door Vooral ’s morgens als ze bij me zitten aan de ontbijttafel kan het besef me keihard in het gezicht slaan. Ik hoor hun malende mondjes en zie ze eten alsof hun leven er vanaf hangt, om de één of andere reden is het ontbijt hun favoriete maaltijd. En terwijl het van hap-slik-kauw gaat denk ik soms: ik ben verantwoordelijk voor die mondjes. Ik moet ervoor zorgen dat ze elke ochtend kunnen happen, slikken en kauwen. Maar meeste ochtenden verwonder ik me er over dat ze nog altijd manieren vinden om te morsen.
Terwijl ze zich aankleden kan ik me soms afvragen: wanneer hebben jullie geleerd om dit zelfstandig te doen? Was ik daarbij? Ik kan me nog perfect voor de geest halen dat ik Linus met zijn 4,410kg-zware lichaampje voor het eerst in bad stak. Proper rond het naveltje wassen en voorzichtig voor het hoofdje als ik zijn rompertje over hem trachtte te wurmen. Hij heeft nooit maatje 50 gedragen. Een Michelinmanneke. Maar meeste ochtenden erger ik me aan het feit dat hij nog altijd komt vragen om zijn kousen aan te trekken.
Als ze zich klaarmaken voor school denk ik soms: zit Ilja echt al in het derde leerjaar? Als hij achteloos zijn rugzak over zijn schouder gooit en zijn schoenen bindt. Hij wordt er 9 volgend jaar. Waar zijn die negen jaren naartoe? Maar meeste ochtenden toon ik met opengesperde ogen mijn horloge aan hen terwijl ik vraag om wat tempo te steken.
Wanneer ze samen hand in hand door de schoolpoort gaan, een gewoonte van toen Linus voor het eerst naar school ging, denk ik soms: “Ze gaan altijd broertjes zijn, no mather what happens”. Maar meeste ochtenden denk ik: “Oef ze zijn gekleed en gepakt en gezakt op school geraakt”.
Als de ene nog aan het nasnikken is omdat hij zijn kaak stootte tegen een deur en de andere op hetzelfde moment drie treden van de trap glijdt, dan denk ik: maar alléé zeg, hoe is het mogelijk?? Daarna trek ik ze allebei op mijn schoot om te knuffelen. Eén met een pijnlijke poep en één met een blauwe kaak. En dan ben ik opgelucht: “dat het gelukkig maar dàt is”.
Ik besef het soms op de meest onbewaakte momenten. Ik heb twee gezonde kinderen die samen ruziën maar ook samen dansen. Twee kinderen die keihard op elkaar gelijken en tegelijk zo verschillend zijn. Ruskabusjes die veel te wild en te luidruchtig kunnen zijn bij hun introverte moeder. Belhamels die tien minuten later vragen of ik bij hen wil zitten om te knuffelen terwijl ze televisie kijken.
Ik moet er meer bij stilstaan.
Want in een vingerknip kan het voorbij zijn.
Shout your heart out 
Mooi! En ooch zo waar en herkenbaar wat je schrijft.
Wat een mooie foto! En zo mooi beschreven!
Neenee, ik denk niet dat je er echt meer moet bij stilstaan, al kan het geen kwaad. Maar gewoon met hen meebewegen geeft volgens mij genoeg voldoening.
Het is voorbij voor je ’t weet. Dat is zeker. Die jaren, achteraf denk je: huh? waar is die tijd naartoe? Maar gelukkig komen er steeds nieuwe dingen. Iets is voorbij, iets nieuws dient zich aan. Elke leeftijd heeft z’n voor- en nadelen. Alleen zorgen dat in de rush van de dingen niet teveel ongemerkt passeert. Maar het vliegt voorbij. Dat is zeker.
Zo schoon, hoe jij de dingen beschrijft: hoe doodgewoon ze ook klinken, zo gewoon zijn ze voor ieder van ons in elk geval niet. Ik geniet nog even na van je mooie woorden.
wij genieten van die mooie foto’s van jouw hand.
Ja, precies dat!
❤
Fijn leesvoer en een werkelijk sublieme foto.
Dat ze boffen met hun mama, maar dat heb ik al oedertduust keer gezegd…
Ik besefte toen ik de kerstkaarten schreef, dat het 20j geleden was, dat ik zwanger was… Kan het nog steeds niet geloven… 20j weg…
je mag gerust eens stilstaan bij deze 2 schatten van kinderen. Het is zo leuk om hen op te halen aan school. Ze komen aangevlogen en hebben altijd een knuffel klaar voor hun opa.
Mooi Liese, wij zeggen dat ook, we moeten er meer bij stilstaan… maar de tijd haalt ons altijd in!
Wat een prachtig gezinnetje!🥰
Wauw, mooi gezegd!
Mooi en zo herkenbaar!
Het is!
Mooi
en dat slaat zowel op die mooie foto als op je tekst en mijmeringen. Dat het met een vingerknip voorbij kan zijn, daar wil ik niet aan denken.
Mooi, zowel de tekst als de foto! Logisch dat je daar niet altijd bij stil staat, maar dat af en toe net wel eens doen, is heel waardevol, denk ik.
Het gaat allemaal zo snel… En hoeveel liefde spreekt er uit deze post!