Thuiskomen

En na de etentjes, de berichtjes, de kaartjes en de cadeautjes daalt de stilte ineens op me neer.

Nagenieten.

Gisteren was er een surprise-spaghetti-party bij vrienden thuis. Dat het en petit comité was vond ik ideaal, ik functioneer niet zo goed in grote groepen en gisteren was gezellig, ongedwongen en onverwacht. Dinsdagavond ging ik eten met een andere vriendin dus op twee dagen tijd zag ik twee van mijn “oudste” vriendinnen. Ze gaan het niet graag lezen dat ik ze “oud” noem, ik bedoel eigenlijk “mijn langstlopende vriendschappen”. Ik zei het op de terugrit tegen mijn husbando: ongelofelijk dat ik vriendschappen heb die al meer dan 30 jaar meegaan. Het is gewoon fijn om te weten dat je ergens kunt toekomen op je slippers zonder make-up of whatsoever en je toch 100% op je gemak bent. Of dat je iets gaat eten met iemand en dat dat geen seconde aanvoelt als een sociale agenda die je moet afwerken.

Vriendschappen onderhouden vraagt energie en soms is het wat trekken en sleuren om afspraken vast te krijgen, but it’s worth it! Het is ook niet zo dat ik al mijn zielenroerselen deel of dat er mensen zijn die tot op het draadje weten hoe ik in elkaar zit, maar dat hoeft ook niet voor mij. Ik wil gewoon kunnen thuiskomen in een vriendschap en ik heb meer en meer het gevoel dat dat is wat ik heb met mensen.