door Doorheen het jaar poppen er om de zoveel dagen dingen op genre “Dag van de…”. Ik hou niet echt bij welke dag het juist is, dag van de leerkracht, black friday, complimentendag of gelijk wat. Dag van de arbeid, dat ken ik dan weer wel. Maar blijkbaar was het laatst #worldmentalhealthday. Op sociale media en op sommige blogs las ik getuigenissen over de issues waarmee mensen strugglen. Ik kan het alleen maar aanmoedigen om de moeilijkere thema’s bespreekbaar te maken. Om hulp te zoeken als je vindt dat je er niet meer zelf uit geraakt of teveel op je partner leunt. “Teveel op je partner leunt? Kun je ooit teveel op je partner leunen?” Spreek me gerust tegen, maar ik denk van wel. Ook al kies je ervoor om samen alle stormen te trotseren, je partner is ook een persoon in dit verhaal, met een eigen draagkracht. Als één van de twee niet goed in zijn vel zit heeft dat een effect op de andere, op het hele systeem dat het gezin is. Stormen zijn er om overwonnen te worden, maar degene die op dat moment aan het roer staat gebruikt extra kracht als de andere het even niet meer kan.
Ik probeer al een tijdje uit te zoeken hoe je kan praten met iemand die met psychische problemen kampt. Het is best moeilijk om iemand bij te staan tijdens een burn-out, depressie of een ander psychisch probleem. Wat moet je zeggen? Wat kun je doen? Kun je überhaupt iets doen? Brené Brown kan bepaalde items heel simpel uitleggen, ik stoot regelmatig op filmpjes en wil het volgende graag delen:
Veelal kun je de problemen van anderen niet oplossen. Sommige problemen vallen ook helemaal niet op te lossen. Maar veroordelen werkt niet. Vergelijken werkt niet. Geen enkele situatie is dezelfde, geen enkel verhaal loopt gelijk. Je in de situatie inleven -ook al is het moeilijk- kan een ander inzicht bieden. Of gewoon zeggen “ik weet niet wat ik moet zeggen”. “Dit is zo rot voor jou/jullie”. Gelijk hoe is gepast reageren altijd een moeilijk iets, soms denk ik wel eens “had ik maar dit of dat gezegd” of “zou die persoon dat niet verkeerd opgenomen hebben?” “Kan ik meer doen?” Ik moet ook keihard mezelf inhouden om niet mijn eigen verhaal te brengen.
Is dit herkenbaar?
Shout your heart out 
Massa’s herkenning!
Ik vind dat zo’n geweldig filmpje. Heb het ook al eens op mijn blog gedeeld.
Al blijft het soms moeilijk om niet te vervallen in sympathie in plaats van empathie. Want dat laatste is nu eenmaal een pak moeilijker, maar het zeker wel waard.
Ik heb het heel lastig daarmee de afgelopen weken. Al een paar keer gezegd tegen mijn vrouw ook: ik kan letterlijk een fulltimejob vullen met mensen bij te staan die het lastig hebben. En holy hell, als je radar aanstaat, dan valt het op hoeveel mensen struggelen, eenzaam zijn of zich verloren voelen. Het zijn er zo verschrikkelijk veel, dat ik niet begrijp hoe dit geen nationaal uitgesproken probleem is. We houden met zijn allen collectief die leugen in stand, het is absurd. De afgelopen weken hoor ik bijna elke dag iemand die in een lastige situatie zit, die regelmatig crasht of ’s nachts berichten stuurt. Dat is heftig, omdat je effectieve oplossingen wil aanreiken. Maar ik merk dat luisteren, binnenspringen (zelfs al is het twee dagen geleden), laten bleiten, wat extra koken en ze duidelijk maken dat je altijd wil luisteren, no matter what, al ongelooflijk veel doet. Er bestaat geen eenduidige aanpak, net als er geen standaard problemen zijn. Het enige wat je kan doen, is je best. En dat is voor die ander al heel veel waard.
❤
Dit is héél herkenbaar, Liese. Ook het ‘teveel leunen op de partner’. Zelf ben ik uit een dalletje aan het kruipen (wat m.i. goed lukt) en weet dat ik een bepaald moment ‘de frings’ heb dichtgetrokken in het ventileren naar R. toe.
Wat je kunt zeggen? Afhankelijk van mens tot mens, inderdaad.
Veel te herkenbaar!
Heel herkenbaar.
Heel herkenbaar! Ik vind het vaak moeilijk om een gepaste reactie te geven. Soms verwijs ik naar een gelijkaardige ervaring die ik meemaakte en dan vraag ik me achteraf af of ze daar wel een boodschap aan hadden. Ik zou inderdaad gewoon misschien eerlijk moeten zijn en zeggen dat ik niet goed weet hoe te reageren…
Ik heb zelf jaren geleden een hele moeilijke periode gehad, maar ben er uiteindelijk wel weer uitgekomen. Dat scheelt als je iemand kent die er nog midden in zit. Ik moet zeggen dat ik wel bij diverse ‘coaches’ heb gelopen die waarschijnlijk heel erg hebben geholpen omdat zij niet met mij verbonden waren. Het ergste vond ik altijd die ‘goede raad’ die bekenden/familie gaven. ‘Het komt wel goed!’ Grrr. Vreselijk vond ik dat. Of de verhalen die ze dan zélf hebben meegemaakt, het verhaal dus van je overnemen. Met iemand praten die niets van jou weet, werkte voor mij heel goed. Ik geef dus nooit goede raad aan mensen met een ‘probleem’. Overigens heeft het hardlopen/sporten mij ook enorm geholpen, maar ja, dat ligt voor iedereen weer anders.
Zo moeilijk, ik wil ook altijd zoooo graag helpen, om iets op te lossen…. Misschien hoop ik stiekem ook dat iemand helpt om mijn eigen “ellende” op te lossen, en probeer ik het daarom bij de ander ook. Maar, echt laten weten dat je luistert en meeleeft is superbelangrijk om voor ogen te houden.
Leuke post, leuk fimpje!
Zo herkenbaar. Ook het leunen op je partner: ja, je kan te veel leunen.
Amai, dat filmpje is supermooi ❤ en zo waar. Soms is "hoe gaat het met u?" en voelen dat de vraagsteller daarop een eerlijk antwoord wil, al genoeg.
Je eigen verhaal beginnen doen is zo hard mijn eigen valkuil! Ik wil aantonen dat ik het begrijp, maar ik verschuif aandacht van andere naar mezelf. Fout fout fout, ik weet het.
Bij mijn man erger ik me altijd dat die direct oplossingen wil bieden. Dat doet me net slechter voelen. Als er zo gemakkelijk een oplossing aan te bieden is, dan ben ik duidelijk wel heel stom dat ik die zelf nog niet gevonden had.
Dat filmpje spreekt me dus heel hard aan.