shitty times!

Shit!  Dat is het juiste woord voor de voorbije dagen!  Toen ik toekwam op de spoed bleef Ilja echter zijn vrolijke zelf, de pediater kon het bijna niet geloven: na zo’n helse week in de pamper, toch nog zo’n blij ventje erin te zien.  Ondertussen zijn we beiden al bijna 48 uur hier en saaier dan het ziekenhuis bestaat niet denk ik.  Ik wissel er graag een les statistiek voor of een saaie lezing over dementie.  Het ziet ernaar uit dat we hier vastzitten tot vrijdagnamiddag volgens de vriendelijke verpleegsters…bummer!  Vreemd genoeg heb ik hier vanalles om mij bezig te houden, boeken, internet, tv, tijdschriften, maar niets lijkt me te interesseren en de frustratie van het vastzitten wordt alsmaar groter.  Ik hoop dat ik van mijn leven niet langdurig moet opgenomen worden in het ziekenhuis, want ik vrees dat ik dan een depressie doe!  Ilja trekt het zich gelukkig niet te straf aan.  Hij blijft lachen en de harten van de vrouwen stelen.  Ook het infuus vindt hij fantastisch om in te bijten en zichzelf in te wikkelen…waarom kan ik mij zo niet bezighouden??