Ik ben gevallen zaterdagmorgen toen ik naar de bakker ging. Een topere maken zoals wij het in De Westhoek noemen. Het ene moment stak ik twee broden aan de passagierskant in de wagen en het andere moment ging ik strike op de grond aan de bestuurderskant. Het gebeurde in één tel. Enkele wandelaars zagen het gebeuren en stormden direct op me af om me recht te helpen, ik lag dan ook half op straat, klaar om netjes overreden te worden. De kinderen zaten te wachten in de wagen (coronaproof weet je wel) en zagen alles gebeuren. Ik bedankte de helpers, ze voelden zich wat ongemakkelijk, want ze durfden niet te dichtbij te komen (iets wat ik ergens wel begrijp). Toen ik instapte kreeg ik meteen een spervuur aan vragen “Wat is er gebeurd mama?” “Heb je pijn?” Ja ik had pijn, mijn twee knieën geschaafd en met mijn hand probeerde ik mijn val te breken waardoor deze meteen paarse vlekken vertoonde. Het was zo’n dom accidentje maar toch was ik enorm geschrokken en vooral dat zinderde door heel mijn lijf. Soms als je valt – het is nu niet dat ik zoveel val- voel je dat het aan het gebeuren is, je struikelt en je kan jezelf net niet beredderen. Of iemand loopt tegen je aan en je kan niet meer uitwijken. Maar zaterdag gebeurde alles zo snel. Het ene moment sta ik recht en een seconde later lig ik tegen dek. Ik ben de rest van de voormiddag bezig geweest met puffen en blazen omdat ik dat vreemde gevoel niet uit mijn lijf kreeg. Het kind in mij kwam op dat moment naar boven, ik wou verzorgd worden. (Mijn echtgenoot was op zijn werk). Ik besefte ineens dat een kind dat valt ook gewoon getroost wil worden. Linus verwoordde het zo aandoenlijk: “Het doet pijn hé als je valt mama.” Haah, erkenning. Nina Mouton had erbij moeten zijn zeg!

28 reacties

  2. Mo kind toch. Raar he toch, vallen? We doen dat gelukkig niet meer veel.

    Ik ben zo vorig jaar kweetnie hoe raar gevallen toen ik uit de auto wilde stappen ’s nachts na een trouwfeest en mijn been sliep zonder dat ik het wist. Plots lag ik op de grond, en ik snapte er niks van en had pijn. Nog een week niet goed van geweest. 🙂

    Best dat ze je niet hebben overreden, dat zou minder geweest zijn. 😉

    Beantwoorden

    1. nee, doordat het zo weinig gebeurt is het zo’n vreemde ervaring. Toch raar als je ziet hoeveel kinderen vallen, dat het ergens onderweg toch afneemt….

      Beantwoorden

  5. Gelukkig ben jij niet op je achterhoofd gevallen. 😉

    ’t Is schrikken, I know. Een paar jaar geleden fietste ik over een inderhaast overstekende kat, viel daardoor met mijn hoofd op een stoepbordsteen en lag vervolgens tien dagen in het donker met een zware hersenschudding.
    Zoals hier eerder gezegd: een ongeluk zit in een klein hoekje. Of een klein katje, dat dus ook.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s