door Hurkend voor de wasmachine graai ik tussen de vuile sokken in de wasmand. Vier mensen maken dagelijks acht sokken vuil maar toch vraag ik me telkens af hoe het zover is kunnen komen dat ik een leger kan voorzien met mijn voorraad vuile was. Halfweg een gevulde wasmachine komt Linus me vragen om twee legostukjes van elkaar te prutsen. Ik breek er net geen nagel op en geef hem de twee minuscule deeltjes terug. “Danku!” zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn rug wrijft. Het is zo’n klein gebaar maar het doet me ineens zoveel. Deze charmante vijfjarige wervelwind steelt in één seconde weer mijn hart. Net zoals Ilja die me vorige week in de wagen vroeg of ik nog naar “de overmiddelbaren” ga. Ik stopte in februari al met mijn bacheloropleiding maar toch had hij de naam onthouden van iemand waarmee ik indertijd contact hield. (Tot mijn eigen schaamte moest ik toegeven dat ik die persoon vergeten was….).
De kinderen zijn al bijna een jaar op elkaar aangewezen. Hobby’s werden afgelast, weer opgestart, weer afgelast. Vriendjes mochten eerst niet op bezoek, dan weer wel en nu weer niet. En die twee, zij leven daarin verder. Zij doen altijd door met elkaar.
Het heeft lang geduurd eer we de beslissing genomen hebben om twee kinderen te krijgen. Toen ik zes jaar geleden mijn tweede zwangerschap aankondigde waren de reacties dan ook heel uiteenlopend. Van “ah toch?” naar “blij dat het toch nog gelukt is!” tot “eindelijk zeg!”. We wilden vooral een doordachte keuze maken en gingen er niet vanuit dat twee kinderen krijgen de norm en dus bijgevolg evident is. Ik vind dat namelijk niet evident. Net zoals ik kinderen krijgen tout court niet evident vind. De beslissing om toch een tweede kindje proberen te krijgen is dan ook niet over één nacht ijs gegaan. Het leeftijdsverschil van vier jaar is lang een issue geweest in de band tussen de jongens. Nu ze 5 en 9 zijn is dat verschil nog steeds groot maar toch klikt het momenteel heel goed tussen mijn zoons en daar heeft de coronacrisis wel degelijk een aandeel in gehad. Hun verschillende karakters botsen wel eens maar mijn hart smelt als ze elkaar knuffelen zonder meer. Als ik hen -net zoals nu- aan het afmuizen ben terwijl ze tegen elkaar bezig zijn in hun spel.
Ik vind het dan ook geweldig amusant om hun gesprekken te volgen. Om te zien hoe hard ze op elkaar gelijken. Om te zien hoe verschillend ze van elkaar zijn. En vooral: om uit te zoeken wat ze van ons mee hebben.
…en om ze stiekem op de foto te zwieren uiteraard!
Shout your heart out 
Mijn kinderen schelen 2 jaar, maar als ik iets mocht kiezen dat ik anders kon doen, dan was het wel meer tijd ertussen laten. Het was bij momenten echt dodelijk. De oudste 4 en de jongste 2… een verschrikking vond ik dat. En ik merk dat mijn dochter daar nu ook wel mee worstelt. Komt de oudste uit de moeilijkste periode, dan duikt de jongste erin.
Nu, ik heb een meisje en een jongen, en gezien de oudste altijd wat voor was op haar leeftijd, en een jongen altijd een beetje kinderlijker is (haha, als ik eens van genderstereotiepe clichés mag uitgaan), was die 2 jaar leeftijdsverschil in de praktijk gewoon groter. Ze hadden niet echt veel aan elkaar. Allez ja, het zijn twee totáál verschillende kinderen, zowel qua innerlijk als qua uiterlijk. Ze zien elkaar graag, maar echt veel hadden ze niet aan elkaar als zus en broer, vond ik.
Heerlijk! Ik schreef onlangs ook over de band tussen broer en zus en hoe ze door corona naar elkaar zijn toegegroeid. Toch iets moois dat voortkomt uit al die ellende 🙂
Wat een schattig logje dit! En die foto, zalig!
Potverdikke, Liese.., je kunt me toch altijd ‘pakken’ met je logjes. Wéér een natte zakdoek in de was, bij die achtentwintig sokken die wij hier beiden vuilmaken elke week…
Ik ben blij dat je daar zo open over bent. Kinderen krijgen tout court is inderdaad niet evident en dan heb ik het louter over de beslissing over eraan te beginnen zoals ze dat zeggen. Wij kozen destijds 200% bewust voor een kind nadat dit jarenlang helemaal niet aan de orde was. De maatschappij verwacht echter iets anders. Voor ons was dat confronterend in die zin dat je je bijna scheef bekeken voelt omdat je erover denkt kindervrij door het leven te gaan. Bij andere koppels zal het dan wellicht op een andere manier pijn doen omdat het er niet meteen van komt en de kinderwens nog wat langer een wens blijft.
Om maar te zeggen: ik lees hier graag en heb jou graag als persoon omdat je dit zo kan bekijken – zoals het echt is en zonder dat maatschappelijke oordeel.
En ik ben blij voor je dat ze eindelijk wat op dezelfde golflengte zitten, maar daar heeft de combinatie jongen en jongen ook wat mee te maken. Ik ben 4 jaar ouder dan mijn broer en dat is toch heel wat minder evident. Mocht er toen een pandemie geweest zijn, was ons ouderlijk huis wellicht een oorlogstafereel. 😉
ps: en ook al zie ik ze niet zo vaak, ik zie er jullie karaktertrekken echt wel in
Ik verschil maar 3 jaar met mijn zus en het is pas sinds mijn zoon geboren is, dat we met elkaar opschieten :-). Mijn zoon en bonuszoon, lijken echt broers zonder die bloedband…..karakters zekers :-).
Mooi dat ze elkaar helemaal kunnen vinden in deze moeilijke tijden.
Wat fijn dat ze elkaar gevonden hebben. Hier hebben de oudste twee ook al veel aan elkaar in deze tijd. Toch een lichtpuntje!
Hoe vaak wij al de vraag kregen :”en, nog een derde erbij, een meisje?” Alsof 1. dat te kiezen is, 2. het noodzakelijk is om van elk geslacht eentje te hebben om een compleet gezin te hebben en 3. een ander daar iets in te zeggen heeft!
Maar verder, zalig toch, die interactie tussen 2 broers! Kan me wel inbeelden dat het niet evident is met zo’n leeftijdsverschil. En ook nog: wat een knappe kinders hebben jullie!
Inderdaad. Wij waren altijd heel duidelijk: geen 3.
Ik weet niet wat het is om een dochter te hebben maar daar heb ik me relatief vlug al bij neergelegd.
En bedankt voor het compliment!
Ik denk ook wel dat mijn 2 zoontjes veel aan elkaar hebben en wellicht daardoor wat meer naar elkaar toegegroeid zijn in deze pandemie. Ik ben zeer dankbaar dat ze elkaar hebben. Toen in mei opeens de oudste wel al naar school mocht en de jongste niet, bleef die toch echt wel ontredderd achter.
en ja, ik observeer hen ook zo graag stiekem. Daar loopt je moederhard van over.