Vel tanken.

Het is een luxe om je eens volledig in iets te kunnen onderdompelen. Tijd en vooral focus ontbreekt me soms om eens door te denken over een project. Het leven eist met veel aandrang mijn aandacht, “dagelijks” komt altijd eerst. De vorige week was ik kinderloos en ik merkte dat er veel meer ruimte was dan anders. Ai, het klinkt misschien wat negatief tegenover mijn kroost maar het is gewoon een feit en ik moet misschien stoppen met mij ergens te gaan verontschuldigen voor vaststaande feiten. Damn you momguilt.

Tijdelijke kinderloosheid gaf wel een inzicht in hoe het later misschien zal zijn. En ik besef maar al te goed dat later wel eens snel kan gaan komen, want ze gaan meer en meer eens alleen thuis kunnen blijven. Er komt een moment waarop ik niet meer naar babysitters op zoek moet als ik een avondje uit wil. Nu is uitgaan een soort luxe waar we extra van genieten maar binnen enkele jaren kunnen we gewoon de deur achter ons dicht trekken met de boodschap: “Ik weet niet wanneer ik terug ben”. Omgekeerd gaan ook zij beginnen uitgaan en blijven wij achter met een ongerust “Hopelijk komen ze goed thuis”-gevoel. Nu en dan moet ik al eens loslaten maar dat zal binnenkort een andere dimensie krijgen, daar ben ik me heel erg van bewust.

Maar nu hebben ze ons nog zo hard nodig. Linus was doodop na zijn week kamp en had nood aan extra vel om te tanken. Er waren traantjes zonder reden op zaterdagochtend en hij was rusteloos van de gewaarwording van vermoeidheid in zijn lijfje. Hij gooit zich over onze schoot en vraagt: “Wrijf eens over mijn rugje” wat zoveel betekent als: “Ik heb nabijheid nodig”.

Ook grote broer is sinds gisterenavond thuis. Er waren ook bij hem al tranen van ontlading en hij viel in een zwart gat. Ik verwacht me vandaag aan een moeilijke maandag met een vermoeide tiener en een actief schoolkind.

Maar ook dat zal voorbij gaan, het leven zal zijn plooien terug vinden terwijl we het weekend opvouwen.