door Soms heb ik het gevoel dat ik anders ben. Niet op een manier die me slecht doet voelen over mezelf. Gewoon, dat ik anders in het leven sta. Wat voor mij soms evident is blijkt voor mensen rond me helemaal niet zo te zijn. “Nee” zeggen, loslaten, chillaxen… daar ben ik me de laatste jaren in gaan verbeteren. (Over het minimalistisch effect van “Nee” zeggen schrijf ik binnenkort nog een stukje op mijn andere blog). Door de jaren heen ben ik me meer en meer gaan omringen met gelijkgestemden, daardoor voelt het soms eigenaardig om mensen anders te horen redeneren. Ik besef maar al te goed dat dat een valkuil is bij mij. Ik ga er al vlug van uit dat mensen rond mij ook al wat werk verricht hebben rond rust, regelmaat en ritme terwijl dat niet altijd zo is. Ik schrik nog altijd als ik anderen hoor zeggen: “Hoh, druk, druk, druk hé” of als iemand zich verwondert over de schijn van de sociale media. “Op Instagram ziet ze er zo gelukkig uit”. Mijn hart breekt als ik jonge mama’s hoor zeggen: “Iedereen lijkt het voor elkaar te hebben en ik blijf maar aanmodderen”. Neen, helemaal niet. We doen allemaal maar wat. Ik ben ook ooit bijna te laat gekomen op het werk omdat mijn handen onder de babykak zaten. Gisteren postte ik een lege wasmand op Instagram met de boodschap: “de ene seconde van de week waarop de wasmand leeg is”. Ik kreeg reacties als “herkenbaar”, iemand stuurde me dat ze het al lang heeft opgegeven om kousen te paren. We zoeken allemaal naar oplossingen die voor ons werken maar laten ons daarbij soms leiden (lijden?) door het oordeel van anderen. Door hardnekkige ideeën die gebeiteld lijken te zitten in ons dagelijkse gedachtenpatroon. Maar van waar komen die aannames? De laatste jaren stelde ik mezelf heel regelmatig de vraag: “Wie zegt dat?” Ik schrik er nog altijd van als ik mensen hoor zeggen “Dat moet toch zo of zo zijn??” Van wie moet dat? Ik probeer niet meer te leven naar de standaarden van iemand anders want je kunt nooit goed doen voor iedereen (“Neuters gonna neut!”). Er gaat heus niemand doodvallen als de wasmand eens niet leeg geraakt of als pizza uit de diepvries het avondmaal is. Doe wat voor jou het beste werkt! Voor mij is die mindset ondertussen evident maar ik merk in mijn omgeving dat dit niet bij iedereen zo gaat. Ik krijg wel eens de opmerking: “Ik wou dat ik meer als jij was, jij lijkt altijd zo chill te zijn”. Mijn doel is helemaal niet dat anderen mij benijden omdat ik zo chill ben. Ik wil dat ze zelf het chill zijn kunnen ervaren! Loslaten is de key denk ik. Ik heb zelf ook een hele weg afgelegd en ik blijf daar nog altijd aan werken. Ik zie mezelf continu als work in progress.
Voor mij is het belangrijk dat ik regelmatig actief rust ga nemen of juist het omgekeerde: ga bewegen, het liefst in open lucht. Dat stimuleert mijn brein om dieper over zaken na te denken. Soms is het nodig om connectie maken met anderen maar evenveel om tijdig in mezelf te keren en op te laden. Ik hou niet van overvolle sociale agenda’s maar ga op zoek naar een balans tussen wat ik kan en wat ik aankan. Ook al is het momenteel een zware tijd en moeten we zoeken naar oplossingen voor sociaal contact, toch ervaar ik mezelf momenteel als emotioneel gezond.
Neen, ik heb de waarheid niet in pacht. Ik roep ook wel eens op mijn kinderen als ze niet voortdoen en ik vloek ook in het verkeer als er een trage slungel voor me rijdt. Soms voel ik ook stress, dat is niet persé ongezond, maar als deze aanhoudt zoek ik naar een oplossing en trek ik tijdig aan de alarmbel. Anders dan hoe ik misschien overkom, ben ik helemaal niet altijd zelfzeker over de keuzes die ik maak, maar ik vertrouw altijd op mijn intuïtie.
