door Het gebeurt niet zoveel maar soms leer ik iemand kennen en die kruipt meteen onder mijn vel. In de categorie “die heeft mijn sympathie gewonnen” hebben die velkruipers meteen een berg krediet van bij de start. Andere mensen moeten hun krediet verdienen en belanden uiteindelijk ook onder mijn dekentje van vriendschap (er zijn er ook die het radicaal mogen vergeten, maar daar gaat het nu niet over). De relaties zijn gelijkwaardig, maar ik begrijp niet goed van mezelf waarom ik soms zoveel sympathie kan voelen voor iemand die ik net leer kennen terwijl een ander zo zijn best moet doen om de lieseloving te ontvangen. In deze periode van ons leven is het al niet zo evident om vriendschappen te onderhouden en te voeden en ik ervaar het soms als een opdracht. Waar alles vanzelf ging vroeger, een keer bellen en hup je zit samen op een terras moet we nu regelen, afspreken, met thuiswachten onderhandelen of eventueel een werkweekend wisselen. Nu nemen we vlugger genoegen met een paar uurtjes bijpraten in een gestolen moment, dit doet evenveel deugd als vroeger toen we soms uitgingen om uit te gaan. Vreemd genoeg gaat deze blogpost de hele andere richting uit dan hij bedoeld was. Ik wou eigenlijk mijn sympathie voor Arne De Tremerie uitspreken (echt helemaal de andere richting dus). De jongste finalist in De Slimste Mens Ter Wereld, hij ziet er een beetje vreemd uit, maar als hij lacht breekt de hele hemel open. Vanwaar die sympathie weer komt, ik weet het absoluut niet, hij gedraagt zich soms een beetje arrogant maar je merkt zo dat het onzekerheid is die doorschemert. En hij ziet er ook nog jonger uit dan 20 jaar, wat het nog spectaculairder maakt als hij volle bak met goeie antwoorden zit te strooien. Arne, you go kiddo!
Shout your heart out 
Awel ik vond hem ook een sympathieke knul maar de dochter ging eerder voor de arrogante zak 🙂 Raar dat je iemand die je eigenlijk helemaal niet kent toch zo op het eerste gevoel beoordeelt.