Tapeterror

* Mijn toekomstige buurman kwam me deze morgen vertellen “dat ze aan de deur zijn geweest om mijn kindje in te schrijven op school”.  We waren niet thuis.  Ah neen, want, ja duuuh.  Niet dat de toekomstige juffrouw van Ilja dat kan weten.  De gedachte alleen al dat hij volgend jaar naar school moet beklemt mijn borstkas.  Altijd opnieuw doemen de gedachten “veel te grote boekentas” en “fluohesje tot aan zijn knieën” op.  Ik mag er niet over praten van Pieter, het is nog veel te ver weg.  En ik moet ook stoppen met zo’n truntzak te zijn, hij zal helemaal niet struikelen over zijn fluohesje. (onderwerp to be continued, willens nillens lezerkens!)

* Ondertussen durven we al eens luidop over “verhuizen” spreken.  Er staat ons wel een vreselijke poetsbeurt te wachten.  Ik heb gisteren één stukje van de garage gekuist omdat we er een opbergrek gingen op placeren.  Twee keer heb ik mijn water ververst voor dat kleine stukje.  Er zijn maar drie dingen proper momenteel: de drie vensterbanken.  Mijn creatieve dametje bracht mijn gordijnen wat resulteerde in instant huiselijkheid en een beetje stress omdat we even vreesden dat ze te lang gingen zijn.  Nergens voor nodig dus!

*Ik weet eigenlijk niet of ik zo’n tipstrooimadame ben of niet.  Doe ik dat?  Zonder dat iemand erom vraagt met adviezen gaan gooien?  “Neen, niet doen!  Dat is geen erkenning bieden!” zei mijn leerkracht communicatie tijdens mijn opleiding.  Shhht, ik ben afgestudeerd, vanaf nu moet ik niet meer naar jou luisteren baasmaker!  Ik kan ook bitter weinig tips geven, want ik weet het eigenlijk zelf ook niet.  Maar vandaag maakte ik toch één “note to self”:

Bespaar nooit meer op afplaktape!  Man man man, heb ik al gevloekt.  Mijn vloer plakt dus vol met restjes afgescheurde afplaktape “om mijn vloer te beschermen”.  Inderdaad, goed beschermd.  En nu maar prutsen.  Had ik geld en geen scrupules, ik betaalde iemand om dit hemeltergend werkje voor mij te doen.