De week van…

Ik krijg wel eens de vraag hoe ik mijn flexibele uurrooster combineer met een gezin, een studie en een sociaal leven. En vooral “of dat niet lastig is met die stronturen?”. Tjah. Wat is lastig? De perceptie hiervan is voor iedereen anders. Ben ik nooit eens aan het balen als ik op zondag moet vertrekken om te gaan werken? Tuurlijk wel, maar meestal gebeurt dat zonder veel meer, het heeft te maken met mindset ook. Als ik de hele week loop te pruilen omdat ik het aanstaande weekend moet werken dan ga ik er inderdaad minder graag naar toe vertrekken. Mijn tijdsschema is gewoon compleet anders ingedeeld dan de gemiddelde werkmens die dagelijks van 8u tot 17u werkt. Om maar eens te duiden hoe mijn week eruit ziet maak ik graag eens een overzichtje van een random week.

Maandag 23 september:

Ik heb het voorbije weekend gewerkt en vandaag volgt uitzonderlijk een dagdienst omdat ik een collectieve vormingsdag heb op het hoofddomein. We starten om 8u en achtereenvolgens krijg ik informatie over financiering in de sociale sector, het decreet rechtspositie bij minderjarigen, EHBO en hechtingsstoornissen. Ik moet een hele dag neerzitten waardoor ik compleet perte totale naar huis rijd. Een hele dag spenderen in een grote groep is voor mij ook ècht wel een uitdaging (#waarzittendieintrovertenhier?) Ik spreek telefonisch af met de echtgenoot wie de kinderen van de opvang haalt. Er moet nog onderhandeld worden over huiswerk en minstens één stinkerdje gaat nog in bad. Als ze in bed liggen blijkt het nog een mooie avond te zijn en ik besluit om nog een avondwandeling te maken. De regen flirt met me vanuit de lucht. De wolken fascineren mij mateloos en ik geniet met volle teugen terwijl ik duchtig naar verse lucht hap. Het is nog maar eens overduidelijk: een hele dag binnen zitten is niks voor mij!

Dinsdag 24 september:

Vandaag is een recupdag. Als ik de kinderen heb afgezet op school ga ik terug naar huis en regel wat praktische zaken. Ik bestel om 10u tickets voor Elbow en rij daarna met een grote smile op mijn gezicht naar Roeselare waar ik enkele boodschappen wil doen voor mijn vrijwilligerswerk bij Gezinsbond. De regen vliegt met bakken uit de lucht, mijn regenjasje doet goed zijn werk. Over de middag lunch ik met Josefien bij POP in het centrum en daarna stap ik nog eens vlug de winkelstraat in bij mijn favoriete winkel JUTTU. Om 16u pik ik mijn zonen op aan de schoolpoort en gaan we over tot de routine van “onderhandelen over huiswerk maken”, het andere stinkgatje in bad steken en maaltijden voorbereiden voor die avond en de dag erna. Ondertussen doet de wasmachine enkele rondjes want diezelfde avond nog ledigen we ons volledige washok en proberen we alle toestellen in onze garage te tetrissen. Ik poets de vloer en de ramen in het washok terwijl het leeg is. De echtgenoot pakt de keuken aan en stopt de kinderen in bed. Rond 20u30 ploffen we in de zetel en streamen we Studio Tarara vanop de VTM-app. Mijn handen ruiken naar javel.

Woensdag 25 september

Ik probeer om één woensdag per maand vrijaf te nemen (we moeten sowieso maandelijks dagen verlof inplannen dus dat lukt wel). Er komt ook vandaag “tegen de middag” een firma om een nieuwe vinylvloer te placeren in het washok en in het toilet dus ik ben gebonden aan mijn huis tot de werkman komt. Met mijn ouders sprak ik eerder af dat zij de kinderen oppikken zodat ik hier kan blijven wachten over de middag. In de voormiddag studeer ik een beetje en trek ik naar de lokale AVEVE om een pakket van Bol.com op te pikken. Ik vergeet mijn portefeuille waardoor ik het pakket bijna niet meekrijg. Uiteindelijk kan ik via mijn smartphone ergens wel bewijzen dat ik de ontvanger van het pakje ben. Vreselijk frustrerend en tijdrovend allemaal. Nadat de werkman aan zijn vloer begon pik ik de kinderen op. Ik ga naar Momhell (zoals Babs het op instagram verwoordt): de binnenspeeltuin. Het regent nog maar eens en door de werken in ons huis ben ik wat gedwongen tot een oplossing. Ik neem mijn cursus mee maar kan me niet zo goed concentreren door het getier van sommige kinderen. Mijn zonen hebben me zoals ze me het liefst willen: vrijgevig en tolerant. Want een ijsje of een wafel smikkelen, dat kan er ook wel nog bij. Oh ja, voor een keer.

