“smaakt naar witte bonen in tomatensaus”

Alléé, een privé-nummer, ik ga nog eens oppakken voor de verandering dacht ik bij mezelf gisteren.  En wat een geluk had ik zeg, het was een verkoopster van diepvriesproducten.  Joepie!  “Mevrouw u hebt geluk, uw gemeente is uitverkozen om gratis pakketten van onze firma te testen volledig vrijblijvend (geweldig).  Voor een kleine som van dertig euro (kleine som? ahja das bijna gratis)  kunt u een volledig pakket testen plus u krijgt er een geschenk ter waarde van elf euro bovenop (een geschenk? Lucky me!).  Indien u de producten niet lust kunt u deze gratis terugsturen en hoeft u niets te betalen (excuseer?).  Welk pakket mag ik u opsturen, bent u liefhebber van vis, vlees, gevogelte of vegetarische producten?”(doe mij maar een pakje televerkopers, gemarineerd graag)  In mijn keuken stond ik al stilletjes te verzuchten en met mijn ogen te draaien, aan de telefoon probeerde ik echter cool, calm and collected over te komen. “Mevrouw, het spijt me maar ik heb geen interesse in zo’n pakket”

“Mag ik u ook vragen waarom u geen interesse hebt?”(euh, ja)

“Als ik het lekker vind moet ik dertig euro betalen en als het slecht is dan is het gratis terug te sturen?  Dat klinkt niet echt volledig gratis zoals u me in het begin zei, mevrouw”.

“Dan wens ik u nog een prettige dag verder” zei ze kort, volledig ongemeend en totaal ongeïnteresseerd.

Ik moest het eten dus crappy vinden om het dan (al dan) niet gratis terug te sturen naar één of andere firma.  Wat bepaalt dan de slechtheid van het “gratis” pakket?  Zijn er dan parameters om dit te meten?  “Slechter dan spruiten” “Beter dan preskop”  En een keer dat ik het geproefd heb…hoe moet ik het dan nog terugsturen?  Voorgekauwd en vacuüm getrokken.

Waarom was dat nu ook alweer dat ik nooit oppak als het privé-nummer is?