Randomgedachtenrijtje

Er sluipt al eens een Engels woord in de vocabulaire van mijn oudste zoon. “Die guy stond daar” of “Ik deed zo random iets”. Vooral het Engelse “random” vind ik beter klinken dan het Nederlandse “willekeurig”. Vandaag een randomgedachtenrijtje.

• Na de blogpost over de dansles van Linus en ook in enkele gesprekken de voorbije weken kreeg ik toch meermaals de opmerking dat het uitzonderlijk is dat een jongen naar de dansschool gaat. Om eerlijk te zijn had ik er daarvoor nooit zo hard over nagedacht. Enkel bij mijn eerste voorstel om eens te gaan kijken naar de dansles zei Linus: “Gaan dat niet allemaal meisjes zijn?” waarop ik gewoon reageerde met: “en dan?”. In de groep waarin hij danst zijn ze met twee jongens en een stuk of 30 meisjes. Er stonden vorige week meer dan 150 dansers op het podium en inderdaad ik vermoed misschien 4 jongens. Als kind zat Tommy Gryson bij mij op school. Hij startte met de dansschool toen hij nog een kleuter was en je kent hem misschien als de choreograaf van onder meer K3 en Camille. Hij is ook de eigenaar van zijn eigen dansschool. Vandaar misschien dat ik het nooit vreemd heb gevonden dat een jongen naar de dansschool gaat? Ik hoop dat hij de “en dan?”-vibe kan vasthouden want ik merk dat hij het heel graag doet, het zou jammer zijn dat hij zich laat tegenhouden, zeker anno 2023.
• Schutkleuren. De kleuren van onder andere wilde konijnen zodat die zich kunnen verschansen in het bos. Het kwam in mij op toen ik laatst blinkend zwarte konijnenoogjes zag staren naar me vanuit de bosrand. Ook in het gewone leven kiezen we wel eens voor schutkleuren in ons uiterlijk maar misschien ook in onze acties. Laying low. Niet teveel opvallen, je koest houden, zoveel mogelijk blending in met de massa. Het is de gemakkelijkste manier om met dingen om te gaan. En jawel, afgezien van een occasionele rode shirt of trui kies ik er veelal voor om schutkleuren te gebruiken, in kledij èn in acties. Ik vind het wel ferm als mensen durven ingaan tegen schutkleuren (in elk opzicht).
• Ik ben mijn papieren agenda aan het loslaten. Jawel, de paperlover in mij vindt dat best moeilijk. Ik vermoed dat ik nog één maand digitaal en papier ga combineren en vanaf juni het papier zal loslaten. Ik blijf wel mijn bullet journal gebruiken voor allerhande random gedachten, lijstjes en hersenspinsels in te dumpen maar een gedeelde agenda is vanaf nu hier een feit. Misschien is het ook wel omdat we beiden vastere uren werken dat het eenvoudiger is om dit allemaal bij te houden digitaal. Nu is het veelal kijken of onze sociale activiteiten niet overlappen aangezien we alle twee meer thuis zijn ’s avonds. Ik vraag me af wat dat gaat geven als onze kinderen volledig alleen thuis kunnen blijven en we niet meer gaan moeten afwisselen in het pekken.
• Speaking of….vastere uren. Ik had er wel schrik voor toen ik vorig jaar te horen kreeg dat ik mocht starten op mijn huidige job. Een vaster schema, minder overdag thuis, meer een 9 to 5-job werken. Blijkt dat dat volledig onterecht is. Onvoorstelbaar hoeveel dag er nog over is na 17u. Zeker nu het ’s avonds langer licht is! Zalig zo’n avondwandelingetje en vooral het feit dat ik niet meer deze afchecklijst moet doornemen alvorens ik ergens “ja” op zeg:
  • “Moet ik werken die avond?”
  • “Hoe lang moet ik werken die avond?”
  • “Kan ik eventueel wisselen met iemand?”
  • “Heb ik een vroege de volgende dag?”
  • “Kan ik eventueel die vroege wisselen?”
• Esther Perel blijft één van mijn favoriete therapeuten om te volgen. Haar inzichten over relaties in het algemeen brengt ze op zo’n sappige manier, stond ik in het onderwijs dan gebruikte ik ze als lesmateriaal. Vreemd genoeg kan ik nooit herformuleren wat ik er van opgepikt heb (ik zou echt geen goeie leerkracht zijn denk ik) maar ik leer nog altijd bij van haar TED-talks, haar blog en haar podcast. Op haar blog haalt ze op het einde altijd enkele “conversation starters” aan. Een beetje zoals ik hier soms “de 7 ge’s” maak, beschrijft zij welke films ze zag of gaat kijken, welke boeken ze leest of wat ze bezocht heeft. Esther Perel doet moeilijke thema’s zo eenvoudig lijken en dat is iets waar ik heel hard naar kan opkijken.