Donderdag 26 september

De wekker staat om 5u15 want ik start mijn werkdag om 6u15. Om 9u30 moet ik alweer naar het hoofddomein voor nog een vorming. Het is veel vlugger dan verwacht 12u. De vorming was best boeiend. Ik stop bij Lidl voor wat boodschappen en bij Bruwanski om eindelijk eens een brommerslot te gaan kopen. Nadat ik thuis de boodschappen heb uitgeladen blader ik door wat tijdschriften in de zetel. Het vroege opstaan doet me even de das om en ik sukkel in een klein hazetukje. Het tingelende alarm van mijn gsm wekt me en een dampende koffie brengt me bij mijn positieven. Een kwartier later vertrek ik zenuwachtig naar de osteopaat voor een behandeling aan mijn nek. De gedachte aan wat er komen zal bezorgt me lichte stress. Ik ben dan ook een heel verkrampte patiënte op de behandeltafel en moet mezelf inwendig echt toespreken: “Laat het los, laat het los, het zal geen pijn doen”. Het doet effectief geen pijn en de volgende dag voel ik al veel minder spanning tussen mijn schouderbladen. Na schooltijd speel ik taxi voor de oudste zoon die in de karateles trots zijn eerste streep verdient. De echtgenoot gaat ondertussen fitnessen.

Vrijdag 27 september

Wegens een schoolvrije dag voor de jongeren op het werk heb ik weer een volle dagdienst. Werkdagen vliegen in een roes voorbij en het werk is absoluut niet afgewerkt als ik om 16u30 vertrek. De vrijdagavond spendeer ik met enkele manden was en een extreem vermoeide kleuter die de vrijdagavondtantrum een nieuwe dimensie geeft. Such fun. ’s Avonds kijken we verder naar Studio Tarara, zoals elke avond deze week.

Zaterdag 28 september

Behalve de boekvoorstelling ’s avonds staat er niets op het programma. How I love my blanco weekenddagen! Toch wordt de dag al vlug volgestouwd met weekmenu’s maken, boodschappen doen, hopen dat de regen ooit voorbij gaat en de kinderen naar hun logeerplekjes voeren. Ik neem mijn tijd om me rustig klaar te maken voor het feestje ’s avonds, we hebben beide moeite om te beslissen wat we gaan aantrekken.

’s Avonds stroomt mijn hart over van trots als ik zie hoe de boekvoorstelling verloopt. We belanden in verschillende interessante gesprekken met mensen die we al een tijdje niet meer gezien hebben. Het verstand wint het echter van het gevoel en we beslissen om tijdig naar huis te gaan. Als we om 1u in bed belanden voel ik me loom en uitgeteld.

Zondag 29 september

Als ik opsta heb ik splinterende koppijn. De twee glazen witte wijn de avond voordien zijn de boosdoeners. De koppijn in combinatie met het slaaptekort zijn een bumper op mijn weekendvreugde maar ze forceren me wel om het weer rustig aan te doen. De kinderen geraken uiteindelijk terug thuis en tegen de middag eten we samen kroketjes uit de oven. Ik kijk er tot op de dag van vandaag nog altijd gelukzalig op terug, want mmmm kroketjes. ’s Middags doen we even van schermtijd terwijl ik me bij de kinderen in de zetel nestel. Een half uurtje later schiet ik weer wakker, mijn hoofd staat nu compleet op ontploffen en een dafalgan is het enige reddingsmiddel. Ik voer Ilja naar de CHIRO en rij dan door naar Het Tabaksmuseum in Wervik. Daar neem ik deel aan een geleide rondleiding door het werk van Carll Cneut. Ik volg hem al een tijdje op sociale media en had gezien dat er een tijdelijke expo was in Wervik waar hij ereburger is. Er worden vooral werken uit het laatste boek tentoongesteld en de uitleg is boeiend. De details in de schilderijen zijn fenomenaal en ik kan niet stoppen met ernaar te staren. De mensen van het museum hebben ook koffie voorzien voor de groep. Thank God for that! Om 17u pik ik een volgeschilderde Chiro-boy op en doen we van zondagavondchillaxen nadat we alles hebben voorbereid voor de volgende dag.

• 

• 

en hoe was uw week?