Bolognaise en strijkkwartetten

Ik hou van luisteren. Tijdens wandelgesprekken hoor ik soms wel eens “Sorry, ik ben aan het zagen hé?” of “Oei, ik ben al de hele tijd over mezelf bezig”. Dat vind ik eigenlijk nooit erg. Ik vind ook niet dat iemand zaagt maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik mijn gesprekspartners goed weet uit te kiezen. Van een walk & talk krijg ik net energie, ook al babbel ik zelf soms heel weinig. Ik luister, probeer samen te vatten wat de verteller me zegt en stel vragen tijdens een gesprek. Ergens vind ik het fijn om uit te rafelen hoe het eraan toe gaat in iemands’ hoofd. Dat klinkt misschien een beetje….eigenaardig? Maar ik vind het interessant om te horen welke gedachten mensen ondergaan en hoe ze daarop anticiperen. Net zoals ik graag in mijn planten wroet doe ik dat ook wel eens graag in iemands’ hersenspinsels. En net zoals er wel eens een plant het loodje legt door teveel water of te weinig zonlicht heb ik het ook heel vaak niet bij het juiste eind (als dat ook maar mogelijk zou zijn). Een resumé maken van iemands gedachtenkronkels is bijlange niet evident.

Luisteren is iets wat ik heb moeten leren. Het was -en is nog altijd- een lang proces waarbij ik mezelf al heel regelmatig heb moeten terugfluiten als ik weer eens in de oplossingsmodus schiet met: “Heb je dit of dat al eens geprobeerd?” of “Misschien moet je maar eens daarmee beginnen of stoppen?”. Ook al maak ik regelmatig reflecties naar mijn eigen leven en mijn eigen gedachtenpatronen, toch hou ik deze veelal voor mezelf. Iemand kan er deugd van hebben om te horen dat ze met bepaalde gevoelens niet alleen staan maar het is balanceren tussen “Je bent niet alleen” en “Ik heb, ik ben, ik ken iemand die…!”

Erkennen vertrekt volgens mij vanuit de ander zijn of haar gevoelens. Het is de moeilijkste oefening die ik ooit probeerde te maken. Met vallen en opstaan.

Het heeft ook heel lang geduurd eer ik mijn eigen gevoelens kon benoemen voor mezelf. Ik ben daar nog altijd geen krak in, het blijft een werkpunt. Ergernis die opspeelt, boosheid over een situatie. Vanwaar komen die gevoelens en hoe ga ik daarmee om? Ben ik boos omwille van de situatie of speelt er iets anders? Wat is de achterliggende reden van mijn ergernis? Leg ik de oorzaak bij de andere of draai ik die spiegel eens naar mezelf? Een leerproces dat de laatste tien jaar de kans kreeg om -zoals een verse bolognaise- rustig te pruttelen en waar ik nu toch al wat (roer)werk heb verricht. Tegelijk sta ik nog nergens en besef ik dat het een levenslang leren is. De kruiding kan ook telkens anders. Soms kan ik enorm boos worden, dan schiet er vuur door mijn borstkas, dan weet ik dat iets me echt raakt. Dan worden er geen gevoelige snaren maar complete strijkkwartetten geraakt. Een teken dat iets me nauw aan het hart ligt want soms is dat een beetje flou vind ik. Wat is ècht belangrijk voor mij en wat kan best wat minder? Saus tot nadenken!