door Wegens een uitbraak van The Big C is de school van mijn jongens gesloten tot en met het krokusverlof. Ilja zat al een week thuis omdat er kinderen in zijn klas besmet waren, voor hem komt het dus op drie weken afstandsonderwijs en voor Linus twee weken. Het is niet evident. Op zondagavond horen dat je kind de volgende dag niet naar school kan en dat er ook geen noodopvang wordt voorzien. A la minute een opvangplan in elkaar flansen, we zijn er experts in geworden. Maar het probleem wordt verlegd want geen van ons twee kan van thuis uit werken dus komt opa to the rescue. We konden gelukkig enkele wijzigingen doorvoeren in ons werkschema waardoor we elkaar kunnen afwisselen in de opvang en mijn ouders geen 5 volle dagen moeten instaan voor de kinderen. Maar eerlijk…ik heb het gehad met dat constante schakelen. Ik aanzie mezelf als een veerkrachtig persoon, als iemand die wel tegen een stootje kan. Ik weet ondertussen wat ik nodig heb om goed te functioneren en toch….ik ben het kotsbeu al die constante wijzigingen. Ik heb er bijzonder weinig problemen mee om mij aan de corona-maatregelen te houden omdat ik mijn lief dagelijks zie thuiskomen van de covid-afdeling. We moeten echt nog even doordoen met dat verhaal van afstand houden/handen wassen/contacten beperken. Echt. Dat weet ik en daar pleit ik ook voor. Maar gisteren had ik echt een rotdag. Ik kon de dingen niet meer in perspectief plaatsen, alles en iedereen werkte zwaar op mijn systeem en het beste was om mij gewoon gerust te laten. Alleen is dat niet eenvoudig als je constant op elkaars’ lip zit. Het afstandsonderwijs is niet hetzelfde als een hele dag les volgen. De kinderen krijgen online taken en maken die in hun werkboek. Na een uur zijn ze klaar. De andere uren zijn voor ons in te vullen. Er wordt hier veel gespeeld maar toch wordt er evenveel beroep gedaan op mijn aandacht. Na veertien dagen “Mamaaahh?” heb ik echt nood aan een moment voor mezelf. Vroeger zou ik me schuldig gevoeld hebben over deze gedachte. Nu aanvaard ik dat ik alleen-tijd nodig heb om me goed te voelen. Dus ik baalde zwaar toen de mail binnenkwam van een tweede (derde) week afstandsonderwijs. Rationeel gezien weet ik dat het de beste optie is, ze zijn veiliger thuis nu. Maar het fret aan mijn gemoedstoestand.
Shout your heart out 
Eerlijk gezegd weet ikzelf ook niet hoe we één en ander zouden georganiseerd hebben mocht die ‘Big-C’ zich gemanifesteerd hebben in de tijd dat wij beiden voltijds werkten. Ik kan me dus héél goed de tweestrijd in je gedachten voorstellen – het bewustzijn dat C uitzonderlijke maatregelen vereist, maar ook het beu-zijn dat constant moet worden geschakeld en gereorganiseerd in functie van. En die nood aan eens een halfuurtje ‘alleen’, absoluut, en dat is allesbehalve egoïstisch. Een mens zou voor minder eens zijn heart outshouten!
outspuwen in dit geval 🙂
Ik heb immense bewondering voor alle ouders met schoolgaande kinderen/jongeren nu. Jullie moeten het toch allemaal maar doen!
Je reactie is puur menselijk.
en tegelijk is “het maar dat” hé…tjah…:-)
Ik kan best begrijpen dat je het helemaal zat bent. Krijg het toch maar weer geregeld!
En die nood aan eens een uur voor jezelf, ik snap dat zo goed. Weet je dat ik vroeger mijn kind wel eens een uur naar de opvang bracht voor een beetje me-time. Alleen mijn man wist dat, want ik schaamde me dood. En achteraf dacht ik: wat is daar nu eigenlijk mis mee? Dat uur voor mezelf kwam gewoon mijn gezin ten goede.
Een uurtje maar? 😉
Zo lang samen thuis zijn maakt iedereen een beetje gek, toch? Zelfs als de kinderen heel veel samen spelen, dan nog worden je eigen activiteiten zo vaak onderbroken dat het voelt alsof je niks gedaan krijgt en continu met hen bezig bent (wij zitten in Ierland alweer 46 dagen samen thuis, introvert hel). Tijd voor jezelf opeisen is niet egoïstisch, het is essentieel. Bewust klaag/ventileermomenten inbouwen helpt hier ook, want ook al snap je het nog zo goed en hebb je nog zoveel privileges en wat al niet, alsmaar voortdoen is ook maar niks als je niet een keer kan uitspreken wat je nu mist en wat het zo lastig maakt. Heel veel courage Liese!
merci!!
en 46 dagen…..hell zeg!
Heel veel moed want een heel herkenbaar verhaal.
