door In de aflevering “Afgunst” van De Podcast Psycholoog spreekt host Marissa van der Sluis met haar gast Niels van de Ven over het verschil tussen afgunst en benijden. Daar wordt gezegd dat je afgunstig kan zijn als iemand iets onverdiend heeft gekregen. Benijden doen we dan weer als iemand iets bereikt wat je zelf ook wel zou willen maar waar ze hard voor gewerkt hebben. Benijden is op die manier iets minder scherp dan afgunstig zijn. Als je iemand benijdt ga je die misschien ook niet anders gaan bekijken maar kan het een motivator zijn om ook iets bij jezelf aan te pakken. Bij afgunst zou het kunnen voorvallen dat je negatief denkt over die bepaalde persoon en daar ook naar gaat handelen.
Mensen die negatieve reacties geven op anderen, daar voel ik ook vaak afgunst door schemeren. Of er wordt gewenteld in een slachtofferrol. “Ja, ik zou dat ook wel willen maar ja, ik heb nu éénmaal niet zoveel geld” of “We hebben niet allemaal de tijd om midden in de namiddag een uur te gaan wandelen”. Ik kan me perfect voorstellen dat er mensen zijn die dat denken als ze zien dat ik op een random dinsdagmiddag een podcast & walk doe. Dat ik dezelfde dag al om 5u10 moest opstaan om eerst een vroegdienst te gaan werken, dat zien ze niet op de foto.
Ik hou niet van het woord “jaloezie”. Althans niet van waar het voor staat. Ben ik dan nooit jaloers? Jawel, het gebeurt wel eens dat ik een steekje voel maar dan laat ik het over me stromen en pak ik het achteraf vast. Als mensen me vragen waar ik aan denk tijdens die solo-wandelingen (mensen vragen me dat eigenlijk nooit, maar soit, moesten ze het ooit eens aan mij vragen), wel dan ben ik voornamelijk bezig met het overlopen van een aantal zaken die gebeurd zijn en de gevoelens die ik daarbij heb ervaren. Soms kan ik heel moeilijk verwoorden wat ik voel op het moment zelf maar maak ik achteraf tijd om over iets te reflecteren. Daarom ben ik ook graag alleen want pas dan maak ik ruimte om eens echt door te denken over iets en mijn binnenste beter te leren kennen.
Wat kan ik dan wel bij een ander benijden? Verschillende dingen eigenlijk. Als minimalist gaat het nooit over materiele zaken maar over kennis en kunde.
- Ik vind het altijd benijdenswaardig als iemand heel goed weet wat die wil in het leven. Dat er een concreet plan is waar naartoe wordt gewerkt en dat die persoon een duidelijk doel voor ogen heeft. Aan de andere kant vind ik dat soms ook wel beknottend want ik merk soms wel dat mensen ver en diep gaan om hun doel te bereiken en daarbij vergeten om te genieten van het parcours dat erbij wordt afgelegd. “Keep your eye on the prize” kan zo een venijnige connotatie krijgen.
- Ik kan vol bewondering luisteren naar iemand die heel talig is. Ik heb altijd het gevoel dat ik veel over mijn woorden moet nadenken en dat ik er dan zelfs nog niet uit geraak om duidelijk te formuleren wat ik bedoel.
- Muzikanten die zich helemaal smijten op het podium. Daar geniet ik zelf enorm van en ik ben er ook wat gezond jaloers op want het lijkt me zalig om alles eens ongeremd te kunnen losgooien op een podium.
- Een creatieveling die een gevoel eenvoudig maar op een artistieke manier kan weergeven, daar kan ik ontzag voor hebben. Vooral met korte, rake gedichtjes kan iemand me heel stil krijgen.
- Sommige extraverten. Die kan ik wel eens benijden als ik weer eens overprikkeld geraak door een teveel aan invloeden op een feestje. Ik zeg wel “sommige extraverten”, ik weet dat ik er geen ben en ik wens dat ook niet te veranderen, het lijkt me enorm vermoeiend om jezelf anders voor te doen dan je bent. Maar ik zou ook wel eens de vlotste babbelkous van het gezelschap willen zijn.
- Superenergieke mensen. Van die bezige bijen die op een dag soms doen wat ik op een week nog niet aanpak.
- En niet te vergeten: mensen die het ouderschap met de vingers in de neus aanpakken. Ik ben al bijna 11 jaar moeder en nog is dat met vallen en opstaan. Al moet ik wel toegeven dat het alsmaar beter en beter gaat.
Uiteraard ben ik benieuwd waar jullie groene monstertjes zich bevinden! Shoot in de comments!
