door Je moet me niet bijster goed kennen om te weten dat ik nogal een introvert ben. Ik ben een loner en dat is altijd zo geweest. Ik leef niet in de illusie dat dit ooit nog zal veranderen. Toch beschouw ik mezelf als sociaal. Tijdens feestjes zit ik niet in de hoekje iedereen af te muizen, door de jaren ben ik zelfs redelijk bedreven geworden in contact leggen met vreemden. Al zou ik nog altijd liever niet op een autocar stappen om zeven dagen op reis te gaan met 49 leeftijdgenoten zoals mijn oudste zoon vrijdag zonder verpinken deed.
Mijn relaties tot vriendinnen hebben allen hun eigen karakter. Ik durf mezelf best een attente vriendin noemen en ik denk dat mijn girlfriends weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen ook al ben ik er fysiek misschien al maanden niet meer geweest. Toch valt me op dat ik ook in die relaties nog altijd een bepaalde terughoudendheid heb. Ik vertel veel en heel veel maar er is niemand die echt alles over mij weet. Er is geen specifieke vriendin die over elk detail in mijn leven de stand van zaken kent. Maar ik weet waarvoor ik bij wie terecht kan. Er zijn vriendinnen die ik al 30 jaar ken, zij die me al kennen van toen de kleur van de staart van onze My Little Pony onze grootste bezorgdheid was. Er zijn vriendinnen die me gekend hebben in mijn studententijd en er zijn dames die ik pas op latere leeftijd leerde kennen. De meeste mensen waar ik de laatste jaren mee rondhang zijn ook degene die ik het minst lang ken. Maar elke relatie tot elke vriendin is mij enorm waardevol en ze hebben één ding gemeen: er zijn geen issues. Er is geen vergelijken van successen of tegenslagen, er is geen nijd of jaloezie. Als mijn vriendinnen shinen, dan help ik de spot beter op hen richten in plaats van het licht weg te draaien. Als mijn vriendinnen wenen, dan voel ik naalden in mijn hart prikken. Als iemand het aandurft om hen te kwetsen dan bal ik mijn vuisten in mijn zakken, ik duw mijn nagels in mijn handpalmen. Ik deel hun vreugde en hun verdriet. Het duurt misschien eventjes maar eens iemand onder mijn vel zit…
Meer over vrouwenrelaties en hoe die zich kunnen manifesteren kun je horen in de laatste aflevering van Werk en Leven. De titel van deze blogpost refereert dan weer naar de blogpost van mijn (wandel)vriendin Kelly.
Heb jij veel vrienden of vriendinnen of ben je eerder op jezelf? Heeft bloggen je ook al veel vriendschappen opgeleverd?
Shout your heart out 
‘Introvert’ is mijn tweede voornaam, zo’n ‘loner’ ben ik zelf ook en wil ik zelfs niet veranderen, voel me daar heel goed bij!
Bloggen heeft al online-vriendschappen opgeleverd. Zelf heb ik nog nooit ‘levend’ contact gezocht met mede-bloggers en pogingen van anderen tot toenadering heb ik altijd afgewimpeld. Het is niet omdat het klikt met de pen dat het ‘in real life’ ook zal klikken…
Ik zat al te denken dat ik hier ook van alles over zou kunnen schrijven maar sommige verloren vriendschappen liggen bij mij nog altijd erg gevoelig. Al bij al koester ik nu wat ik gevonden heb bij de “nieuwe” vriendinnen. Wanneer gaan we weer wandelen? 😉
Ik ben een hele trouwe vriendin. Vriendschappen evolueren en niet alle vriendinnen zijn meegegroeid en daar schuurt het soms. Die vriendschappen voed ik nu niet meer en dat is tegennatuurlijk voor mij. Die vriendschappen doen me meer kwaad dan goed. Ik heb ook blogviendinnen ontmoet. Met sommigen klikte het ook in het echt heel goed. Ze wonen echter te ver weg om goed verder te kunnen ontwikkelen. Er zijn maar 2 vriendinnen tegen wie ik bijna alles kan zeggen. We bellen regelmatig maar ik zie ze niet veel. Ik ben heel open overigens. Ik ben meer zen in relaties geworden. Ik neem het zoals het komt.
Ik heb een aantal goede vriendinnen die ik al jaren ken. Verder eigenlijk weinig 🙂
Ik heb één beste vriendin die zo goed als alles van mij weet. Verder een paar vriendinnen die ik liever kennissen noem. Voor mij is een vriendin iemand met wie ik mijn verleden deel. Mijn BFF ken ik ondertussen al 56 jaar.
Mijn man is mijn beste vriend en die weet alles, maar dan ook echt alles van mij. Mijn “zus” is mijn beste vriend, ik kan dag en nacht bij haar terecht, we hebben samen elkaars moeilijke watertjes doorzwommen, er is maar één feit dat ze niet weet en ook niet hoeft te weten.
Ik heb een handvol vriendinnen die ik koester, ook al is het niet altijd gemakkelijk. Eentje ken ik sinds het derde middelbaar, de anderen heb ik voornamelijk aan de universiteit leren kennen. Via het bloggen heb ik een nieuwe vriendin gevonden, zij blogt zelf niet maar ze stuurde me een mailtje en nu spreken we vrij regelmatig af. Zoiets had ik nooit verwacht, maar het is natuurlijk een extra bonus aan al hetgeen bloggen me brengt.
Ik heb 2 vriendinnen die teruggaan tot de middelbare school (4e middelbaar) en hoger onderwijs. We zien elkaar niet veel, maar als we elkaar zien, pikken we de draad op waar ie gevallen was. Er hebben zelfs jaren en ik denk mss wel ergens een decennium tussengezeten, maar dat bleek helemaal overbrugbaar.
Verder heb ik wat recentere vriendinnen, met wie ik het erg goed kan vinden.
Via het bloggen heb ik nog niet echt vriendinnen gevonden, maar wel via het internet meer in het algemeen. Ik vind het internet echt een ongelooflijke uitvinding. Kan heel negatief zijn, maar ik heb er ook zoveel door gekregen, echt ongelooflijk.
Ik denk niet dat er één vriendin is die alles van me weet. Allen samen gecombineerd weten ze wel héél veel van me 😀 Denk dat mijn man nog het meeste weet van me. Maar ik denk dat ik, introvert als ik ben, ook wel een deel helemaal voor mezelf jou. (hoewel het soms vreemd is sommige dingen te zien in mijn nu volwassen kinderen, ha)
Ik ben nog maar net gestart met mijn blogje, over mama zijn van een kind met autisme. Ik hoop eigenlijk wel zo contact te leggen met andere mama’s met een bijzondere zoon of dochter. Om ervaringen en tips uit te wisselen, want het is best een hele zoektocht.
Welkom in blogland!
Ik heb niet super veel vriendinnen maar voor mij is het genoeg, ook omdat ik een introvert ben en eigenlijk het liefst alleen ben. Eentje ken ik ook al 15 jaar denk ik, de andere leerde ik pas drie jaar geleden kennen. Het fijne aan mijn vriendschappen vind ik dat het niet uitmaakt hoe lang we elkaar niet zien, het is altijd zoals vanouds, om het zo te zeggen. Ik heb sinds mijn blog ook wel een paar online vriendschappen en die zijn voor mij toch ook wel evenveel waard net omdat ik daar ook energie uit haal.