Teveel met mijn bouwvakkersspleet bloot gelopen…

Een monster baant zich een weg omhoog in mijn longen, kloppend op elke flank, hoe meer ik hoest, hoe harder hij klopt.  Mijn hele binnenwerk doet pijn als ik een hoest-attackske krijg.  Daarna moet ik even bekomen en mijn evenwicht terug zoeken want ik word er zowaar duizelig van.  In de tijd tussen het hoesten gaat het goed.  Ik ging op bezoek bij een andere dokter (geen huis, geen huisarts).  Een kijkje in mijn keelholte met zo’n creepy houten stokje, eens voelen aan mijn klieren en eens luisteren naar mijn longen.  Ik kreeg een doos antibiotica, een cortisonepuffer en medicatie om mijn longen open te zetten.  Dat allemaal na een onderzoek van nog geen 2 minuten.  Ik dacht dat de tijd van met de losse pols antibiotica (en cortisone!) voorschrijven voorbij was.  Ook kon zij mijn medisch dossier niet inkijken (anno 2013) en dus niet opzoeken op welke antibiotica ik enkele jaren geleden een allergische reactie deed.  Dat was die keer dat ik in allerijl terugbelde naar de huisarts omdat mijn vel één grote rode vlek werd en we met zijn tweeën tegelijkertijd moesten krabben om de jeuk te bestrijden.  Pieter krabde mijn rug en ik nam mijn onderbenen onder de nagels.  Dat was tof.  Ik wil nog.  Dus ik loop een beetje loom van de pillen en ik hoop dat ik niet de jeukantibiotica heb gekregen want ik heb mijn nagels afgebeten deze week.  Bad habits, gotta love ‘em. . .