those puppy eyes. . .

De peuterpubertijd. Is dat die periode in je leven waarbij je kind één duidelijk woord kent samen met duizenden onduidelijke klanken die wel degelijk in zijn beleving een zin vormen.  Is dat elke dag opnieuw zijn duidelijk woord naar hem toe herhalen? “Neen” gevolgd door “dat mag niet”.  Is dat robbelen in de zetel, nog meer robbelen in de zetel om daarna er terug in de klimmen om weer verder te robbelen?  Dat is vermoedelijk dat moment waarop je het potje uithaalt en je zoon eens laat in zijn blote kont rondlopen “zodat hij gemakkelijker het potje kan leren kennen”.  Daarna mag je als een bezetene het huis gaan pipi-vrij maken.  Misschien staat die van u, net als de mijne, wel graag recht op zijn verzorgingskussen.  Nadat je zo’n vijf keer “poepe zitten” heb gezegd.  Uiteindelijk blijkt die hoogte ideaal om uit het niets ineens een knuffel te krijgen, zalig.  Dat is vragen dat hij iets opruimt, een leuke neen-scène die ontstaat, blijven vragen, getier, blijven vragen, uiteindelijk luid bravo roepen als hij “alle blokjes mooi in de doos deed”.  Of neen, is peuterpuberteit dat moment dat je katteneten uit zijn mond haalt?  Ook het katteneten dat al een halve dag in het potje buiten voor de kat staat te weken in regenwater.  Neen, een peuter in huis, dat is om 21u30 uitgeput, met de slappe lach bij het na-vertellen in je bed kruipen en meteen in slaap vallen.  Ik begin curieus te worden naar hoe het verder gaat met Tengo en Aomame de hoofdpersonages in 1Q84, ze kregen maar weinig aandacht de voorbije dagen.  Maar zij hebben dan ook dit snotneusje (dat ik niet kan kantelen) niet dagelijks in hun leven.