Mmm, was die buitenwapperde ruikt toch duizend keer lekkerder. . . het is wachten tot de eerste vogel er zijn gevoeg op doet.  En dan liefst niet op mijn rug zoals vorig jaar het geval was!

Een babypakje kiezen voor baby 7 van de 14 die onze omgeving in 2013 verrijken. . . We zitten precies een beetje in de leeftijd van kinders krijgen.  Ik denk niet dat de toekomstige eigenares meeleest.  En in het ander geval: is’t schoon?

Uitnodigingen maken voor een ander monstertje dat een fuifke geeft binnenkort.  Met optreden van The Dancing Grandma’s misschien?  Of greatgrandma’s. . .

De party-outfit is ook al klaar.  Inderdaad, ik heb me weer eens beziggehouden. . .

Met een goed muziekje op de achtergrond (al valt dat natuurlijk af te wachten aangezien ik aan de eerste beluistering bezig ben)

Blij dat ik toch nog kleedjes kan vinden alvorens de zomer al voorbij is en ik er terug winterbotten moet onder dragen.

En bij het lezen van mijn boek gisterenavond liet ik Pieter het volgende woord smartphonen “Gemelijk”.  Uit de context van de zin kon ik wel opmaken wat het betekent maar ik was het niet helemaal zeker.
chagrijnig, gallig, iezegrimmig, narrig, nurks, stuurs, bokkig, humeurig, knorrig, korzelig, kribbig, nors, ontevreden

Voel jij je vandaag een beetje iezegrimmig anders?  Of misschien korzelig?  Ik alvast niet met zo’n zalige woorden!

• Dat het toch soms godgeklaagd is (oeioei het begint al, Brusselmans) hoe lang je moet staan wachten aan een zebrapad.  Mèt een 20-maandertje aan de hand èn in de vrieskou.  Dan stoppen ze aan de linkerkant van het zebrapad en dan moet je begot nog vier auto’s afwachten tot er aan de rechterkant ook iemand stopt.  “Maar loop dan gewoon stoer over, ze zullen wel remmen” hoor ik mensen vanachter hun scherm denken.  Met een peuter?  Nee, toch niet.
• Dat “Kaatjes Tralalaatjes” verdikke een oorworm is.  Net als al die andere peuterliedjes die keer op keer herhaald worden.  Schuddebol je mee?
• Dat veel mensen lijken te denken dat Marbel naar ons oude huis is teruggelopen.  Maar ik vind 3km precies wel ver om terug te keren?  Of kunnen katten dat?  Die kat kom weer, die kon nie langer wach, die kat kom weer, de volgende dag.  Bobbejaan moet die foute zin toch ergens uitgehaald hebben?
• Als mijn lief “to sax or not to sax” op zijn facebookpagina post, polst hij eigenlijk naar de firma Sax die ondertussen verkozen werd om onze badkamer te voorzien.  Dat betekent niet dat hij saxofonist wordt.  Drummen is al voldoende, gelukkig kochten we deze keer een huis op de buiten, zo kan hij ongestoord de vogels wegdrummen van de velden.
• Dat ik weer in de ban ben van nog maar een Murakami.  “Hij leek dan nog het meest op een door het leven getekende tovenaar die gniffelend aan een onheilspellende toverspreuk werkt.”  Sommige zinnen worden nog mooier naarmate de aantal keren dat je ze herleest.  Peter Terrin is er bij mij ook in geslaagd om zijn Post Mortem meteen te willen herlezen nadat ik de achterflap dichtsloeg. (Amaai, die zin is echter niet om drie keer te herlezen).  Maar de 1Q84-trilogie ligt al sinds kerstmis ongeduldig klaar om verorberd te worden, soms zag ik in mijn ooghoek Boek 1 al lichtjes opspringen van mijn nachttafel.  Zoals een kind dat ongeduldig zijn vinger opsteekt als hij het antwoord op de vraag van de juf weet.  “Pick me, pick me!”
• “We moeten iets bedenken, hoe lossen we dit op?”  Godver zwijg Kaatje!
• Dat hoogtepunt 1 en 2 van de verbouwing in het zicht komen: de vloer en de keuken…binnen exact een maand komt de camion van Eggo opgereden.  Met mijn nieuwe keuken!  Sméagol-my-precious-gebaar.  Of Mr Smithers voor wie Sméagol niet kent. “Yeeeezzzz”!!

Dat het zeker 20 jaar geleden moet zijn dat mijn vriendinneke me deze sticker gaf met de boodschap “je krijgt mijn mooiste sticker ooit, ik heb hem nog nooit opgeplakt, en jij mag het ook niet doen hé!”.  Vandaag kreeg ze hem cadeau in haar verjaardagskaart met de boodschap om hem de komende 20 jaar te bewaren.  We zullen eens zien of ze er ook in slaagt!

