De aandachtige lezer weet dat ik dagelijks het mooie in de kleine dingen zoek èn het ook effectief vind.  Hij of zij zal ook weten dat ik de laatste maanden serieus aan het podcast and walken ben, voornamelijk in De Westhoek.  Als ik op mijn recupdag tijdig aan de schoolpoort wil staan moet ik namelijk iets dichter bij de deur blijven.  Op 10 juni werd bij mij in de buurt “Het Seizoenarbeiderspad” ingehuldigd.  Een geschiedkundige wandeling van 7,5 km doorheen de schonen Westhoek.  Op zo’n 5 km van mijn deur is de start en deze middag besloot ik mijn regenjas aan te trekken en met de kaart die ik op de toeristische dienst van Langemark kreeg op pad te gaan.  De wandeling is (nog?) niet toegevoegd aan het officiële wandelknooppuntennetwerk  (eat that Scrabble!) maar ze is wel volledig aangeduid met bordjes.

Er wordt niet gelogen als er staat dat de meeste paden onverhard zijn.  De wandeling is dan ook niet toegankelijk voor rolwagens of wandelwagens.   Zelfs niet als er 4X4-wielen opzitten.

Als je deze wandeling wel met kinderen wil doen kun je hem inkorten door na het allereerste gedeelte een hoek af te snijden.  Dan doe je er een kleine 5 km over.

In tegenstelling tot wat de lucht voorspelde heb ik geen regen gezien.  Het was zelfs zo warm dat ik halverwege mijn trui afspeelde.  Daarna moet het ergens fout gelopen zijn want ik stapte toen compleet de verkeerde richting uit, op een redelijk drukke verbindingsweg.  Zo druk dat het ferm op mijn systeem begon te werken dat er constant auto’s naast mij raasden.  Ik herlas de kaart en besefte dat ik ze na de truienwissel verkeerd geplooid had waardoor ik de volgorde van de tekst doorheen haalde.  (jaja, hou uw vrouwen-en-kaartlezen-commentaar maar voor uzelf 😉 )  De uitleg op het kaartje was weliswaar heel duidelijk dus in combinatie met Google Maps kon ik het beperken tot een anderhalve kilometer extra.

Ik stak wel een tandje bij want de schoolbel wacht niet en ik had toen nog 5 km voor de boeg.

Omdat ik geen bordjes meer wou missen lette ik extra goed op waardoor ik niet zoveel van de omgeving in me opnam.  Misschien moet ik het pad nogmaals doen, deze keer uit mijn hoofd.

De 7,5 km-toer doe ik in 9 km, een prestatie op zich vind ik ;-).

Meer info en een kaart met de geschiedkundige uitleg over deze wandeling kun je vinden op de toeristische dienst van Langemark-Poelkapelle (zie ook de eerste foto).  Of ga naar mijn “mag ik iets vragen”-pagina en stel uw vraag.  Of als je hem eens wil meewandelen, roep maar, ik ken de weg (alléé, zo goed als 😉 )

Tijdens vakanties en weekends worden blogpostjes in tutjes en bitjes geschreven.  Eens een kwartiertje na het eten, soms een half uurtje als ze wat TV kijken of terwijl de kleinste een middagdutje doet, zoals vandaag.  De afwerking gebeurt meestal ’s avonds als ze beiden schaapjes tellen.  De laatste weken werd de blog dus wat verwaarloosd, maar niemand ligt daar wakker van, en al zeker ikzelf niet.  Waar we dan wel mee bezig waren de laatste weken?

Een geconstipeerde peuter sussen.  Misschien overdrijf ik wat, maar het paasei-seizoen heeft zeker geen goed gedaan aan de darmproblemen die we soms bij Linus ervaren.  Het ging weer zover dat ik ben terug geweest naar de osteopaat om zijn buik te laten masseren.  En om het het kind gemakkelijk te maken hebben we zelf de chocolade maar opgegeten.  Soms moet je iets overhebben voor je kinderen.

Een blogmeeting.  Gow zeg, doe jij maar dat eigenlijk? Neen, maar zo’n dingen zijn nu eenmaal materiaal om te gebruiken op een blog toch?  Bij Nina gingen we in De Kwekerij praten over bloggen en vooral tateren tussen glas en bord.  Het bordje had alleen maar overschot van gelijk, de rest was op!

Annelies was zo lief om een pakje oude postzegels te versturen naar mijn mama die van niets wist.  Ze stak er dit geweldige kaartje bij!  Merci Annelies!

Boomstammetjes leidden tot een chatgesprek met Sofie.  Chatten bracht me tot bellen met Sofie en een plaatje aanvragen op de radio.  Binnenkort hoor je mijn “best of the best” op Nostalgie weerklinken met mijn stem ter aankondiging.  Blijkbaar ben ik vorige week ook op Radio 2 geweest bij Plaat Préféré.  Met de bewoners van het werk vroeg ik enkele maanden geleden plaatjes aan en de uitzending hiervan was vrijdag 6 april.  Ik heb het zelf wel niet gehoord en ik kan enkel de uitzending van de dag ervoor downloaden via de website.  Wordt vervolgd.

