door De laatste twee jaren waren keerjaren. Zo voelt dat toch soms. Er is enorm veel veranderd, op elk gebied, maar vooral ook bij mezelf. Fysiek en mentaal ben ik een andere periode ingestapt. Vorig jaar deze periode was er één waarbij mijn touwen wat in de knoop zaten. Het was me ook niet helemaal duidelijk wat er juist aan de hand was maar wat Atticus hier schrijft telde toen meer dan ooit:
Mijn introverte kant speelde me zo danig parten dat ik dacht dat het de verkeerde kant op ging met mij. De vicieuze cirkel die hierdoor ontstond werd doorbroken met hulp van een psychologe die me enkele keren tot introspectie liet komen. Ik heb mezelf heel vaak mentale kletsen gegeven (beating myself up is hier de gepaste Engelse term voor) omdat ik vond dat ik te weinig betrokken was op de mensen in mijn nabije omgeving. Tegelijk deed zij mij inzien dat dit helemaal niet zo was, ze hielp me terug klaar zien. Het nestje touwen werd ontrafeld. Ik leerde die kant van mezelf meer plaats geven. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik een eenzaat ben maar toch had ik regelmatig het gevoel dat dit deel van mezelf niet mocht gevoed worden. Dat mijn introverte kant een negatieve eigenschap was. Op de momenten waarop ik nood heb aan alleen-zijn kan ik tot op de dag van vandaag nog steeds negatieve gedachten krijgen over hoe ik me op dat eigenste moment voel. Ik heb geleerd om die negatieve gevoelens over mij te laten stromen en dat het OK is om me even rottig te voelen, dat mijn touwen niet altijd netjes opgerold moeten zijn. Ik ben niet abnormaal omdat ik graag op mezelf ben. Mijn echtgenoot heeft hierin ook serieus wat stappen gezet. Het is bij momenten niet evident om met mij om te gaan. Ik ben meestal easy going maar sommige dagen laat je mij beter gewoon gerust, aan jou om aan te voelen welke dag dat is. Hij voelt aan wanneer hij me naar buiten moet sturen. “Ga eens een wandeling maken”. In een relatie kan dit serieus wat druk leggen en er ontstaan wel eens discussies. Toch blijft hij bij me. Toch kies ik er niet voor om voor altijd alleen te zijn. Wat we hebben is enorm waardevol en dat besef ik maar al te goed.
Vandaag zijn we 14 jaar samen. De eerste jaren waren er van hem toelaten in mijn wereld. Ik had het naar mijn zin zo op mijn ééntje. Toch wist hij zijn plekje onder mijn vel te veroveren. Net zoals die eerste jaren zijn we als twee kapiteins het laatste jaar blijven vechten om ons schip samen te besturen. Hij moest zelf zijn koers vinden in het leven en als kapitein Eenzaat keek ik niet altijd om of er geen man overboord ging, maar nu is het even windstil en kabbelen we rustig verder. Cavaatje in de hand, met twee matroosjes op het dek. Anyway the wind blows, we conquer it together.
Shout your heart out 
Het feit dat je erover nadenkt en er beiden voor vecht bewijst dat wat jullie hebben uniek is en gerust mag gekoesterd worden!
❤
Voor jezelf.
Voor de andere kapitein.
Voor de boot die je samen stuurt.
Voor het water waar je doorheen vaart.
Zo mooi hartverwarmend dit stukje.
Zie die man lief kijken naar jou!!
Koesteren dit. Zo mooi wat jullie voor mekaar zijn.
Iets met deksels en dozen.
Gefeliciteerd!
Mo zo mooi! En herkenbaar.
Proficiat met jullie jubileum. Fijn hoe jullie er zijn voor elkaar en elkaar ook de ruimte geven. Als je elkaars gebruiksaanwijzing kunt lezen en het hoofdstuk met de problemen kunt oplossen dan zit het goed is
Volgens mij – maar wie ben ik? – moet jij iets meer het dogma “Life is a game, play it!” koesteren. In het begin dat ik je las, dacht ik: leuke, spontane en losse meid. Nu denk ik steeds vaker dat je soms veel te ernstig en te zwaarmoedig bent. Het leven is voor jou een enorme verantwoordelijkheid, lijkt het bijwijlen. Enfin, tik me maar op de vingers als ik de bal compleet missla.
Ik heb ook mijn eenzaat-momenten. Ik verafschuw ze en ik koester ze. Maar ik wil er steeds minder aan toegeven omdat ze, zo ervaar ik, je meer neerhalen dan opbeuren.
Ja ik schrijf wat meer en laat mijn gedachten de laatste weken iets meer op zijn beloop. De laatste stukjes waren niet altijd positief maar ik denk niet dat ik te zwaarmoedig in het leven sta of het veel te serieus neem. Ik zie het weliswaar niet als een game dat ik moet playen en dat zal ook nooit zo zijn denk ik.
Niet toegeven aan die eenzaat- momenten haalt me juist naar beneden. Ik gok dat we het verschillend zien. 🙂
Bedankt voor de verduidelijking. Ik leg me hier uiteraard geheel bij neer. 😉
Heel mooie foto! En een mooie tekst ook. Ik herken er me wel hier en daar in. Vaak lijkt het abnormaal om introvert te zijn in deze maatschappij, maar ik vind dat we die tijd die we nodig hebben gewoon moeten nemen!
Mooi logje!🥰
Introversie is zeker niet iets negatief, maar soms wel vol contradicties, vind ik persoonlijk. Ik ben zelf ook geen gemakkelijk type om relaties mee op te bouwen, vooral met vriendschappen heb ik moeite. Maar ik heb (min of meer) mezelf aanvaard hoe ik ben, en mijn vrienden weten ook dat ik geen doorsnee persoon ben en best teruggetrokken ben, ze hebben dat gelukkig ook aanvaard, maar dat heeft wat tijd gekost wel. Proficiat met 14 jaar samen zijn!! Dat is al een hele tijd!
Schoon! ❤
Prachtige foto!
En over introvert zijn: volgens mij heb jij de kinderen om je heen en een baan waar je ook met mensen werkt. Het lijkt me gezonde zelfzorg om daarnaast jezelf niet te verliezen in contacten met mensen waar je zelf geen nood aan hebt, ook al zijn er verwachtingen of is er sociale druk om dat wel te doen.
Onze maatschappij is gericht op extraverte mensen, op een leven voor extraverten. Daardoor gaan wij introverten onszelf, ons gedrag, onze beweegredenen, onze noden al snel zien als iets negatiefs. Terwijl dat helemaal zo niet is. We moeten leren dat we in onze maatschappij ook nodig zijn en dat wij zéér zeker ook onze kracht hebben. Ook al moeten we regelmatig eens op dat eiland in ons hoofd gaan zitten om het stof te laten zakken. Ook al hebben we soms zó’n acute nood aan stilte en rust. Ook al resulteert dat soms in een nogal bot “laat me met rust!”.
Gelukkig zijn er mensen die om kunnen met die nood aan stilte en alleen zijn.
Proficiat met jullie 14 jaar!
Heel mooi. En ook herkenbaar. Ik ben ook een echte introvert en kies er ook voor om niet altijd alleen te zijn door mijn relatie. Mijn vriend heeft het niet altijd even makkelijk, maar hij weet wel goed om te gaan met mij. Ik vind dat bijzonder. En zoals je hierboven ook zegt… waardevol. Proficiat met jullie 14 jaar!
Pff ‘k heb net rotdag vol persoonlijk gepieker. HOe welkom te lezen net nu dat het OK is om zich even rottig te voelen