Geweldig toch!

Op straat werd ik deze week confronteerd met de meest foute sleutelhanger ooit.  Hij lag daar maar te liggen, vers verloren door iemand.  Zo’n ding zag je vroeger massaal aan sleutels, nu zijn ze volledig not done.

 Uiteraard belandde hij aan mijn sleutelbos.  Totdat ik hem zelf verlies, en iemand anders denkt “hmm, dat kan ik gebruiken”

In Kruidvat was het “koop onze brol nu aan -50% en sus je geweten door te zeggen dat het toch niet veel geld kostte op het moment dat het stuk gaat”.  Daar vond ik twee geweldig amusante dingen.  Vooreerst  dit plastic zakmes:

 Dit deed me vooral denken aan een serie die we vroeger volgden.  “Het Zakmes” (origineel, I know) over een jongetje dat zo’n mes had en het verloor ofzo.  En dan nog iets met speciale gaven of zoiets.  Ja, echt spannend en al.  In ieder geval waren we volledig in de ban van “Het Zakmes”.

Het tweede item was het werkbankje op de foto.  Gelukkig dat het aan de helft van de prijs stond of ik voelde nog steeds de lege plek in mijn portemonnee roepen: “Hahaha, binnenkort gaat het toch mee met de vuilkar, what a waste of money!”

Werkmateriaal voor Ilja.  ’t Is wel van Bosch, en ik denk dat die misschien toch voor kwaliteit staan.  Haha!

En mijn drie mini-taartjes die voor mij werden overgehouden tijdens het etentje deze middag waar ik jammergenoeg niet bij kon zijn door mijn werk.

 Mini-taartjes, maxi-smulpret!

En uiteraard moet ik hier ook eervol mijn schoonvader en pracht-echtgenoot vermelden die me vandaag kwamen halen op het werk met schoonpapa’s  jeep door de sneeuw.  Zo kon ik toch naar huis zonder dat schijtluispipi langs mijn broekspijpen naar beneden sijpelde.  De pussywagon rocks!  Oh yeah amazing!  Het is dezelfde als Astrid Bryans’ pimped out , chromed out pussywagen.  (Maar niet zo pimped out. ) (Niet dat het mij iets zou kunnen schelen, ik kwam heelhuids thuis!)

CYB week 47

Het was een klein beetje uit mijn geheugen geglipt, als in…ik was het vergeten.  Ik had geen opvang voorzien en gelukkig moet ik niet werken die avond: Gossip in de Lotto Arena komende vrijdag.  Het onbehaaglijk gevoel van iets niet onder controle te hebben bekroop mij, want ik vond nergens de tickets.  Ik had ze toch niet per ongeluk in de vuilnisbak gekieperd of laten kieperen?  Had ik eigenlijk wel tickets?  Een week voor het evenement nog steeds geen kaartjes in de brievenbus leek me een beetje verdacht.  Een beetje in paniek surfte ik teleticketservice af om daar mijn tickets gewoon onder mijn account te vinden.  E-tickets dus.  Soms leef ik nog veel te veel in het pre-internet-tijdperk.  Van toen er nog cassettespelers bestonden en Tik Tak een staaltje geavanceerde grafische vormgeving was.

Een aantal verse boeken die al even op mijn leeslijstje stonden.  Waaronder de Gouden Boekenuil winnaar David Pefko.  In Kangoeroecorrespondentie van Murakami vond ik een lief briefje van de bibliotheek om te zeggen dat ik de eerste lener was van het boek en met de vraag om er zorg voor te dragen.  Doe ik altijd, no worries, ik aai zelfs elke keer over de kaft als ik een boek dichtdoe.

Er werd ook een bananentaart gebakken voor de vriendjes die vandaag op bezoek komen.  Ze ziet er een beetje buitenaards uit, laat ons hopen dat ze smaakt naar banaan in plaats van naar maanlandschap.

Na te koop en verkocht is de status van ons huis nu Te Huur.  Het huis krijgt ook binnenkort een effectieve buurman.  Je kunt er zo een soap over schrijven, alleen zal ik het niet meer zijn die het zal doen.

Het CD-rek werd leeggehaald.  Met nog een maand tot de verhuis wordt er al eens iets in een doos gestopt.  “De Green Day collectie, wat moet ik daarmee doen?” vroeg ik preventief aan Pieter.  “Ik ga daar voor zorgen!” riep hij verschrikt.  Hij belandde uiteindelijk toch bij de andere minderwaardige cd’s.

