Hoe het is om mij te zijn.

Luid.

Vooral heel luid. In feite zou de titel moeten zijn: “Hoe het is om een introverte moeder te zijn met een extravert kindje”. Ook daarop zou het antwoord “Luid” zijn. In november schreef ik al een stukje over mijn introverte kant en ik moet toegeven dat ik er nog dagelijks mee worstel. Het werd maandag weer pijnlijk duidelijk hoe straf ik me laat opfokken door mijn extraverte kleuter. Het was onvoorstelbaar hoe rustig het was toen hij een dagje bij zijn meter was. Toch vond ik het een prettige gedachte dat ik na enkele uren het gevoel had dat ik hem miste. Zowat de hele dag voelde ons gezin incompleet. Alsof ik ergens een arm had moeten achterlaten en die de volgende morgen pas mocht oppikken. Ik ben het gewoon dat Ilja regelmatig eens een weekend of een avondje ergens gaat logeren maar van Linus begint dit nu pas. Vanmorgen was het dan ook onmiskenbaar dat hij terug was. Een bleitsalvo rond het aantrekken “van die lelijke broek”, onderhandelen rond handjes wassen, een vraag naar speelgoed dat opgeborgen stond en waar in feite geen tijd meer voor was om mee te spelen. En dit overstrooid met een constant gekwebbel. Dat kindje zwijgt gewoon nooit. En is dat slecht? Neen, verre van, ik vermoed dat hij er ver mee zal geraken. Zie ik hem daarom minder graag? Absoluut niet, hij is geweldig! Maar hij is all over the place en dat vreet energie. Tegen het einde van de dag ben ik compleet leeggezogen. Ook tegenover mijn oudste zoon voel ik me regelmatig schuldig. Net alsof ik me nu schuldig voel omdat ik me uitspreek over Linus. Het voelde echt als verwennerij toen we Ilja de hele dag eens bij ons hadden. Dat HIJ eens in de belangstelling stond want hij moet regelmatig de duimen leggen voor zijn roezemoezige broer. En toch. Het afscheid van de broertjes toen we Linus afzetten: een knuffel en een zoen “Tata, Ilja” “Tot morgen Linus”. I guess we’re not doing so bad after all….