Vorige week ook in allerijl mijn zoon moeten afhalen op school want 2 besmettingen in de klas en ineens ook de melding dat hij 10 dagen niet naar school mocht (hijzelf gelukkig negatief). 2 dagen later zelfde verhaal voor 2e zoon, en dan moet je 1000 dingen op enkele uren tijd regelen (werk, testen, thuisonderwijs, etc) en …. Het lukt allemaal wel, we hebben gemerkt het voorbije jaar dat we wel wat aankunnen en dat er een behoorlijke rek zit op ons kunnen, maar…. we zijn het allemaal zo moe en ja, dan lopen de gemoederen soms wel eens hoog op.
Ook hier heel veel nood aan me-time en gelukkig is het ons gelukt om soms eens alleen (als de andere ouder thuis was) een wandeling of een loopje te doen. Dit met een fijne podcast in de oren, het doet deugd….
Veel courage nog!!!
ja inderdaad, wij wisselen af als we eens alleen willen zijn….
Ik duim dat je toch iets vind om jezelf op te laden. Ik zie hier in Nederland ook veel kinderen bij elkaar spelen/werken. Ouders maken hier onderling afspraken over om niet gek te worden. Ik werkte zelf vroeger in mijn tijd als thuisblijfmoeder in de vakanties ook met een lampje. De kinderen mochten mij dan een uur niet storen tenzij een noodgeval. Dat lampje gebruikte ik ook toen ze nog niet konden klokkijken tegen tegen te vroeg opstaan. Ik wil daarmee het algehele probleem niet wegvegen dat er nou eenmaal is door Corona.
“Mama’s lampje brandt” goeike!
Zo gaat je innerlijke lamp niet kapot
Stop het schuldgevoel onderaan in je rugzak. Eens goed ‘balen’ kan zo’n deugd doen. Invoelbaar stukje.
bedankt tante!
Normaal toch, dat je dan niet ok bent…. doe het maar hé. Ik hoor hier bijna wekelijks hetzelfde van Oudste, crèche dicht, wel moeten werken (in de zorg zoals jullie). En dan de kids, naar hier of schoonouders, en eigenlijk mag dat niet. Pfff, ik begrijp je!
Ja, het hele “ouderen beschermen”-verhaal houdt zo totaal geen steek. Quarantaineverlof kun je krijgen….onbetaald…hallokes
Soms zit heel die coronatoestand me ook hoog en komen alle gevolgen ervan me fameus de strot uit. En dan hebben wij nog geeneens kinderen.
De veerkracht van elke ouder met jonge(re) kinderen wordt danig op de proef gesteld. Hetzelfde geldt voor de privacy en tegelijk het contact met vrienden en familie. Om het op zijn West-Vlaams te verwoorden: ’t shoap is de preute of, ’t is tied dat uut is.
Die uitspraak is mij onbekend! 😃
Echt? Dat wordt in onze contreien nochtans vaak gebezigd.
Ik ben echt enorm blij dat mijn zoon werkt, ik kan gaan werken en we niet met zijn allen thuiszitten…. Ik hoop dat je even een moment voor jezelf kan opeisen…
Het lijkt zo uitzichtloos he… Ik heb er al zoveel moeite mee en dan moet ik nog geen kinderen zien bezig te houden. Moest iedereen nu eens echt de nodige burgerzin aan de dag leggen, we waren er binnen een paar weken zo goed als vanaf. Maar goed, dat denk ik al maanden en het is nog niet gebeurd… Courage!
Heel herkenbaar…
Na een week continu bij de kindjes te zijn, was ik echt content dat ik vandaag gewoon weer mocht gaan werken.
Courage nog!
Pff ik kan me dat zo levendig voorstellen… Wéér een extra probleem in deze tijd! Veel sterkte, ik hoop dat je toch een momentje voor jezelf kunt afdwingen…
Ik denk dat heel vaak: jongens toch, blij dat mijn kinderen volwassen zijn. We hadden er tot augustus vorig jaar eentje in huis nog, en daar hadden we ook wel veel hulp aan.
Mijn dochter kreeg vorige week maandag ook telefoon dat de oudste een week moest thuisblijven na een hoogrisicocontact. De kleinste mocht naar de onthaalmoeder blijven gaan, mama en papa “mochten” blijven werken. Ja heu, wat doe je ondertussen met die vierjarige? In het toilet opsluiten of wat? Een heel organiseergedoe voor wat uiteindelijk een laagrisicocontact maar “better be safe than sorry” bleek te zijn, dochter 2 dagen technisch werkloos wegens geen andere oplossing… uiteindelijk lukt het allemaal, maar het kost toch hoofdbrekens en wat knetterende vloeken.
Ook ik heb bewondering voor jullie allemaal.
ik hoop telkens weer opnieuw dat er vooral geen corona in de klassen opduikt. De horror om terug naar die tijd te gaan dat iedereen thuis is. Nu met een baby in huis lijkt me dat echt een onmogelijke opdracht geworden
ah shit ja ik zou ook stressen