door Het is lang zo moeilijk geweest.
Om mezelf te rijmen in de moederrol. Ik wist niet hoe dat te aan te pakken. “Mama zijn”.
Ik kon het niet altijd bevatten en mijn logische brein volgde mijn gevoel niet altijd.
En nog altijd voelt het soms benauwd om mezelf te zien als iemand die zo belangrijk is voor twee jongens in hun opgroeien. Doe ik dit eigenlijk wel goed?
Dat ik één van de belangrijkste personen in hun leven ben en altijd ga zijn, dat besef komt soms binnen op de meest onverwachte momenten.
Als ze koortsig hun hoofd tegen mijn schouder vleien.
Bij tranen die uit het niets ineens de ruimte vullen.
Als vel tanken het enige is dat nodig blijkt om hun verdriet te verzachten. Niks dat me meer “mama” doet voelen dan een natte schouder na een troost moment.
Als ik de eerste bent die wordt gebeld bij een gemiste bushalte of een vergeten boekentas.
Als iemand een oordeel over hen velt en ik dat als een vlijmscherp mes door mijn eigen lijf voel trekken.
Ik wist het niet dertien jaar geleden, en de jaren die erop volgden ook niet altijd. Maar het begint meer en meer te lukken dat moederen. En er zijn nog heel regelmatig momenten van twijfel en onmacht, maar er zijn evenveel intense lachbuien en er heerst een enorme fierheid op mijn twee jongens.
Die twijfel, die laat ik over me gaan.
En ondertussen vis ik vuile onderbroeken van tussen de kussens van de zetel.
Shout your heart out 
Prachtig geschreven. Dat van dat oordeel is zeer herkenbaar.
Heel mooie mijmering op deze moederdag.
Ik denk dat we die twijfels allemaal hebben en ook de fierheid als het goed gaat.
Dankjewel om dit te delen !
Heerlijk geschreven. Zo voel ik het moederschap ook aan.
Die twijfel over of je het wel goed doet, sluipt er toch vooral in door vergelijking met andere moeders, merk ik. Toen mijn kinderen baby’s waren vertrouwde ik veel meer op een soort oerinstinct dan nu. Jammer eigenlijk.