Tales of Cutiepies and Marsupials

“En hoeveel kangoeroes zouden ze doodgedaan hebben om aan 220 mensen vlees te serveren?” vroeg ik een beetje beteuterd op de terugweg aan Pieter. Hypocriet. Voor duust. Toch flashte er vanalles door mijn hoofd toen ik het vlees trachtte te snijden. Vooral niet teveel bij stilstaan en ’t is toch al dood nu waren de overtuigers deze keer in mijn kop. Deze middag lag er nog filet de york op mijn brood, dus het is niet dat er van mijn vegetarische periode veel restletsels zijn overgebleven (alléé, 7 jaar kun je nu geen bevlieging meer noemen denk ik). Ik hoef mezelf nooit meer te overtuigen om vlees te eten. Ik smul van alles. Tot er een stuk kangoeroe op het menu staat. Ineens zie je jezelf weer zitten in de dalton terror…in Walibi. Kangoeroes hebben ook een maffe buidel waar zo’n babykangoeroetje in ligt te tukken. Zou dat dan een stukje buidel geweest zijn dat op mijn bord lag gisteren? Een babykangoeroe-bedje? Hypocriet. Voor duust. Vlug gegoogle leert me trouwens dat de mannetjes geen buidel hebben. Misschien had ik wel een papa-kangoeroe op mijn vork. Ohja, kangoeroes zitten ook in dezelfde familie als de wombats. En laat een wombat nu net één van mijn favoriete cutiepiedieren zijn. Eerlijk gezegd hoorde ik pas voor de eerste keer van een wombat toen ik de muziek van de gelijknamige muziekgroep leerde kennen. Beide –dier en groep- werden meteen in mijn hart gesloten. De wombats kunnen niets verkeerd doen in mijn ogen. En zo leer je nog iets bij. Uit je bord.