Snotteren in het donker

Ik voel zijn lijfje dichter en dichter tegen mijn dijbeen klemmen terwijl we staan te wachten. Als ik naar beneden tuur kijkt hij net op, hij breekt als onze ogen ontmoeten. Zijn lip trilt en tranen stromen ineens over zijn wangen. “Moet ik gaan, mama?”

We staan te wachten op zijn eerste dansles, ik had met hem afgesproken om hem op te geven voor een intro-les nadat ik had opgemerkt dat hij wel heel vlotjes Just Dancet op de Nintendo. Al twee weken keek hij uit naar de eerste dansles en het onderwerp kwam dan ook meerdere keren te sprake “Dat hij ECHT ZO BLIJ was dat hij mocht gaan dansen.” Achter die boodschap las ik telkens spanning, onzekerheid en zelfs wat angst. Door dit uit te spreken overtuigt hij zichzelf. Dat hij op D-day in tranen uitbrak was voor mij dan ook geen verrassing. Ik ken hem op een draad.

“Je vindt het spannend hé” zei ik terwijl ik hem knuffelde.

“Jaaaaa!” snotterde hij op mijn schouder. “Maar als ik niet wil, moet ik dan gaan?”.

“Je moet van mij niets, maar ik wil wel graag dat je vandaag eens kijkt wat daar allemaal gebeurt in zo’n dansles. Je ziet wel wat je zelf doet, niets moet”.

Met een natte schouder gingen we samen de zaal binnen. De dansjuf zag zijn rood bevlekte gezichtje en schatte de situatie direct juist in. Ze deelde mijn boodschap “Niets moet, kom gewoon eens kijken”. De meisjes van zijn klas trokken hem mee en ouders werden verzocht om de zaal te verlaten. Slimme move van de lerares.

Toen ik hem een uur later ging oppikken zwaaide hij vanop het podium terwijl hij danste op P!NK “Never gonna not dance again”. Hij liet een spoor van opluchting achter in de zaal terwijl hij op me af stormde. “Superleuk mama! MAAR IK DOE NIET MEE MET DIE DANSSHOW HOOR!”

“Je ziet wel keppie, je moet niet.” Zelfde aanpak.

Ondertussen zijn we twee maanden later en gingen we gisteren naar zijn eerste dansshow kijken, want uiteraard is hij van gedacht veranderd. Een gigantisch podium en een stoeltjestribune vol mensen en toch trad hij op zonder verpinken. Nu was het mijn beurt om te snotteren daar in het donker. Toen ik hem gisterenavond ging oppikken na de tweede show smeet hij zich weer in mijn armen, datzelfde hoofdje op mijn schouder…”Ik wil nog eens”.