poppenfrustratie

Een zelfgemaakt hemd…dat heb ik gisteren vastgehad.  Ik moet zeggen, het trok op niet veel.  In tijden dat er van alle soorten zelfgemaakte kleren over het facebooknieuwsoverzicht rollen mag men al eens vergelijken hé.  Ik zie prachtige kleren verschijnen, mooie turnzakjes en originele pennenzakken.  Een mens zou terug naar school willen gaan om daar uw stylo’s in te steken…(of toch nu nog niet…misschien later).  Jaloers, dat is mijn gevoel daarbij.  Niet stekend jaloers, maar vooral zwaar onder de indruk.  Tegelijkertijd weet ik dat het niets voor mij is om zelf kleren te maken.  Tijdens de opleiding moesten we tijdens een crea-tweedaagse (oh de horror!) zelf een pop maken inclusief de kleren.  De grootste frustratie van die vierjarige opleiding was het moment aan de naaimachine waar “den draad” absoluut niet wou doen wat ik hem vroeg.  Het ding ging binnen de kortste keren zijn eigen gangetje op het enige lapje stof dat paste bij mijn bompapop.  Toen bompa de pop na twee dagen zwoegen en zuchten eindelijk klaar was dan stond ik ermee.  En nu, een poppenspel spelen?  Met één pop?