door (Nee, dit gaat niet over “Among us“.)
Deze week moest ik een moeilijke vraag beantwoorden: “Een tijdje geleden heb je een fotowedstrijd gewonnen, onlangs een gedichtenwedstrijd, vanwaar komt die creativiteit en als je zou moeten kiezen tussen woord en beeld, wat krijgt dan de voorkeur en waarom?“
Het antwoord op de rake vraag van de interviewster komt binnenkort misschien in Blits Magazine maar uiteraard dacht ik er achteraf nog even verder over na. Mijn creativiteit is namelijk iets wat ik niet onder controle heb. Ik zou zelfs zeggen dat ik eigenlijk niet creatief ben. Dat is hoe ik het voel en ervaar, niettegenstaande dat mensen me laten weten dat wat ik maak hen plezier brengt. Ik word wel eens aangesproken over mijn blog, vorige week kreeg ik een compliment van iemand die ik niet ken via een gemeenschappelijke vriendin. Laatst wist de bakkerin me tussen het snijden van het brood en het afrekenen te vertellen dat ze mijn foto’s van de gemeente heel mooi vond.
Op mijn job heb ik nog nooit last gehad van het imposter syndrome. Ik ben van mening dat ik bepaalde kwaliteiten heb en dat ik die heb door ervaring en kennis van mijn werk. Door het feit dat ik fouten durf te maken en eruit leer, doordat ik durf alternatieven voorstellen en hierin ook durf de mist in te gaan. Er zit voldoende zelfvertrouwen in mij op het gebied van mijn werk om me geen faker te voelen.
Maar in mijn vrije tijd vind ik het nog altijd heel frappant dat mensen mij complimenteren met mijn blog of mijn schrijfsels hier en daar. In mijn hoofd klopt dat niet echt en ik kan die complimenten moeilijk in ontvangst nemen omdat ik ze niet durf te ownen. Dan voel ik me wel regelmatig een imposter. Ik doe maar wat, zo voelt dat ook echt. Zo is het ook gewoon! Ik pruts, ik rommel, ik tokkel en ik delete. Zo geweldig goed is dat allemaal niet vind ik. Uiteraard ben ik tevreden met het resultaat van het gedicht en ik heb er wel op gezwoegd, maar iedereen kan dat toch? Met foto’s is het juist hetzelfde, ik trek, ik probeer, ik probeer nog eens en dan komt er ineens iets uit dat aanvaardbaar is. De foto’s voor de wedstrijd heb ik gemaakt en doorgestuurd zonder eraan te werken of editen. Ik ben geen fotograaf en ga het ook nooit worden. Ik ben gewoon soms op de juiste plaats op het juiste moment.
Mijn creativiteit stroomt niet als een onuitputtelijke bron en ik weet niet eens hoe ik die bron moet aanboren. Jawel, ik schrijf vlot en gemakkelijk, bovenstaande tekst heb ik integraal geschreven in 30 minuutjes zonder sukkelen, maar is ie goed? Geen idee, het maakt ook helemaal niet uit, de grootste kracht van een eigen medium is volgens mij: het is het mijne. Ik twijfel niet om iets te posten omdat ik niet bezig ben met: “Wat gaan ze er van vinden?” “Is dit wel goed genoeg geschreven?” Ik doe dit al tien jaar en om eerlijk te zijn schrijf ik niet echt voor jullie maar in eerste instantie voor mezelf. Dat klinkt een beetje….eigenaardig, egoïstisch misschien? Voel je zeker niet aangevallen want dat is niet de bedoeling, verre van. Maar mijn blog is mijn plek, het weerspiegelt mijn leven en gedachten en de interacties en vriendschappen die eruit voort vloeien zijn voor mij -zeker tijdens het voorbije jaar- een geweldige bron aan entertainment en inspiratie. Er zijn al heel mooie relaties ontstaan uit deze blog. Bedankt aan iedereen hiervoor trouwens!
Moest ik me telkens laten tegenhouden door “Wat gaan de mensen zeggen?” dan komt er geen letter meer op het scherm en zou ik niet zoveel posten. Ik lees in bloginterviews dat sommige bloggers streven naar een cadans in het posten van hun teksten. Allemaal goed, you do you, maar voor mij werkt dit niet. Als ik goesting heb om te schrijven en te posten, dan doe ik dat. Soms twee dagen na elkaar zoals dit weekend. Zoals ik zelf in het bloginterview zei: “Mag de directeur op het werk dit lezen?” dat is voor mij de maatstaf in het geven van informatie. Hij mag dat, dat is een aimabele mens. Misschien moet ik hem dat wel eens zeggen als ik hem zie. Bij deze: Patrick, je mag hier alles komen lezen! 😉
Shout your heart out 
Die foto’s van gisteren zijn zo mooi! Zo bijna pasteltinten. Ik zag Zillebeke vijver nog nooit op die manier.
het was een zalige ochtend!
