Meer dan alleen een baksteen.

Het jonge koppeltje naast ons is een huis aan het bouwen. Vanuit ons slaapkamerraam kan ik alles vanop de voet volgen (want zo ben ik uiteraard: voyeuristisch tot in de kist). De afbraak van het oude huis konden we live meemaken, een waar festijn voor de kinderen. Op een gegeven moment zaten ze hun boterhammen op te eten terwijl ze aan het venster gekluisterd zaten, starend naar al dat afbraakgeweld, kruimels vielen erbij uit hun mond. Who needs television anyway? Deze week werd de trap naar hun kelderverdieping geleverd en geïnstalleerd. Er lag nog een blauwe beschermingsdoek over. Ik vroeg me af of ze wel beseften hoeveel ze deze trap zouden gebruiken. Hoe hun toekomstige kinderen naar de kelder gestuurd zullen worden om een verse fles melk en een nieuwe keukenrol. Als je zo druk bezig bent met het verbouwen of bouwen van een woning sta je veel te weinig stil bij die dingen. Bij het eerste bezoek aan het huis waar we nu wonen zag ik meteen voor me hoe Ilja (indertijd anderhalf jaar oud) op zijn loopfietsje de gang zou nemen om dan via de keuken en de living terug hetzelfde toertje te rijden. Tijdens onze verbouwing zaten we compleet in de verbouwingszone zonder al te veel stil te staan bij hoe het huis onze thuis zou worden. Hoe het een plek zou zijn waarin we ons gezin zouden (verder) uitbouwen. Een huis waarin we ruzie zouden maken en waar menige tranen zouden vloeien bij het goedmaken. Een plek waar we beslissingen zouden nemen die ons verdere leven bepalen. Ook had ik geen flauw benul hoe het huis op onze kinderen zou overkomen. Zien ze het als de plek waar ze tegen hun mama in de zetel kunnen kruipen. Waar ze aan de keukentafel zullen leren hoe ze “Patience” moeten spelen en mij helpen bij het huishouden?

Een plaats waar ze vriendjes mogen ontvangen voor hun verjaardag en waar hun foto aan de muur pronkt. Ik kan wel eens foeteren als ze er weinig zorg voor dragen. Zo beoefenen beide jongens de nationale sport “aan de klinken hangen”, iets waar ik altijd die hibbiejiebbies van krijg. Van het hardhandig duwen op de lichtschakelaars of botsen met auto’s tegen de keukenkasten, daar word ik wel eens heel kregelig over. Maar het hoort er allemaal bij. Elk stukje verf dat verdwijnt van een deurlijst of een klink die mettertijd zal moeten vervangen worden, het is een onderdeel van hoe het huis met hen meegroeit. Hoe het suist, bruist en een veilige haven is voor ons allen. En hoe de hal dient als parcours waarin mijn kinderen elkaar achterna zitten, door de gang, via de living naar de keuken en opnieuw en opnieuw en opnieuw.