willen dat ook niet zijn. FB, je ziet niks van ons en binnenkort gaat het helemaal weg.
Zoals jij het schrijft, zo zou het móeten zijn, heerlijk ongedwongen én eerlijk! Doe zo voort 😀.
Ik ben ook grote fan van imperfectionisme. Maar ik merk dat ik Facebook en Instagram daar wel anders gebruik (en anders dan de meeste mensen).
sinds jaren is Facebook voor mij een tool om in contact te blijven met vrienden. Ik was een van de early adopters in België toen er nog amper Belgen op zaten maar toen ex-Canadese klasgenoten me opeens massaal begonnen uit te nodigen om te connecteren. Cool…een manier om met verre overzeese vrienden in contact te blijven. Ik post er volop het leven zoals het is zonder veel strategie of nadenken : dat we de jongste weer proberen potjestrainen, dat het niet goed lukte die dag, dat ik weer hoofdpijn heb en misschien maar eens op tijd in bed moet, dat ik de woonkamer kaal vind nu ik de kerstboom afgebroken heb, … en vele random foto’s (die ik NOOIT edit). Ik vind het fijn wanneer vrienden reageren, wanneer ik dan later gesprekken heb met anderen op messenger en ze checken of ik nog zo vaak hoofdpijn heb enz. En ik vind het super om op een zelfde manier met anderen in contact te blijven. Ik zie het met lede ogen aan dat meer en meer mensen FB de rug toe keren.
conclusie: voor mij is FB absoluut geen schone schijn, perfectionisme, … maar online gebabbel met vrienden en kenissen.
Instagram begon ik maar veel later te gebruiken en ik volgde in feite eerst onbekenden: fotografen, natuurliefhebbers, reizigers die foto’s posten die me deden wegdromen, die me een stukje schoonheid toonden, die me wat zen maakten, mama’s die foto’s van hun kidneren posten die me een glimlach op het gezicht toverden. Zelf begon ik er ook een selectie op te zetten van mijn betere foto’s of dingen die niet op FB paste omdat het niet te maken had met hoe het met me ging of wat ik aan het doen was…maar vb een close-up van een insectje dat mijn aandacht even getroken had en dat ik mooi vond. Ik wil op Instagram niet mijn levensverhaal tonen, maar kleine rustpuntjes. Nee het is niet de plek waar ik foto’s van mijn kinderen post en zelf ooit terugkijk hoe snel die groeien: dat is FB voor mij. Dus ja….ik selecteer wel echt foto’s die “in mijn feed” moeten passen. Niet voor hun perfectionisme maar voor wat IG voor mij betekent.
En al die meer en meer fake gekunstelde “kijk hoe goed ik het heb” foto’s…die ontvolg ik. Doorgaans hoe meer volgers iemand heeft, hoe minder die feed me interesseert. Liever een onbekende stadsgenoot die 1 keer in de week een foto post die 5 likes krijgt.
En al die stories vol banaliteit?…ik mute die bij steeds meer mensen.
Maar ik merk dus echt dat voor veel mensen IG is wat FB voor mij is: connectie met vrienden en tonen hoe het met je gaat. Ik ben er te tekstueel voor (cfr mijn te lange comments 😉 )
Ik moet ook niets. dat makes two of us. En die door een onbekende geponeerde tekst is een echte parel.
Ik zit niet op Instagram en heb Facebook verwijderd. Af en toe twitter ik nog, maar daar blijft het in SM opzicht bij. Ik blog en dat vind ik even voldoende. Ik kan daar meer mijn ei in kwijt.
Niet voor niets is dit mijn levensmotto: laat de MOET eruit en hou de MOED erin.
Eerst en vooral: http://www.von-b.be/moet-just-niks/, ik word hier niet door gesponsord. Ze zitten gewoon goed en zijn leuk 😉. Daarnaast het klopt wel dat IG picture perfect is. Zelf zet ik de rommelfoto’s op mijn stories en gebruik ik mijn feed voor de mooiere beelden. Maar ook daar is niet elk beeld perfect. Ik krijg net energie door met sociale media bezig te zijn. De dag dat dat niet meer zo is, kap ik ermee. En ik haal er idd inspiratie uit! Maar iedereen moet vooral doen wat hij/zij graag doet. Moet just niks dus idd!
Amen, inderdaad! De laatste maanden ben ik veel minder bezig met instagram, en hoe mijn beelden eruit zien. En onze living / keuken ziet er ook vaker rommelig uit, en speelgoed ruim ik niet meer elke avond op. Het besef dat de wereld er niet door vergaat geeft enorm veel rust 🙂
Ho. In alle eerlijkheid, ik zit daar totaal niet mee. Dat mensen hun ding maar doen. Willen ze afgelikte foto’s posten, waarom niet ? Willen ze iets totaal anders ? Ook goed, althans voor mij. Uiteindelijk heeft de lezer/volger het laatste woord, als ik het erover vind, dan volg ik het gewoon niet meer. Maar het ergert mij niet. Dus zeg ik samengevat een beetje wat hierboven staat: dat iedereen zijn goesting moet doen. Ik vind dat overigens de kracht van sociale media: alles kan. (En niets moet !)
Die haat-liefde-verhouding met Instagram heb ik ook. Sommige feeds zijn echt te perfect, maar bij momenten vind ik het ook net leuk om ernaar te kijken. Op andere momenten kan het me heel onzeker maken. Als ik mezelf erop betrap dat ik wezenloos aan het scrollen ben uit automatisme, zeg ik tegen mezelf “Evi, legt die gsm weg en lees liever een boek!”. Als ik dan naar mezelf luister (meestal wel), voel ik me daar wel beter bij. Anderzijds vind ik Instagram wel een leuk venster op de wereld en volg ik ook graag andere gewone mensen zoals ik, die ook al eens een blurry foto posten. Het geeft me vaak ook het gevoel dat ik niet de enige ben die worstelt met bepaalde zaken.
In periodes dat ik me echt niet goed in mijn vel voel, vermijd ik het des te meer en focus ik me alleen op mijn eigen leven. Soms heb ik ook dat echt nodig. Dan wil ik zelfs niet meer bloggen, omdat ik niets wil delen. Zelfs al blog ik in de eerste plaats voor mezelf. En dan weer betrap ik mezelf er op dat ik ook zelf een picture perfect wil maken voor instagram, waarna ik mezelf weer tot de orde roep. Aaah, die druk! Ik werk eraan…
Helemaal waar. Ben Instagram ook voor de inspiratie gaan gebruiken, maar ik merk elke dag meer en meer hoe leeg dat vat eigenlijk is en hoe weinig geïnspireerd ik er echt door word. Maar we moeten idd niets. Dus hebben we zelf in de hand hoe vaak we er op kijken.
“Het moet gezellig zijn”, dat heb je goed gezegd! Op social media, en in huis. Amen!