Shout your heart out 
We zien alleen de buitenkant maar we weten niet hoe en of iemand die ogenschijnlijk alle borden moeiteloos omhoog gooit ze ook echt weer vangt. Wellicht is er een spoor van scherven achter hen. Ik bewonder mensen wel om hun talenten en inzet en ben tegenwoordig vaker tevreden met die van mezelf. En achter mij liggen ook veel scherven van het proberen.
Ik benijd NOOIT mensen die iets meer kunnen of hebben, goed voor hen denk ik dan. Ik gebruik soms de uitspraak “ik ben nu gezond jaloers” omdat iemand bv in een mooie streek op vakantie is en ik nog aan het werk ben, maar voel daarbij alleen plezier en nooit afgunst.
Ik geef wel toe en schreef er ooit over dat ik jaloers kan zijn in de liefde, ik vind ook dat daar heel zwart/wit over gesproken wordt. Het is niet simpel om een knop zomaar om te draaien, dat kan je ook niet als je bang bent voor hoogtes bv. Hoe je ermee leert omgaan is dan wel weer belangrijk!
Enne, er is volgens mij geen enkele ouder die een opvoeding doet met zijn of haar vingers in het neusgat hoor, laat je dat nooit wijsmaken 😅.
Opvoeden zonder struggles is een utopie of je moet robotten van kinderen hebben en goed kunnen programmeren. Iedereen leert dat al doende.
Ik noem mezelf wel eens gunnend jaloers bij kleine dingen maar materieel moet ik niets hebben omdat een ander dat ook heeft.
Soms wou ik dat het leven wat milder was geweest, dat ik mijn ouders langer mocht gehad hebben, maar het is niet omdat dat bij een ander zo is, dat ik dat die mensen niet kan gunnen.
Hoe ouder men wordt, hoe minder jaloezie of ‘benijderij’ zich manifesteert. Sommige talenten van mensen bewonder ik wel, zonder daar een ander gevoel aan te koppelen. Iemand die zich voor een piano zet en mooie muziek uit dat meubel krijgt, bijvoorbeeld.
Ik ben zelden tot nooit jaloers als dat betekent dat ik iemand iets zou misgunnen. Maar ik ben wel ‘gezond’ jaloers op mensen die goed kunnen zingen, die veel energie hebben, op zondagskinderen die fluitend door het leven gaan en op mensen die alles kunnen eten wat ze willen zonder een gram bij te komen. Die laatste categorie kan ik al eens serieus verwensen ;-).
Ik ben gezond jaloers op mensen die toveren met woorden en die prachtig kunnen tekenen.
En ook wel heel erg jaloers op ouders met kinderen die klokje rond slapen.
Oh ja die ook, mensen die alles kunnen eten zonder aan te komen! De stinkerds 🙂
Die groene monstertjes… ach die verdwijnen vanzelf weer.
Hmm, heb je een uurtje? Ik weet dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen, maar vaak gebeurt dat toch en is dat een vorm van afgunst. Mensen die al 20+ jaar samen zijn en financieel ‘gesetteld’, gezinnen als dat van jou: papa, mama en de kindjes (very simple, maar niet vanzelfsprekend voor mij), kinderen die spontaan een knuffel aan mama komen geven, ook al zijn ze al wat ouder (never gonna happen), mensen die een vriendenbende hebben om dingen samen mee te doen, als koppel bedoel ik dan, mensen die inderdaad makkelijk kunnen babbelen tegen jan en alleman en daarvan ook genieten, mensen die niet over alles moeten piekeren maar meer go with the flow zijn….
Aaaah you caught me at a bad time, ik kan nog wel even doorgaan.
Die twee laatste puntjes herken ik wel.
Maar wat dat laatste betreft: ik denk dat iedereen wel eens twijfelt. En, als er mensen zijn die niet twijfelen over hun ouderschap: ik vind twijfelende en denkende en zoekende ouders beter, meer betrokken bij hun kinderen.
Ik ben zelf soms jaloers op iemand die een prachtig nummer geschreven heeft. Ik zou dat ook zo graag kunnen.
Mijn groene monstertje is zeer eenvoudig:
ik benijd mensen die met dezelfde competenties meer bereiken omdat ze hun focus behouden. Maar dat overvalt me enkel als ik er niet op doordenk. Een soort van oer-reactie. Als ike cht over alles nadenk ben ik heel tevreden.
Ik benijd mensen die goed kunnen organiseren, mensen die op een ontspannen manier al hun ballen in de lucht weten te houden, dat zou ik ook willen kunnen. Bij mij lijkt het leven altijd zo onoverzichtelijk, zo VEEL.
Maar ik ben geen jaloerse mens, ik gun iedereen haar talenten. Ik ben ook blij met de mijne.