Volledig mee akkoord. Doe je goesting, schrijf maar raak, het zal wel een talent zijn dat we beiden ergens wel hebben zitten, maar verder moeten we daar niet te veel over nadenken en gewoon doen. Lekker, toch?
moja gie!
Hij of zij die zo overtuigd is van zijn of haar talent zal mij mij nooit veel bewondering oogsten. Iemand met jouw instelling wel!
xxx
Ik herken het wel, ik heb op een aantal vlakken in mijn leven wel een beetje last van het imposter syndrome… Je hebt overigens heel veel talent en je komt me net heel creatief over! Dat je gewoon je ding doet, is net je sterkte denk ik.
thxxx
De schrijver levert tekst, maar een artistiek werkstuk wordt het pas door het talent van de lezer.
daar moet ik eens over nadenken….
Niet helemaal mee eens. Sommige schrijvers (by example me) leveren tekst die nooit een artistiek werkstuk kunnen worden 🙂 Maar het is natuurlijk deels waar (voor kunst in het algemeen), het vraagt talent aan de ontvangende kant om kwaliteit te “zien”.
Ben jaloers hoe jezelf jij bent op je blog. Ben zelf ouder en al veel meer mezelf dan vroeger, maar ik denk wel aan de lezers. Ben ook bang ze kwijt te raken. Misschien is dat ook een leeftijdsdingetje.
maar lezers die weglopen zijn juist een zegen denk ik? Want waarom moet je naar de bek van iemand schrijven? Als iemand niet graag leest dan gaan ze beter weg vind ik….?
Gewoon je ding durven doen, dat is toch het fijnste… Moet ik soms ook even bij stilstaan. Ik ben bijvoorbeeld opgelucht om te lezen dat jij ook geen vast ritme hebt in je posts! Dat is bij mij zo’n zooitje…😁…
echt, maar ik schrijf sowieso heel veel.
Ik heb wel last van imposter syndrome, zowel op mijn dagelijkse job als in mijn bijberoep. Vooral dus wanneer ik iets doe waarvoor ik iets in ruil krijg (een loon in dit geval).
Laat mij foto’s nemen tijdens een uitje en ik doe dit zonder enige stress, maar van zodra er verwachtingen zijn, komt dat syndroom wel eens piepen.
Wellicht een overblijfsel van mijn perfectionisme en faalangst en nood aan bevestiging. De ene keer heb ik er meer last van de andere.
Wat mijn blog en privédingen betreft, doe ik gewoon mijn ding. De najaarschallenge van blogboost vervolledigen na afloop? Kan ik. Drie maanden niet bloggen? Kan ik. En ook: hoe ouder ik word, hoe minder ik het mij aantrek.
You do you times a million.
ps: dat mooie plekje gaat in mijn lijstje fotolocaties. Waarvoor dank!
Blij dat je voor je hobby’s wel die ingesteldheid hebt, ik streef ook wel naar een bepaald niveau als ik ervoor word betaald, dat vind ik maar getuigen van respect. Maar fouten maken doet iedereen, het is hoe je eruit leert wat belangrijk is.
Voor een groot deel herkenbaar, dat Imposter Syndrome. Zowel op het werk als in de hobby’s (maar meer in het werk dan in de hobby’s).
Soms zou ik ook wat vaker ‘foert’ moeten kunnen zeggen, want er zijn te veel blogberichten die ik te veel herlees en dan nog niet content mee ben, en die worden dan niet gepubliceerd…
Oh, dat is wel heel herkenbaar. Telkens wanneer ik een compliment krijg over iets wat ik heb gemaakt dan denk ik steeds dat dat compliment niet op zijn plek is omdat ik maar gewoon iets geprobeerd heb. Het is hier echt een werkpuntje om die complimenten niet alleen te aanvaarden maar ze ook echt te geloven. Het lukt al wat beter nu ik de neiging probeer te onderdrukken om mijn prestaties en creaties te vergelijken met die van andere mensen.
ik snap dat dat je schrijft vooral voor jezelf op jouw eigen ritme en inspiratie. Dat doe ik ook. Het lijkt me zo vermoeiend om teveel de mening van anderen voor ogen te hebben. Dat werkt verlammend. Dat doe ik veel te vaak, geloof me, maar mijn blog is mijn plekje.
Niettemin, om zomaar wat te doen, ben ik afgelopen maanden toch ook wel onder de indruk geweest van enkele van je foto’s en schrijfsels 🙂