“En doe maar dat sneetje wildpaté dat daar klaarligt” zei ik tegen Romina in de Renmans.  Tot ik thuiskwam en het op de boterham smeerde: JUKKIE!  Ik gaf het topchefs-gewijs door aan mijn wederhelft wiens gezicht ook meteen in een pijnlijke grimas vertrok. “Etje! Dat is wildpaté zeker?  Haas of fazant of wat dan ook”  oh my god!  Ik koop nooit zo’n dingen, waar zat ik met mijn gedachten.  Ik eet nooit wild omdat ik de gedachte aan een triestig hertje of een wegschietende haas altijd zo zielig vind.  Ook de jagers op zich vind ik degoutant, maar nu is nog eens zo dat ik het niet lust!  Resultaat: één happy kat thuis!