What is my gut telling me?
Shout your heart out 
Geef mij dan maar mensen die ‘anders’ zijn. Er was een tijd waar ik me ook liet opjagen door wat sommigen ‘de norm’ noemen, door werkstress, door… Je eigen weg zoeken zoals je bezig bent, blijven doen! Het is een ‘work in progress’, iets dat nooit stopt, maar dat houdt het net boeiend.
Ik ruik trouwens wafels bij het binnenkomen op je weblog. Hoe kan dat nu???
Morgen met mijn snufferd naar de dokter, er scheelt waarschijnlijk iets aan.
Ik vraag me dus ook af hoe dat kan dat jij wafels rook bij het binnenkomen op haar weblog.
Beste Paul, vergeef het me, ik vond geen mailadres op je blog en doe het dus via deze indirecte weg…
denk je (nu bekeken) niet dat je je net te lang hebt laten opjagen uitkijkend naar een prachtig pensioen?
Ik weet het, een gevoelige en directe vraag on-Vlaamse aanpak, maar toch, een vraag waar ik na de ziekte van mijn moeder ook zelf wel mee zit.
Eerlijk? Ik heb me inderdaad teveel laten opjagen. Mocht het opnieuw kunnen gedaan worden, het zou waarschijnlijk niet anders zijn. Aard van het beestje.
En, snif snif, ik ruik ze nog, die wafels. Word ik gek???
alléé neem er ééntje gow
Ewel, het was super lekker !!
je mag ze allemaal hebben die wafels….slecht recept 🙂
Het zal aan het recept liggen natuurlijk :).
Maar goed, ik kom ze halen!
Ik herken veel in wat je schrijft, zelf gebruik ik zaken als rust, evenwicht en tevredenheid ook als leidraden in het leven. Ik ben daardoor in mijn omgeving een beetje de vreemde eend in de bijt, bij vele anderen moet het altijd maar harder, better, faster, stronger…
ja inderdaad, ik voel me ook soms alleen in dit verhaal.
Lieve schoonzus jouw verhaal klinkt zo herkenbaar. Ik schreef er zelf ook ooit eens een blog over op onze blogsite. Feel free to read 😉https://liesing.org/2019/02/08/kreuken-iets-over-strijken-en-veel-meermeer/
hihi, strijken doe ik alleen als ik het zelf nodig vind….bitter weinig dus
Ik vind het net dat tikkeltje makkelijker worden nu er wat meer jaren op de teller staan om ‘foert’ te zeggen of om luidop te zeggen dat ‘gewoon goed goed genoeg is’ (en ik blijf vasthouden aan de 20-80 regel, die heeft me al heel vaak uit de nood geholpen dat ook)
hoe zit dat weer met die 20-80? Als je voor 80% content bent hoef je je voor die extra 20 om tot 100 te gaan niet meer in te spannen….zoiets is het hé?
Ik – en bij uitbreiding Katrien ook – regel mijn leven zoals ik voel dat het moet en niet zoals “ze” het zouden doen. Ik voel me daar ongelooflijk goed bij, word er relaxter en gelukkiger van en “neut” zelden nog. Dat ook jij die richting inslaat, kan ik alleen maar toejuichen. Chill is the word, my dear.
chilly willy
Zeker als mijn rits openstaat, ja.
must we know it all? 😉
Een prachtig stukje !!
thxxxx
Ik kan me helemaal vinden in wat je schrijft. Gek ook hoe het voorbije jaar mij steeds meer in die richting stuurde. You do you en doe vooral zo verder.
(ons gesprek inspireerde mij bij dit stukje)
Soms zitten er beschadigingen in mensen waardoor ze zich nooit meer 100% goed voelen als ze zichzelf zijn. Bij mij is ook niet alles uit het verleden meer weg te poetsen. Zover mogelijk mezelf ok voelen is het hoogst haalbare. Je shirt met tekst vind ik echt tof.
je bent prachtig zoals je bent! x