Liese-overthinks-a-lot.

Terwijl de regendruppels tegen de porte-fenêtre zich een weg naar beneden banen staar ik in de blanc space in mijn brein. De plek die me al wekenlang plaagt, me frustreert in zijn leegheid. Ik heb de laatste maanden echt het gevoel dat mijn creativiteit te weinig aangewakkerd wordt. Er is bij mij zo’n constante weet-drang, ik wil over vanalles lezen maar gooi even rap een boek aan de kant als het mijn aandacht niet kan vasthouden. Ik luister veel naar informatieve podcasts maar er zijn er weinig waar ik echt alles van beluister. Misschien moet ik echt eens iets gaan doen in een avondles ofzo. Ik denk er wel eens over om te gaan paardrijden, iets wat ik eigenlijk niet durf want paarden schrikken mij af. Tegelijk vind ik het imposante dieren die een bepaalde rust uitstralen. Misschien is het net dat wat ik nodig heb, een drempel over moeten. Iets nieuw doen om de creativiteit weer op gang te trekken.

Het werd me wel al eens gezegd: “Jij hebt altijd een projectje lopen hé”. Klopt, ik doe verschillende dingen maar toch heb ik niet het gevoel dat het volledige DAT is. Het voelt alsof ik overal kleine nestjes maak in die verschillende hobbyprojecten maar nergens echt dat creatieve ei kwijt kan. Het nestjes maken an sich is uiteraard ook een groot stuk van de creativiteit en dat besef ik wel. Misschien moet ik me erbij neerleggen dat er niet één iets is wat mij “in gang steekt” maar dat inspiratie bij mij quasi altijd in het dagdagelijkse te vinden is. Dat er niet één aha-moment zal komen waarop alles ineens begint te stromen. Dat er niet één project zal zijn dat al die nestjes tot één groot geheel zal maken en dat ik dan ineens altijd zal weten wat ik nodig heb. Als ik me erbij neerleg dat dat nooit komt en tegelijk dus die verwachting los laat, kan dit ook geen blokkade meer vormen. Want dat gebeurt nu wel, ik ben zo danig zoekende naar hoe ik mijn creativiteit kan aanboren dat ik mezelf belemmer en het zotte is: ik besef het terwijl ik het typ.

Eigenaardig genoeg gebeurt het regelmatig dat ik dingen besef op het moment dat ik mezelf ga forceren om aan iets te beginnen. En “forceren” is misschien een hard woord, misschien moet ik het meer “just-do-itten” noemen. Zo had ik totaal geen idee waar deze blogpost naartoe ging toen ik er aan begon en het is pas door het effectief gewoon te doen, door me te zetten aan het klavier, muziekje op en koffietje erbij, dat de woorden ineens stromen. Zo voel ik toch dat er iets in mij wordt aangewakkerd, al is het maar de juiste woorden vinden om een gevoel benoemen. Ik heb geen tweede of derde naam maar je kunt gerust zeggen dat “overthinking” my middle name is. Een middle name die me helaas ook soms tegenhoudt om te handelen. “Ik ben onder de indruk van paarden, dus ik kom er niet bij in de buurt”. “We hebben een moeilijk werkschema dus avondschool is niets voor mij.” “Ik wil geen cursus creatief schrijven volgen omdat ik schrik heb dat het mijn idee van schrijven compleet zal verstoren” “Ja ik heb interesse in fotografie en ik neem continu foto’s, maar ja….gaan die opdrachten mij dan niet belemmeren?” Er is zo’n emoji die die zeurderige zinnetjes altijd ondersteunt en hij ziet er zo uit: 🤔

In principe allemaal uitvluchten, van de eerste tot de laatste. Ik ben ook sterk van mening dat je iets niet hoeft te doen “om er later iets mee te doen”. Je kunt iets gewoon ook doen omdat je het plezant vindt om te doen, omdat het je interesseert, omdat het je in een flow brengt of je ontspant. Maar soms denk ik “weer een nieuw hobbynestje bouwen, waar gaat dat toe leiden?” en dan is ie er weer: met die oogjes half in de lucht en het vingertje rond de kin gedraaid: de overthinker.