No alarms & no surprises

Ik zag hem nog net de straat uitdraaien op zijn duizendste gemakje terwijl ik aan 70km per uur op de voorrangsweg richting de kinderopvang reed. In een reflex smeet ik alle remmen dicht, banden gierend over de straat, de ABS zorgde ervoor dat ik schokkend en scheef tot stilstand kwam terwijl het witte Twingootje rustig verder bolde recht voor me. De man was zich van geen kwaad bewust, keek nooit op of neer toen ik nijdig achter hem toeterde. Volgens mij had hij zelfs nooit gehoord dat ik bijna integraal op hem gebotst was.

Mijn auto produceert meerdere waarschuwingsgeluiden zelfs nog voor ik gas geef. Wacht ik te lang om mijn gordel om te doen: gepiep. Op het scherm een waarschuwing om eerst achter mij te kijken alvorens ik plankgas -uiteraard, want zo ben ik- mijn garage uitrij. Tuut-tuut-tuut-tuuut als ik in achteruit ga want de garage is eerder smal en sowieso denkt de wagen dat ik ergens ga haperen. Echt. Veel vertrouwen in mijn rijkunsten heeft ie niet als ik er zo bij stilsta.

Technologische snufjes zenden waarschuwingen uit om ons te behoeden voor allerhande ongeluk. Ik ben in het verleden wel al enkele keren gebotst met de wagen. De laatste keer was zelfs nog niet zo heel lang geleden, maar ondertussen weet ik heel goed dat ik in die specifieke straat moet opletten voor die mottige voorrang van rechts. You drive you learn.

En neen, het is nu niet dat ik zo uitgesproken graag brokken maak met mijn wagen maar in het dagelijkse leven ben ik nog altijd een grotere voorstander van eens tegen iets aan te botsen om aan den lijve te ondervinden dat het een minder goed idee was. Tot op heden heb ik zelf nog geen ingebouwd ABS.

De vraag is: hoe doe je dat, alles zelf ervaren terwijl het leven uit zichzelf alarmsignaaltjes uitzendt? Soms word je gewaarschuwd voor iets of iemand en dan moet je beslissen: ga ik hierin mee of laat ik mezelf toe om dit zelf te ondervinden? In hoeverre durf je dan je eigen gevoel te volgen en kun je het verdragen als iemand je oogrollend toefluistert: “Told you so!?”

Het mag dan misschien naïef of eigenzinnig klinken maar ik ben wel bereid om bepaalde alarmsignalen te negeren of op zijn minst te dempen om dan zelf te ervaren dat iemand gelijk – of ongelijk!- had. Dat ik dan wat gruis van mijn voorhoofd moet wrijven omdat ik tegen een muur ben gelopen, dan is dat zo.