Kalmte in Kalmthout

In mijn borstkas klopt de liefde voor mijn kroost op het ritme van mijn hartslag. Ik draai mijn gezicht naar de zon en voel hoe de stralen mijn vermoeide ogen doorboren.

We surfen op het tempo van de kinderen. Als zij stoppen, dan zitten we even. Als zij doorgaan houden we de pas erin.

In de lokale Okay kiezen de kinderen Corona-gewijs een zakje snoep. Ik stuur hen een foto via Whatsapp en ze sturen me hun keuze door. Dat de andere kant van het rek ook bezaaid was met een vijftigtal soorten snoep zag ik pas achteraf en heb ik maar wijselijk verzwegen.

De vakantie staat voornamelijk in het teken van rust. Inhalen van rust in mijn geval. In de tuin van het vakantiehuisje word ik vergezeld van een vogelzangkoor. Het voelt alsof ze hun liedjes alleen voor mij fluiten als ik tijdens het lezen in een middagdutje sukkel.

Het gezin staat centraal en we vervallen al vlug in gekende patronen. Op wandelingen kwebbelt Linus aan onze zijde en slentert Ilja achter ons aan.

Ook op vakantie lijken kruimels zich te vermenigvuldigen terwijl we erop staan kijken. Ook op vakantie ontsnappen de kerels dus niet aan huishoudelijke taakjes. Naar het enthousiasme hoeven we niet te polsen, het gezicht spreekt boekdelen.

Een museumbezoek was de voorbije jaren onhaalbaar. Nu de kroost iets meer gegroeid is besloten we het MAS te bezoeken. De key to succes is blijkbaar: de verwachtingen laag houden en je laten leiden door hun blik en interpretaties.

Om 5u45 opstaan bezorgt me dit traktaat. De paarden in de wei achter ons huisje kijken me weifelend aan. Die West-Vlaamse treze komt hier toch nooit mijn veulen stelen zeker? Geen nood, ik heb mijn eigen kroost, stilletjes doch excited babbelend in hun bed op de dag van het Eftelingbezoek.

De Efteling lost hoge verwachtingen in. De kinderen zijn verrukt en als we ’s avonds terugkomen in het huisje zijn de vroege ochtendbabbelaars -net als wij – compleet perte totale.

De Kalmthoutse Heide zorgt voor een instant vakantiegevoel. We maken plannen om ooit de uitgestippelde route van 24 km te doen. Dit jaar houden we het op twee tochten aan de Nederlandse kant.

In het Kindermuseum knipoogt Wiske ons huiswaarts. Einde van een fijne gezinsvakantie op twee uurtjes van onze deur. Meer moet het voor ons echt niet zijn.