door Misschien hebben ze mij gewoon niet graag. Ik kan dat begrijpen, ik heb ook niet iedereen even graag. Maar om er nu zo triestig bij te gaan staan, het moet al een serieuze afkeer zijn. Het mag niet baten, ik kocht nochtans speciale orchideeënmest, ik volgde de instructies van de bloemist op, ik sneed ze af onder het botje zoals men mij zegt en ik zet ze mooi met hun poepe in het water. . Zonder avance. . .dood en dood en dood.
En je moet weten dat ik –in het geval van planten- niets liever zie dan een mooie orchidee. Ik koop er bijna jaarlijks een nieuwe en telkens is dat uitgebloeid na een jaar. Als ik dan mijn moeders’ exemplaartjes jaar na jaar opnieuw zie bloeien dan word ik toch een beetje orchideetriestig. Waarom daar wel en bij mij niet? Kijk ze bloeien:
Haar orchideeën komen jaarlijks hun nieuwe kopjes tonen, je hoort ze bijna roepen “Kijk naar mij, ik ben terug!”. Zou daar eigenlijk een verschil in zijn, want voor de één betaal je stukken meer dan voor de andere. Vreemd genoeg is de enige orchidee die ooit herbloeide bij mij ééntje van de Aldi geweest. De anderen lieten hun kostelijke blaadjes vallen. Wat rest is een dorre uitgedroogde takkenboel die me een jaar lang staat uit te lachen. Je moet weten dat ze dan als een nestje prinsesjes gesoigneerd worden. Eten, drinken, aanmoedigingen.
Neen. . . dood, dood, dood. Ewel hé strontorchideeën: Ik heb jullie ook niet meer graag!
Shout your heart out 
Ik heb geen groene vingers. De meeste planten die ik heb zijn vetplanten en één orchidee. Als ik er al eens aan denk krijgen ze water en dat is zeker niet iedere week. Die orchidee doet het goed en bloeit weer helemaal open. Naar het schijnt is dat ook ‘van armoede’. Ik begin het nog te geloven ook.