De schaafwonden van het leven.

“Het leven is ertussen gekomen.” Ik zou die uitspraak wel eens durven doen als ik merk dat de tijd aan mij voorbij raast. Ik weiger te zeggen dat ik het druk heb, want ik vind eigenlijk niet dat dat zo is. Het voelt alleszins niet zo, ook al doe ik enorm veel in een week en gaan de dagen open en toe.

De gelaagdheid in het leven vergelijk ik een beetje met hoe onze huid in elkaar zit. Een opperhuid, een lederhuid en een bindweefsel. In die opperhuid, die toplaag van het leven, ben ik vooral bezig met het managen van het gezin in combinatie met mijn werk. Ik zorg ervoor dat iedereen enigszins (op)gevoed is en geraakt waar ie moet geraken. Kortom: in de opperlaag doe ik er alles aan om het leven te doen marcheren.

Maar er zit weinig voelen in die laag. Want als ik in de opperlaag blijf hangen gaan de dagen aan mij voorbij. Elke dag wordt er geregeld, georganiseerd, gewerkt, gesport en gemoederd. Er komen wel gevoelens aan bod maar die worden ietwat naar de achtergrond geschoven want “first things first”. Er is nooit veel ruimte om stil te staan en voor ik het weet is het 22u en moet ik dringend naar bed zonder verder na te denken over de input van de dag. Met wat geluk val ik als een blok in slaap.

Als ik te lang enkel in de toplaag blijf wentelen heb ik het gevoel dat ik ter plekke blijf trappelen, terwijl het leven aan een sneltempo aan me voorbij zoeft. In die periodes voel ik teveel horizontaal en te weinig verticaal. Er wordt veel verdoofd en niet doorvoeld, te weinig nagedacht over wat mijn opperhuid eerst afstoot. Welke speldenprikjes raakten door mijn diepere lagen? Kan ik eens inzoomen? Hoe ga ik om met de gevoelens die vrijkomen als ik er de tijd voor neem?

Stilstaan bij mezelf, stoppen met rondhossen. Connecteren met mensen en de gesprekken voeren die moeten gevoerd worden.

Het is pas als ik die opperlaag doorprik dat sommige blokkades in mijn lederhuid overwonnen worden. Even pauzeren om de schaafwonden van het leven te verzorgen.