Niet te doen hoe Gert Verhulst het zo ver krijgt dat mijn zoon nu een zevende familielid bij naam kan noemen, na mama, papa, Ilja, opa, oma en Marbel is er nu ook Bumba.  Ze maken die clownnamen zo gemakkelijk om uit te spreken omdat je kind erachter zou kunnen roepen in de speelgoedwinkel.  In Bumba’s wereld komt er ook een beestje voor en dat heet Kiwi.  Zo ver ben ik al in het studio100-tijdperk.  Ohja, en nog een papegaai dacht ik met de coole naam Gwido.  Zoals de psychologe Nolleke het zo mooi tegen Guido in “Het Eiland” zei, zo zei Pieter het ook enige tijd tegen mijn vader.  Omdat hij ook Guido heet.  Moest hij Gilbert heten dan zou dat helemaal koekoek zijn.

Horen dat je prijs hebt in de ballonwedstrijd. Alléé, mijn zoon toch haha, ik ben alweer zijn thunder aant stealen.


Een leuk interview lezen in Humo. Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik nooit Humo koop, maar soms moet je, ja soms moet je. Tegelijk laait de innerlijke discussie (mijn hersenhelften roepen al eens tegen elkaar) weer op over het feit dat ik echt geen enkel tijdschrift naar mijn goesting vind.



Een familiemaaltijd in een hotel/restaurant waar je ‘s middags gewoon je monstertje mag te slapen leggen in een lege hotelkamer. Kan het nog gemakkelijker? (misschien een hotel/restaurant waar je zelf een middagdutje mag doen in mijn geval)



Op het werk erin slagen om de werkende weekends voor het volgende half jaar te verdelen over alle teamleden en iedereen er één of twee extra vrij te geven. Een moeilijke puzzel zonder stukjes tekort, gelukkig maar, halfafgewerkte puzzels maken mij zenuwachtig.

De hele week de marginale rode regenjas prijzen voor zijn diensten. Goed gedaan vestje, veel regen tegengehouden, of je nu margi bent of niet!

Tijdens de periode van “het vallen van het blad” ontstaat er nieuw leven in de plantenboel hier thuis. Dat plantje heb ik al sinds de dag dat ik alleen ging wonen en het blijft me plezier bezorgen. Nogmaals merci Jeroen!



Eindelijk mijn verjaardagsetagère eer aandoen! Homemade cupcakes, geslaagd dan nog! Ook de bezoekers die ze kwamen verorberen waren heel fijn!

Even over CYB: Count Your Blessings.  Ik steel het schaamteloos van LJ die het wekelijks doet denk ik.  Ik vind het een leuk idee en het houdt mijn gedachtengang van “content zijn met wat je hebt” in stand.

CYB week 41 (– 42) hier gaan we:

Koffie in mijn favoriete tas (ooit eens gekregen bij een pakje Douwe Egberts) samen met de beste sinaasappelen van de winkel.  Wat de tas zo geweldig maakt is de dikke boord en het gemakkelijke “handvat” of noem ik dat beter de oor van de tas?  En misschien het feit dat ik maar één zo’n Douwe Egberts-tas heb maakt ze zo begeerd.  En Papillonsinaasappels.  Van die papiertjes die rond sinaasappels zitten maakten we vroeger parachutes voor de GI Joe’s.

De TE LAAT-sticker aan onze gevel.  Hoewel ik zo’n stickers regelmatig vervloekt heb tijdens onze huizenjacht ben ik er nu uiterst tevreden mee.  Sorry!  TE LAAT!!  Zo’n sticker mist nog een vingertje dat je uitlachend aanwijst zo.

Speelgoed dat zichzelf maakt.  Een lege doos tissues (laat het ons misschien gewoon papieren zakdoekjes noemen) en een beetje duploblokken.  Mini-me is al zo rap content als mezelven!

Pagina 707 van “De Opwindvogelkronieken”, het begint eindelijk in te korten maar ik lees er zo graag in dat het me nog geen seconde heeft tegengestoken.  Dat ik mezelf soms letterlijk een verrekking lees aan het zware boek dat neem ik er door de recente Murakamiliefde heel graag bij.

Sam en Ivan.  De hele dag Ivan De Vadder op zondag.  Zo zijn verkiezingen toch nog voor iets goed.  Ik ben fan, van De Vadder Ivan.

Het einde is in zicht.  Het ging vlug, maar het mag gauw morgen zijn…

Morgen heb ik ook een eerste kennismaking met de nieuwe werkplek!  Blij dat ik terug aan het werk kan.  Zeker van.