Met mijn metekindje gingen we op stap naar het kasteel van Beauvoorde.  Een tip van de  KW gids.  Doorheen het hele kasteel kun je een parcours volgen op maat van het kind, met vragen en opdrachtjes.  Feiten of fabels die ze zelf moeten inschatten.  Er staat op de website dat het voor kinderen tussen 6 en 12 jaar is en dat is zeker goed ingeschat.  Linus vond het wel allemaal geweldig om tussen de zwaarden en harnassen te lopen maar de opdrachtjes waren voor hem wat te moeilijk.  Opgelet: wandelwagens en rolwagens zijn er niet toegankelijk wegens de vele trappen.  Gelijk hoe was het een fijne activiteit en een prachtig kasteel.

Terwijl de echtgenoot naar een beurs is in Amsterdam en Ilja zijn furten uitleeft in de CHIRO ging ik deze middag met de kleinste naar De Palingbeek.  Ik was er eerder in de week al met de bewoners van het werk: “de beeldjes gaan bezoeken”.  Zo noemen wij westhoekers dat, want er is weer eens iets nieuws te beleven dus het is zowat en masse daar naartoe.  Niettemin: het is de moeite waard!  Als je dan toch naar het kasteel van Beauvoorde gaat kun je zowel daar ook eens stoppen.  Een magisch mooi kunstwerk en dan nog eens gelegen in één van onze favoriete domeinen.  Linus en ik stapten anderhalf uur door het bos, tussen de beeldjes naar de milieuboerderij waar het lammetjesdag was.  We waren niet de enigen die geïnteresseerd waren, want er bleek een bommetje volk ontploft bij de lammetjes.  Maar het mooie weer en een kindje dat niet veel jammerde om 6335 stappen te zetten maakten er een uiterst aangename namiddag van onder ons getweeën.  “Wij zijn nu alleen hé mama?”.  ’t Is niet voor lang liefje.

Na de CHIRO aanschouwde ik de vakantieknietjes van mijn oudste zoon in bad.  Boys will be boys zeker?

Yezzz.  De zomervakantie zit er bijna op. (ik gniffel een beetje want ik ben blij).  Voor het eerst in jaren is het voorbijgevlamd.  Op mijn smartphone staan altijd enorm veel foto’s, soms smijt ik ze op mijn instagram, soms hier op de blog, maar meestal blijven ze gewoon staan.  Als herinnering of omdat ze voor mij iets betekenen.  De voorbije 9 weken in woord en beeld:

Ilja nam deel aan een initiatie-week gitaarles.  Met een drummende vader leek het voor iedereen aanvaardbaar dat hij ook voor een trommel ging kiezen maar dat deed hij niet.  Eerst gitaar “en later basgitaar want dat vind ik echt cool”.  We startten deze zomer al met logopedie voor zijn stemknobbels en vanaf september gaat hij naar de Chiro.  Gitaarles zal even worden uitgesteld maar als zijn enthousiasme blijft kan hij binnen enkele jaren misschien een liedje spelen voor jullie?

Meme werd 100 jaar op 4 juli 2017.  We vierden dit volle bak.  In het rusthuis werden alle bewoners uitgenodigd voor een hapje en een drankje, ze kreeg van de schepen van Stad Ieper een zilveren plateau waar ze “preus lik fjirtig” op was.  (fier als een gieter voor de niet-West-Vlamingen).  Blinkend in haar vel ziet ze er nog altijd sprankelend uit!

Niels Destadsbader kwam optreden op een festivalletje hier in de buurt.  Hij wou graag met mij op de foto, ik dacht: “Kom, voor een keer is het goed Nielsken.” 😉

Begin juli namen we de ferry naar Engeland.  Het was een mistige ochtend en de kinderen waren vooral geïnteresseerd in de tekenfilm die in het kinderhoekje speelde. Ik probeerde recht te lopen op zo’n boot maar dat was precies nog niet zo evident.  Gelukkig zonder zeeziekte in Engeland en terug thuis geraakt.

Niets leuker dan naar de supermarkt gaan in een ander land.  “The Laughing Cow”.  Zalig vind ik dat.

Met de meisjes gingen we in Waregem gaan escapen.  We werden the biggest losers ever, de kerel die het organiseerde zei het niet met zoveel woorden maar ik denk niet dat iemand er ooit zo lang over deed als wij.  Maar kijk, we had joy, we had fun en die avond was er ECHT heel veel sun.

We namen onze kinderen voor het eerst samen mee op hotel.  Met 4 in een familyroom in Genk.  Is het een aanrader?  Tjah.  Mijn kinderen zijn nu niet bepaald gewoon om samen te slapen maar al bij al is het wel meegevallen om ze in slaap te krijgen.  Zelf moesten we superstil zijn en deden we dan maar van katjesfilmpjes bekijken op youtube en verlaten plaatsen begluren op het internet.  En stiekem chips eten uiteraard.

In augustus vierde mijn grootmoeder nogmaals haar verjaardag, deze keer voor “een kleine” 240 genodigden in haar thuisdorpje.  Deze foto hing op het herinneringenbord.  Mijn grootvader en grootmoeder bij “de pit”.  Vermoedelijk waren ze even gevlucht voor hun vijf kinderen en namen ze wat us-time daar.  Ik kan niet inschatten hoe oud ze daar waren, in mijn gedachten heeft mijn grootvader er altijd zo uitgezien.

en nog ééntje van gisteren.  In De Kinderbrouwerij organiseren ze elke zomer een familiefestival.  Het was de eerste keer dat we een kijkje namen.  Alles was mooi pinterest-gestyled.  De sfeer was er ongedwongen, echter in de vlakke zon was het voor ons gisteren net iets te warm.  Maar het is zeker voor herhaling vatbaar!