…als de regen eens prachtig doorklettert…

“Ik ken u precies” Hmmm ik u niet, this is awkward. “Ah nu weet ik het, het is van facebook” hahaha en hihihi, grappig en zo’n dingen, godver zeg, toch ook eigenaardig.  Twee keer kreeg ik zo’n situatie gisterenavond.  “En wat is het adres van uw blog, ik ga daar wel eens gaan loeren” en “Schrijf jij ook?”  Neen neen, helemaal niet, ik schrijf niet.  Ik leuter alleen maar een beetje op internet.  Niet eens op een betalende site.  Met een betalende site bedoel ik ook niet wat je denkt, niet alle blogs zijn gratis….voor de mooiste designs moet je uiteraard betalen.  De mooiste zijn natuurlijk ook de kostelijkste.  Het is met alles zo bij mij.  Ik grijp altijd naar het duurste om het dan vliegensvlug terug te hangen nadat ik het prijskaartje zag.  Ooit zag ik in Londen een prachtig kleed, nooit gezien dat we in de vitrine van Vivienne Westwood stonden te kwijlen.  “Ow, 8600 euro, jammer dat ik krap zit deze maand”.  Ik was wel de grootste streber gisteren met vijf boeken om te signeren.  De persoon die voor me stond dacht waarschijnlijk “territorium bewaken zodat ze niet voorkruipt”, die achter me voelde ik “damn” denken.  Kon mij niet zoveel schelen, het was mijn broer die zat te signeren.  Zoiets maak je niet elke dag mee.  En nu is de vraag…wanneer begin ik aan “het” boek.  Het ligt hier achter me, die aanwezigheid prikt me in de rug….