What a waste

“Elaba!  Die isomo, dat moet in kleinere stukken hé!”.  Het ging over de isomo die rond onze doorstroomboiler zat.  Niet zomaar een isomoplaatje dat je ineens hup in stukjes breekt, ik ben Pop-Eye niet.  Dat isomo breken is nu ook niet bepaald een geweldige job aangezien je die kleine stukjes echt niet kunt opvegen en ik helemaal niet van stofzuigers houd.  Ik wijk af.  Eerst dacht ik dat hij een slechte dag had, dat gebeurt en dat is gepermitteerd.  “Ik ga het wel zelf doen!” kwam hij luid in mijn gezicht roepen.  Ik vroeg me af of ik dan gewoon mocht vertrekken aangezien ik klaar was met de eerste helft van onze garage in het containerpark achter te laten.  Ik besloot sukkelachtig te blijven staan kijken en niet met mijn ogen te draaien terwijl hij ostentatief alle isomo kapot mepte op de boord van het isomovat.  Bij ronde twee van de garagedump was het weer prijs.  Ik had verschillende keren gevraagd waar bepaald materiaal hoorde en ik werd dan ook zoveel keer afgesnauwd “Metaal!  Ginder hé!!” Hij deed me denken aan zo’n tekenfilmfiguur die in de lucht vliegt en speeksel verliest terwijl hij zich kwaad maakt.  Even later week ik af van de idee van de slechte dag.  Een opgezette borst en een luide stem deden me geviseerd voelen  “Mag ik een keer een pasport zien?” Ik had zin om me luidop af te vragen of hij dat eigenlijk effectief mocht, maar besloot mijn tanden op elkaar te houden en “ja hoor!” te roepen.  Ik negeerde het feit dat hij mij blokkeerde tussen mijn autodeur en hemzelf zodat ik zeker niet anders kon dan éérst mijn identiteitskaart te geven.  Met zijn bakje las hij mijn chip uit om daar te concluderen dat ik wel degelijk in de gemeente woon. “Het is goed” zei hij terwijl hij mijn kaart teruggooide en tegelijk zijn hoofd draaide om op een ander te gaan vloeken.  Geviseerd, misschien niet.  Die man is gewoon een beetje een cavia.