I’ll scream ‘til my lungs pop

“Tante Lieselotte ga je mee op de boomerang?” “Tuurlijk” “Tante Lieselotte, ik wil op de Screaming Eagle, ga je mee?” “Vaneigens!”  Het is allemaal goed en wel en fantastisch leuk tot op het moment dat ik klaarzit in het bakje met de beveiliging over mijn schouders.  Altijd eerst testen of dat wel goed vastzit.  Geeft dat nu een beetje mee of zijn dat mijn gedachten?  Eens checken bij de buur of dat ook zo los zit.  Ja het zit goed vast.  Ja toch hé?  Op het moment dat alles klikvast is en iedereen zijn plekje gevonden heeft begin ik mij al inwendig een beetje op te jagen. “Beuh, ben toch een beetje benauwd” en dan schiet die Screaming Eagle zonder waarschuwing de lucht in…”WAAAAAAAAAAAAAAAAHHHH!!!!!!!” even naar adem happen “WAAAAH  hap adem WAAAAH hap adem WAAAAAAAAAAHHH!!!” “Maar tante toch, zo tieren” Sorry gastjes.  Ik ben gek op boomerangs, wilde slingertoestanden, weg en weer gegooi, maar ik tier net zo luid als een varken op weg naar het slachthuis.  Het tieren en de thrill van de boomerang is zo ontspannend, minder goed voor mijn stembanden, maar goed om eens te ontladen.  NOG EEN KEER !!!  (riep ze een beetje hees de armen in de lucht gooiend).